Οι αναμμένοι αναπτήρες

Ένα γλυκό σκαντζοχοιράκι. Χαρισμένο στον συν-μπλογκερ Albus Genius

(από το περιοδικό ΟΙΚΟ της Καθημερινής)

Έβλεπα στο Αλ Τσαντίρι τους θεατές να συνοδεύουν στο τραγούδι τον Μητροπάνο με αναμμένους αναπτήρες και θυμήθηκα -μέρες που είναι- την πρώτη, θαρρώ, φορά που τους ανάψαμε:

Η είδηση του θανάτου του Μάνου Λοΐζου μας είχε αιφνιδιάσει. Βλέπετε, ελπίζαμε ότι οι Ρώσοι, με τις πρωτοποριακές ιατρικές τους μεθόδους θα τον έσωζαν τελικά. Ήταν Σεπτέμβρης του 1982, και ο Ριζοσπάστης κυκλοφόρησε την επομένη με τίτλο "Μάνο, φτωχύναμε!" Όλοι το νιώθαμε, μα κανείς δεν φανταζόταν πως ο θάνατός του αγαπημένου μας συνθέτη οριοθετούσε την αρχή της παρακμής. Σήμερα ξέρουμε...

Λίγες μέρες μετά, ο Γιώργος Νταλάρας οργάνωσε συναυλία στο Στάδιο. Κάτι σαν μνημόσυνο. Ήμαστε όλοι εκεί. Τραγουδούσαμε μαζί του συγκινημένοι.

Και ξαφνικά αντήχησαν οι στίχοι του Λευτέρη Παπαδόπουλου:

"Αχ χελιδόνι μου, πώς να πετάξεις σ' αυτό το μαύρο τον ουρανό

αίμα σταλάζει το δειλινό

και πώς να κλάψεις και πώς να κλάψεις

αχ χελιδόνι μου".

Μια ανατριχίλα μας διαπέρασε. Ένα κορίτσι δίπλα μου έκλαιγε με αναφυλλητά. Ανάψαμε τους αναπτήρες και τους υψώσαμε στον αέρα σαν αστεράκια! Χιλιάδες άνθρωποι τραγουδούσαμε με πάθος και με δάκρυα στα μάτια,

Αχ παλικάρι μου τα τρένα φύγαν

δεν έχει δρόμο για μισεμό

κι όσοι μιλούσαν για λυτρωμό

πες μου πού πήγαν πες μου που πήγαν

αχ παλικάρι μου
Αχου καρδούλα μου φυλακισμένη

δε βγαίνει ο ήλιος που καρτεράς

μόνο ο ντελάλης της αγοράς σε ξεκουφαίνει σε ξεκουφαίνει

άχου καρδούλα μου...

Από τότε έχω δει να ανάβουν αναπτήρες για τον Ρέμο, τον Κότσιρα, τον Χατζηγιάννη, ποιος ξέρει και για πόσους άλλους....

Δεν έχω τίποτε με τους ανθρώπους. Μόνο που, να, σ' αυτή τη χώρα καταφέρνουμε τελικά να ευτελίζουμε το καθετί! Είναι σαν εκείνο το σύνθημα που είχα διαβάσει παλιά σε δρόμο της Θεσσαλονίκης: "Άλλο οι Τουπαμάρος, κι άλλο το αιδοίο της Μάρως"!