Εδώ, στη ρωγμή του χρόνου...

Την πρώτη φορά που τον ανακάλυψα, μόλις είχα αποθεραπευθεί από μια ρήξη του αχίλλειου τένοντα και επέστρεφα από τον ορθοπαιδικό μου. Περπατούσα ράθυμα, προσέχοντας να μην ζορίζω το πόδι μου όταν… είδα δέντρα και μπήκα.
Ο ψηλός τοίχος επί της Δεινοκράτους τον προστάτευε από τα αδιάκριτα μάτια, γι’ αυτό και δεν τον είχα προσέξει έως τότε. Όμως, εκείνη τη μέρα είχα ακολουθήσει πιο περίπλοκη διαδρομή.

Όσο προχωρούσα, τόσο περισσότερο είχα την ψευδαίσθηση ότι ήμουν «αλλού»: ευκάλυπτοι, αλέες με πεύκα, πανύψηλα κυπαρίσσια, τρίλιες κοτσυφιών, εγκαταλελειμμένα πέτρινα κτίρια και, πάνω απ’ όλα χώμα! Ναι, πατούσα χώμα! Οι κολωνακιώτικοι –κακο-ήχοι δεν έφταναν εκεί μέσα. Κάπου κάπου συναντούσα σταθμευμένα αυτοκίνητα, που όμως δεν επηρέαζαν αυτή τη γλυκιά εντύπωση της εξοχής.

Όταν ξαναβγήκα στην κίνηση, συνειδητοποίησα ότι αυτό το υπέροχο μέρος βρισκόταν στη συμβολή Δεινοκράτους και Ιατρίδου, δίπλα στο Ναυτικό Νοσοκομείο. Από τότε, δεν παρέλειπα σε κάθε ευκαιρία να χαθώ σε κείνη τη «ρωγμή του χρόνου» των 11 στρεμμάτων, έστω κι αν αργούσα στη δουλειά.

Πάνε 11 χρόνια που έφυγα από την περιοχή. Ο καλός δημοσιογράφος Σπύρος Κάραλης μού θύμισε ξανά τον «μυστικό» μου κήπο: σε άρθρο του στην Καθημερινή της περασμένης Κυριακής, 27.7.08, αναφέρει ότι τα 15 λιθόκτιστα κτίρια φιλοξένησαν από το 1882 μέχρι το 1897 το «Σχολείο Υπαξιωματικών» του Τρικούπη, ενώ το 1904 μετονομάστηκαν σε Α΄ Στρατιωτικό Νοσοκομείο Αθηνών. Η αρχιτέκτων Ελισάβετ Ηλιοπούλου τονίζει ότι είναι κτισμένα σύμφωνα με τη γαλλική στρατιωτική αρχιτεκτονική του 19ου αιώνα, που προέβλεπε μικρά ξεχωριστά κτίρια για να εμποδίζεται η μετάδοση μικροβίων από θάλαμο σε θάλαμο. Το οικόπεδο περιέρχεται στην ιδιοκτησία της Εκκλησίας (!) το 1971 και στεγάζει από τότε το Ενιαίο Εκκλησιαστικό Λύκειο Αθηνών.

Ο Δήμος Αθηναίων, η Εφορεία Νεοτέρων Μνημείων και το ΥΠΠΟ καταφέρνουν το 1984 να χαρακτηριστεί διατηρητέο, αλλά το τυπικό μέρος εκκρεμεί από τότε, παρόλο που το 1988 στο Γενικό Πολεοδομικό Σχέδιο της Αθήνας θεωρείται χώρος πρασίνου και πολιτισμού!

Ο μακαριστός αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ αποσόβησε το 1989 τον κίνδυνο να κτιστεί στο χώρο αυτόν το περιβόητο Συνοδικό Μέγαρο, ενώ το 2001 δημοσιεύματα στον τύπο για ανέγερση πολυτελούς ξενοδοχείου 750 κλινών, ενόψει των Ολυμπιακών Αγώνων, είχαν στείλει την καρδιά μας στην Κούλουρη! Το 2002, ο εξωραϊστικός σύλλογος «Ο Λυκαβηττός», με πρόεδρο τη δραστήρια Ζωή Καραπαναγιώτη, καταθέτει φάκελο με αίτημα τον χαρακτηρισμό των κτιρίων ως διατηρητέων, ενώ η Εκκλησία της Ελλάδος του επίσης μακαριστού Χριστόδουλου καταθέτει νέο φάκελο για την ανέγερση ξενοδοχείου, μολονότι αυτό δεν επιτρέπεται από τις ισχύουσες πολεοδομικές διατάξεις (λόγω του Γεν. Πολεοδομικού Σχεδίου). Η διαδικασία χαρακτηρισμού παγώνει ξαφνικά έως το 2003, οπότε το Κεντρικό Συμβούλιο Νεοτέρων Μνημείων προτείνει να διατηρηθούν τριάμισι (!) κτίρια και να κατεδαφιστούν τα υπόλοιπα. Η πρόταση αυτή, παραδόξως πώς, δεν υπογράφτηκε από τον τότε υπουργό Πολιτισμού Ευάγγελο Βενιζέλο!

Έκτοτε, τα κτίρια καταρρέουν εξαιτίας της χρόνιας κρατικής αδιαφορίας! Το μόνο που με παρηγορεί είναι ότι ο «Spiderman» του ΥΠΠΟ (όπως τον αποκαλεί ο φίλος Βασικός Μέτοχος) Χ. Ζαχόπουλος δεν πρόλαβε ή δεν θέλησε να τα αφανίσει.