Ήταν ένας τραγουδιστής κότσυφας...

Στη γειτονιά μου, την άνοιξη τη φέρνουν τα κοτσύφια. Από τότε που κάηκε η Πεντέλη, στη δεκαετία του 1980, τα πουλιά αυτά έγιναν αστοί. Το υπέροχο ερωτικό τραγούδι του αρσενικού αντηχεί όλο τον Απριλομάη, σε πείσμα των ντεσιμπέλ από τα αυτοκίνητα και τα μηχανάκια, θυμίζοντας στους παππούδες τα παιδικά τους χρόνια -τότε που η Αθήνα ήταν πιο φιλική στον χρήστη.

Το καλοκαίρι, πάλι, σηματοδοτείται από τον... Βαγγέλη. Στις αρχές Ιουνίου, από τα ανοιχτά παράθυρα μπαίνει η φωνή του: «Ζάχαρη και μέλι, τα καρπούζια του Βαγγέλη»! Όταν δούμε το φορτηγάκι του γεμάτο πεπόνια και καρπούζια να κατεβαίνει αργά τα δρομάκια της πόλης μας, ξέρουμε πως μπήκε πια το καλοκαίρι! Καμιά φορά, τον συνοδεύει η φωνή κάποιου οικοδόμου: «Γεια σου, ρε Βαγγέλη!».

Αυτές τις μέρες διάβασα το πολύ ενδιαφέρον βιβλίο του Πέτρου Μαρτινίδη, Από πού πάνε στον «παράδεισο» του Αρκά (εκδ. Ύψιλον, 2007). Ο συγγραφέας, πιο γνωστός για τα αστυνομικά του μυθιστορήματα, είναι καθηγητής στην Πολυτεχνική Σχολή του ΑΠΘ. Εδώ, παραδόξως, δεν ασχολείται με πτώματα, αλλά, αφού κάνει μια σύντομη ανασκόπηση στην ιστορία του γέλιου από το Βυζάντιο μέχρι σήμερα, ανατέμνει με αγάπη τους καταθλιπτικούς αλλά λατρεμένους ήρωες του Αρκά (τον Ισοβίτη, τη Λουκρητία , τον κόκορα, τον ερωτευμένο λύκο, τον σπουργιτάκο), παραθέτοντας μερικές από τις καλύτερες περιπέτειές τους. Κάνει μάλιστα και κάποιες εικασίες σχετικά με το επάγγελμα του Αρκά (δεδομένου ότι ελάχιστοι τον γνωρίζουν), στηριζόμενος στον τρόπο που εκείνος σκιτσάρει το φόντο. Αξίζει!