Τρίτη 6 Μαΐου 2008

Ο Ριχάρδος, η Βερεγγάρια και η Happy Valley


Τα λουτρά του Ευστολίου στο Κούριο [από τη Βικιπαίδεια, γιατί η δικιά μου φωτογραφία ατύχησε]

Ο δρόμος που συνδέει τη Λεμεσό με τη Λευκωσία είναι πολύ σύγχρονος και καλοφτιαγμένος. Τις επόμενες μέρες θα διαπιστώναμε ότι γενικότερα λακκούβες δεν υπάρχουν πουθενά. Τα πρώτα χρόνια η κατασκευαστική εταιρεία αναλαμβάνει τη συντήρηση των δρόμων, ενώ μετά τη λήξη της σύμβασης αναλαμβάνει ο δήμος. Οι πυλώνες του υπέργειου αυτοκινητόδρομου απολήγουν στο πάνω μέρος σε «σούστες», ούτως ώστε να ταλαντεύονται σε περίπτωση σεισμού! Η ξεναγός μάς είπε με καμάρι ότι οι οικοδομικοί κανονισμοί είναι τόσο αυστηροί ώστε στον τελευταίο σεισμό δεν σημειώθηκε καμία ζημιά!

Γίνεται συστηματική αναδάσωση παντού, ακόμα και στους κάτασπρους ασβεστολιθικούς λόφους της εθνικής οδού Λεμεσού-Λευκωσίας! Τα δέντρα φυτεύονται σε πεζούλες για να μην εξαπλώνεται η πυρκαγιά και να μπορούν να κινούνται οι πυροσβεστικές δυνάμεις.
Στη Λευκωσία δε, υπάρχει και λίμνη: η Αθαλάσσα! Η λέξη προφανώς παράγεται από το α στερητικό και τη θάλασσα. Η γραφική αυτή λίμνη περιβάλλεται από πάρκο αγγλικού τύπου, για τη διάσχιση του οποίου χρειαστήκαμε τουλάχιστον 1,5 ώρα! Κι όλα αυτά σε ένα νησί όπου σπανίως βρέχει!

Τη δεύτερη μέρα, το πρόγραμμα προέβλεπε Μονή Κύκκου. Ξεκινήσαμε από το Κούριο: μια εύφορη τοποθεσία που πρωτοκατοικήθηκε το 1200 π. Χ. Στην ελληνιστική περίοδο χτίστηκε το θέατρο που οι κερκίδες του ατενίζουν το απέραντο γαλάζιο και που οι ακαλαίσθητοι Ρωμαίοι το χρησιμοποίησαν για… θηριομαχίες! Τον 5ο αιώνα μ. Χ. ο πλούσιος χριστιανός Ευστόλιος πρόσφερε την έπαυλή του στον δήμο για να στεγάσει φτωχούς συμπολίτες του. Στη διάθεσή τους είχαν υπέροχα λουτρά (ζεστά, χλιαρά και κρύα), τα δάπεδα των οποίων στόλιζαν ψηφιδωτά με συμβολικά θέματα. Στο Κούριο βρίσκεται και η παραλία «Lady’s smile», με πολλά χιλιόμετρα λευκής άμμου, όπου απαγορεύεται το χτίσιμο (ακούει κανείς;).
Περάσαμε από το Κολόσσι, τον πύργο όπου είχαν το αρχηγείο τους (Commanderie) οι ναΐτες ιππότες και από το οποίο πήρε το όνομά του το θαυμάσιο γλυκό κρασί της περιοχής (κουμανταρία), που ήταν εξαγώγιμο προϊόν από την Αρχαιότητα ακόμα. Εδώ ο Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος παντρεύτηκε την αγαπημένη του Βερεγγάρια, επιστρέφοντας από την Γ’ Σταυροφορία (1191), και αφού πρώτα κατέλαβε το νησί από τον βυζαντινό Ισαάκιο Κομνηνό. Μετά το πούλησε στους Ναΐτες και γύρισε στην Αγγλία για να… συναντήσει τον Ρομπέν των Δασών!
Ανεβαίνοντας προς το βουνό Τρόοδος, ατενίσαμε τη βρετανική βάση του Ακρωτηρίου (η άλλη είναι της Δεκέλειας) και κυρίως τον οικισμό: τριώροφα σπίτια αγγλικής εξοχής στο λόφο, εγκαταστάσεις βιολογικού καθαρισμού, γήπεδα και η «happy valley» από κάτω μας - μια βαθιά κοιλάδα όπου ιππείς έπαιζαν… πόλο! Ένας κόσμος χωριστά! Να σημειώσω δε, ότι βάσει των συμφωνιών Ζυρίχης-Λονδίνου, οι Άγγλοι θα έπρεπε να πληρώνουν ενοίκιο για τις βάσεις τους στην Κυπριακή Δημοκρατία! Δεν έχουν δώσει ούτε μια στερλίνα! Όταν πρόσφατα βρυχήθηκαν πάλι, ο τέως πρόεδρος Τάσος Παπαδόπουλος απείλησε ότι θα ξανασυζητήσει το θέμα των βάσεων. Ε, μετά, και όλως τυχαίως, έχασε τις εκλογές!

Η είσοδος της Μονής Κύκκου

Η Μονή της Παναγίας του Κύκκου έχει αμύθητο πλούτο και το δείχνει! Η είσοδος, ο ναός, το αίθριο, τα κελιά και κυρίως οι τοιχογραφίες και τα χρυσοποίκιλτα ψηφιδωτά που διατρέχουν όλο το εσωτερικό μήκος του μοναστηριού σε αφήνουν έκθαμβο! Το μοναστήρι έχει καεί πολλές φορές και τα σημερινά κτίρια είναι σχετικά πρόσφατα. Εδώ φυλάγεται η εικόνα που ζωγράφισε ο ευαγγελιστής Λουκάς και η οποία δωρίστηκε από τον βυζαντινό αυτοκράτορα Αλέξιο Κομνηνό τον 11ο αιώνα. Λίγο πιο πάνω ορθώνεται το καμπαναριό που δώρισε τελευταία η ρωσική κυβέρνηση, ενώ ακόμα πιο ψηλά, στη θέση Θρονί, αναπαύεται ο Μακάριος, σύμφωνα με την τελευταία του επιθυμία.

Την Πλατεία Τροόδους περιστοιχίζουν τουριστικά καταστήματα που πουλάνε κουμανταρία, καραμελωμένα φυστίκια, ζαχαρωτά, ζιβανία (η κυπριακή τσικουδιά 45 βαθμών!), τσίπουρο με κανέλα (πολύ ωραίο!), χαρούπια και χαρουπόμελο (προϊόντα εξαιρετικά ευεργετικά για την υγεία) και «σουτζιούκους» (μοιάζουν με λουκάνικα, φτιαγμένα από μούστο και αμυγδαλένια καρδιά). Αγοράστε και, προπαντός, γευτείτε τα.
Πώς βρέθηκε άραγε σε τοίχο της Λευκωσίας;


Α, μάλιστα, έτσι εξηγείται!

11 σχόλια:

Ν.Α. Λάμπης είπε...

Καλό μήνα! αλλά...
Πάς να φάς το ψωμί της Μάγιας, μπαγάσα...

Σ' είχα σταμπάρει εγώ... Ψωμοφάγος είσαι, όχι Λωτοφάγος!

Οι φωτογραφίες ωραιότατες (λίγο κατώτερες από τις δικές μου φυσικά...) και τα κείμενα καλογραμμένα (αυτά καλλίτερα κι απ' τα δικά μου...)
Τρέμε Μάγια!

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ Λωτοφάγε,

Σε καλωσορίζω και εγώ στην Κύπρο, και περιμένω και τα επόμενα σου σχόλια. Γενικώς οι Ελλαδίτες που μας επισκέπτεστε έχετε την τάση να εξιδανικεύετε πολλά (κατά τον ίδιο τρόπο που και «εμείς» παραβλέπουμε συχνά τα στραβά της Ελλάδας. Κατανοητές οι αιτίες βέβαια, και σε μεγάλο βαθμό καλοδεχούμενες). Προσωπικά όμως τα αρνητικά μας θα ήθελα να ακούσω μάλλον παρά τα θετικά.

Θέλησα να παρέμβω για το θέμα της (απαγόρευσης) δόμησης. Νομίζω αδίκως μας παινεύεις, όλα τα σφάζουμε, όλα τα μαχαιρώνουμε (Έλληνες δεν είμαστε και εμείς;). Ανατολικά (δηλ. προς Λεμεσό) της παραλίας του Κουρίου (στον Άη Ερμογένη), υπάρχει το Ακρωτήρι (όπου και οι Βάσεις των Εγγλέζων) και ανατολικότερα η παραλία του Lady (Ladies) (s)mile (δεν είμαι σίγουρος πιο είναι το σωστό). Δίπλα είναι το λιμάνι και η πόλη της Λεμεσού. Ο λόγος που τίποτα δεν «φυτρώνει» εκεί δεν είναι ο σεβασμός στην (άγρια ομολογουμένως) ομορφιά του τοπίου, αλλά η απαγόρευση οποιασδήποτε αξιοποίησης εκ μέρους των Αγγλικών Βάσεων (ακόμη και ο δρόμος κατά μήκος της παραλίας που ξεκινά από το λιμάνι και καταλήγει στα συρματοπλέγματα της στρατιωτικής βάσης μήκος 2-3 χλμ δεν έχει άσφαλτο). Γενικά, προσωπικά πιστεύω ότι υπάρχουν ακόμη (λίγες) περιοχές που διασώζουν το χαρακτήρα τους, αλλά και αυτές σιγά-σταθερά υποκύπτουν στη λαίλαπα της (άκρατης) ανάπτυξης.

Συμφωνώ απόλυτα με τα σχόλιά σου περί των Αγγλικών Βάσεων (να προσθέσω μόνο ότι βάσεις έχουν και στο Τρόοδος όπου είναι τα ραντάρ τους. Κεραίες έχουν και στο Ακρωτήρι, η Κύπρος είναι τα μάτια και αυτιά των Αγγλο-Αμερικανών στη Μ. Ανατολή). Γενικά ώρες-ώρες οι εταίροι μας στην Ε.Ε. φαίνεται να ξεχνούν ότι η εποχή της αποικιοκρατίας έχει περάσει. Κυρίαρχη είναι ούτως ή άλλως η λογική ότι όταν καίγεται το σπίτι σου (βλ. εισβολή-κατοχή) δεν ασχολείσαι με λεπτομέρειες. Αυτό όμως δεν είναι της παρούσης, αρκετά σας ταλαιπώρησα...

Χαιρετώ...

Χρήστος Αθανάσουλας είπε...

Λωτοφάγε σε ευχαριστώ για το ταξίδι...
Καιρό τώρα που δεν ταξιδεύω και ...τρέχω στις περιγραφές των ταξιδιών σας...

Λωτοφάγος είπε...

@ Χαχαχα, γεια σου Λάμπη! Μακρυά από μένα τέτοιες προθέσεις. Τη Μάγια τη λατρεύω και έχω σε dvd όλα τα ταξίδια της! Λωτοφάγος, Λωτοφάγος, δεν θα αλλάξω στα 50! Ωραία τα κείμενά σου και πολύ ενημερωτικά. Οι φωτογραφίες πού είναι;

@ Καλώς ήρθες, Χαντακωμένε, ευρηματικότατο το ψευδώνυμό σου. Δεν έφτασα ακόμα στα αρνητικά, στο "διά ταύτα", δηλαδή. Έχω αρκετά ράμματα και κανείς μας δεν είναι αθώος!
Για την απαγόρευση δόμησης μάς μίλησε η ξεναγός. Πόσα να πρωτορωτήσω τους φίλους μου; Σε ανάκριση δεύτερου βαθμού τούς υπέβαλα, και όχι τρίτου, για να μην με στείλουν από εκεί που ήρθα. Θα ξαναέρθω όμως, κι αυτή τη φορά πολύ πιο σύντομα. Άφησα όμως τότε (1977) μια καμένη χώρα και βρήκα προσπάθειες που καρποφόρησαν. Εμείς κόβουμε τα δέντρα, στριμωχνόμαστε ο ένας πάνω στον άλλο και ψηφίζουμε τους δήμιους μας. Εσείς δεν το κάνετε, νομίζω. Μπορεί να κάνω και λάθος.
Τα ραντάρ στο Τρόοδος τα ξέχασα. Τι να πρωτοδώ ο έρμος;
Πες κι άλλα, "μου αρέσουν οι παρατηρήσεις, διορθώνομαι!", όπως έλεγε κι ο μούτσος των "Δέκα μικρών Μήτσων".

@ Αφού είσαι "απ'αλλού", φίλε μου, πού να τρέχεις; Άραξε για λίγο και άσε εμάς να κάνουμε τη χαμαλοδουλειά. Εσύ θέσε τις ερωτήσεις. Βοηθάνε να θυμηθούμε ό,τι περνάει στο υποσυνείδητο.

dr.SeenG είπε...

Ξέχασα να πω στο προηγούμενο ποστ για το πόσο επηρέασε (θετικά) η βρετανική κυριαρχία στο νησί.
Δεν αισθάνομαι αγγλόφιλος, αλλά οφείλω να παραδεχτώ τους Βρετανούς σε πολλά πράγματα. Τα σημάδια πολιτισμού που αφήσανε σε πρώην αποικίες τους είναι χαρακτηριστικά. Θα πω τρία παραδείγματα: Κύπρος, Μάλτα, Χονγκ Κονγκ.

Βάσσια είπε...

Λωτοφάγε άλλη μία όμορφη ξενάγηση.
:-)

Έχω δυο φίλους κυπραίους, που φοίτησαν στο Λύκειο Κύκκου (το θυμήθηκα βλέποντας το όνομα).
Μου έχουν δείξει αμέτρητες φωτογραφίες.
Ειδικά της Λεμεσού μου άρεσαν πάρα πολύ.

Τελικά εμείς οι Έλληνες την βλέπουμε αλλιώς την Κύπρο έτσι;

"Χαλαρά" σε ποιους να απευθύνεται άραγε ο δημιουργός;
:-)

mtryfo είπε...

Ξαναέζησα μέσα απ τις διηγήσεις σου το ταξίδι που είχα κάνει πριν 6 χρόνια στα ίδια ακριβώς μέρη. Οι φωτογραφίες σου πολύ καλές!

Λωτοφάγος είπε...

@ Συμφωνώ, γιατρέ μου, να σου θυμίσω όμως και κάτι ασήμαντες αποικίες, όπως η Ινδία, η Ζιμπάμπουε και άλλες, που η αγγλική κατοχή τις κατέστρεψε κοινωνικά και οικονομικά.

@ Μάλλον σε μένα, Βάσια. Με προειδοποιούσε να μην ενθουσιάζομαι.

@ Ευχαριστώ πολύ, mtryfo. Ακόμα κι εγώ... εξεπλάγην!

Ναπoλέων είπε...

Πολύ ωραίες φωτογραφίες και περιγραφή. Μού 'βγαλες (μερικώς...) τον πόνο.
Έχω πάει σε κάμποσες χώρες, όχι στην Κύπρο.
Φτού μου.

Η τύχη τό 'φερε να έχω εισιτήριο Μελβούρνη-Τεχεράνη-Λευκωσία-Αθήνα στις 17-6-74...
Στις 16-6 είδα τον Μακάριο στην TV και τό άλλαξα για κατευθείαν Αθήνα...
Στις 20-6 παρουσιάστηκα στην Κόνιτσα επίστρατος για να αντιμετωπίσω τον ...από βορρά κίνδυνο...

Τί μού θύμισες τώρα... Νά 'σαι καλά.

Λωτοφάγος είπε...

Κάλλιο αργά παρά ποτέ, Ναπολέων. Καιρός να βγάλεις νέο εισιτήριο. Παρεμπιπτόντως, ήταν Ιούλιος, όχι Ιούνιος. Ένας καυτός Ιούλιος, που έφερε και την πτώση της Χούντας, αλλά και την επιστροφή του "εθνάρχη" Καραμανλή, ο οποίος είχε πλέον εξευρωπαϊστεί και, κυρίως, εκγαλλιστεί!
Τα υπόλοιπα είναι ιστορία, που θα λέγανε καποιοι πανεπιστημιακοί.

Ναπoλέων είπε...

Φυσικά ... Δίκιο έχεις. Ιούλιος ήταν.
Αλλ' έτσι όπως έγραφα από μνήμης (η αλληλουχία των ημερών του ταξιδιού από Μελβούρνη-Κόνιτσα... είναι χαραγμένη στο μυαλό μου ακόμα) μού φάνηκε απίθανο το σαμσωνικό πραξικόπημα, η τουρκική εισβολή, η κατάρρευση της χούντας να έγιναν όλα μέσα σε 8 μέρες...
Έ! είπα, Ιούνιο θα άρχισε... Κράτησαν ένα μήνα όλα αυτά μέχρι την πτώση τους...
Κι όμως ήταν μόνο 8 μέρες...