Ο περίβολος της εκκλησίας της Φανερωμένης στη Λευκωσία 
Το οδόφραγμα της οδού Λήδρας, που άνοιξε τον περασμένο μήνα
«Καλώς ήρθατε στην Κύπρο μας!» ήταν η πρώτη φράση της χαμογελαστής ξεναγού. (Παρένθεση: στην πορεία θα αποδεικνυόταν ότι, αν δεν ήταν οι δύο κυπρίες ξεναγοί, οι υπεύθυνοι του ταξιδιωτικού γραφείου δεν θα γλίτωναν τις μπούφλες!) Εκείνο το «μας» θα το ακούγαμε πολλές φορές ακόμα. Όμως δεν ήταν η γνωστή κτητική αντωνυμία. Έκρυβε σπαραγμό, τρυφερότητα και λαχτάρα να γίνει αποδεκτό κάτι που μας διέφευγε. Μια παλιά φίλη έλυσε την απορία μου: «Αντίθετα με εσάς, δεν θεωρούμε τίποτε δεδομένο. Κάθε μέρα διεκδικούμε την πατρίδα μας και την ειρήνη. Να πεις στους Ελλαδίτες ότι εμείς αγαπάμε την Ελλάδα και τη βοηθάμε όποτε μας έχει ανάγκη ∙ ότι δεν πρέπει να μας μισούν ούτε να μας ζηλεύουν. Διότι αγωνιζόμαστε να επιβιώσουμε και δεν ζούμε εις βάρος κανενός. Αυτά να τους πεις!» Της το υποσχέθηκα…
Είχα τριάντα χρόνια να πάω στο μαρτυρικό νησί, αν και κρατούσα επαφή με παλιούς φίλους και συμφοιτητές. Την πρώτη μέρα, το πρόγραμμα προέβλεπε επίσκεψη στον Τύμβο της Μακεδονίτισσας: τα μνήματα των Ελληνοκυπρίων στρατευμένων και τα κενοτάφια των Ελλαδιτών που σκοτώθηκαν κατά την εισβολή του 1974. Με τη εξέταση του DNA ταυτοποιήθηκαν τελευταία μερικοί ακόμα σκελετοί, των οποίων τα ονόματα γράφτηκαν σε νέα στήλη που τοποθετήθηκε στον τύμβο. Κάποιοι από την ομάδα δάκρυσαν. Όχι, δεν είχαν δικούς τους νεκρούς εκεί ∙ απλώς ο χώρος σού επιβάλλεται όπως συμβαίνει και στα Φυλακισμένα Μνήματα, όπου είναι θαμμένα τα παλικάρια που θανάτωσαν οι Άγγλοι στον απελευθερωτικό αγώνα: Ευαγόρας Παλληκαρίδης, Γρηγόρης Αυξεντίου, Καραολής, Δημητρίου και πολλοί άλλοι. Μπροστά στην αγχόνη και την ανοιχτή καταπακτή δακρύσαμε όλοι.
Η οδός Λήδρας στη Λευκωσία έχει χάσει την εμπορική της κίνηση. Τα καταστήματα φυτοζωούν. Οι φίρμες έχουν μεταφερθεί στη Λεωφόρο Μακαρίου. Μόνο τα καφέ –σφηνωμένα ανάμεσα στα νεοκλασικά διώροφα- ήταν γεμάτα. Φτάνοντας στο τέρμα της, αντικρίζεις το οδόφραγμα, από όπου μπορείς πλέον να μπεις στο κατεχόμενο τμήμα. Χιλιάδες Τουρκοκύπριοι το διασχίζουν κάθε μέρα για να δουλέψουν στον ελληνικό τομέα. Για προσωπικούς λόγους, δεν θέλησα να το περάσω.
Κάπου μέσα μας, όλοι θεωρούμε την Κύπρο μέρος της Ελλάδας ∙ δεν τη λογαριάζουμε για «εξωτερικό», κι έτσι αναβάλλουμε διαρκώς την επίσκεψή μας. Μέγα λάθος! Οι Κύπριοι χαίρονται πολύ όταν βλέπουν Ελλαδίτες: επισκεφθήκαμε το Ταχυδρομικό Μουσείο, και ο υπεύθυνος μάς πρόσφερε αναμνηστικά δωράκια. Καθίσαμε σε ένα παραδοσιακό καφενείο, όπου ένας θαμώνας –παλιός αριστερός, όπως αποδείχτηκε- μας κέρασε χυμούς, μας έλυσε απορίες και μας γνώρισε τους φίλους του με τους οποίους είχαμε μια θαυμάσια συζήτηση! Το πιο «κουφό»; Ο συμπαθέστατος συνομιλητής μας ήταν συνταξιούχος εργάτης, ο ένας φίλος του απόφοιτος της Νομικής και ανώτατος κρατικός λειτουργός, ενώ ο άλλος πολιτικός μηχανικός!
Να πω εδώ ότι η εργατική τάξη της Κύπρου είναι οι μετανάστες, οι οποίοι αποτελούν και το 10% του πληθυσμού της. Από τις 800.000, λοιπόν, οι 100.000 περίπου είναι Ρώσοι (όχι πάντα πλούσιοι), Πακιστανοί, Αφρικανοί, αλλά και οι Άγγλοι των βάσεων, Λιβανέζοι και στρατιώτες των Ηνωμένων Εθνών. Εξάλλου, η οικονομία της Κύπρου στηρίζεται στον τουρισμό και τις off shore εταιρείες. Και πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, αφού οι Τούρκοι κατέχουν το πιο εύφορο τμήμα; Η ανομβρία της τελευταίας πενταετίας απειλεί τις καλλιέργειες, αλλά και την κτηνοτροφία. Το περίφημο χαλλούμι παρασκευάζεται από κατσικίσιο γάλα και γι’ αυτό είναι εύγευστο και ελαφρύ. Η βοσκή όμως δεν είναι πια αρκετή. Οι πατάτες –προσοδοφόρο εξαγώγιμο προϊόν- και τα αμπέλια απειλούνται από την ξηρασία. Τα ξενοδοχεία ξοδεύουν αφειδώς το πολύτιμο νερό, ενώ οι κάτοικοι αντιμετωπίζουν στωικά τους περιορισμούς στην κατανάλωση που τους επιβάλλονται. Ξέρουν καλά ότι το τουριστικό συνάλλαγμα και το νερό δεν είναι δεδομένα…
Τα νεοκλασικά της οδού Λήδρας
23 σχόλια:
Καλοδεχουμενη η ξεναγηση στην μαρτυρικη Λευκωσια.Ισως και ναναι αυτο που έγραψες,οτι καπου θεωρούμε την Κυπρο δεδομένη ή προορισμό εσωτερικού και δεν την επισκεπτομαστε.
Θυμαμαι ομως σαν και τωρα την ανακοινωση της τουρκικης εισβολης το 74 απ το ραδιοφωνο και την αγωνια για την επικειμενη επιστράτευση του πατέρα...Μικρό παιδί τότε,δεν ειχα ιδέα για την αλυσιδα των γεγονότων που οδήγησαν εκει...μου εμεινε μονο η ανασφάλεια για το αν θα ξαναέβλεπα τον πατέρα μου.
Το ελλην.κομματι της Κυπρου προόδευσε οικονομικα πολυ απο τοτε,σε βαθμό που να με ξενιζει η αμερικανοφιλία/αλλοτρίωση απ το αμερικανικο στυλ ζωης που εβλεπα στους συνηθως ευρωστους οικονομικα Κυπριους συμφοιτητες μου.
Μια επιτοπια γευση ωστοσο επιβάλλεται...
Καλώς επέστρεψες αγαπητέ Λωτοφάγε.
Σε περιμέναμε :-)
Μας έκανες και μια περιήγηση στην Κύπρο.Πολύ όμορφες και φωτεινές φωτογραφίες. :-)
Αναρωτιέμαι, όταν κάποιος επισκέπτεται το νησί αποκτά άλλη αίσθηση;
@ Οι δικοί μου κύπριοι συμφοιτητές, φίλε Squarelogic, ήταν πληγωμένοι από την εισβολή,σοκαρισμένοι από την απώλεια και τρομοκρατημένοι από τον ρατσισμό που αντιμετώπισαν ερχόμενοι εδώ. Αυτοί οι άνθρωποι αποτελούν τη μεσαία τάξη και ψήφισαν "όχι" στο σχέδιο Ανάν. Οι επόμενες γενιές παρουσίασαν πολύ νωρίς ό,τι παρουσιάζει μεγάλο μέρος της νέας γενιάς στην Ελλάδα: αμερικανοφιλία και αχαλίνωτο καταναλωτισμό. Αν εμείς ως λαός είχαμε σταθεί στο πλευρό τους και είχαμε συνειδητοποιήσει ότι μόνο ενωμένοι μπορούσαμε να αλλάξουμε τη ροή των γεγονότων, τα πράγματα θα είχαν εξελιχθεί πιο αξιοπρεπώς. Αυτή η αντιμετώπιση όμως, προϋποθέτει αυτοσεβασμό και αυτοεκτίμηση!
@ Σ' ευχαριστώ πολύ, καλή μου φίλη Βάσια. Με ευνόησε πολύ ο φυσικός φωτισμός. Δεν χρησιμοποιώ ακόμα ψηφιακή φωτογραφική και εξαρτώμαι από τον καιρό. Όλο λέω να την πετάξω και όλο το αναβάλλω! Ναι, θα μιλήσω σε επόμενο κείμενο για την άλλη αίσθηση. Εδώ μίλησα μόνο για τη Λευκωσία.
Έλα βρε Λωτοφάγε... Ευτυχώς μας αποζημιώνεις με το νέο σου ταξίδι. Την Κύπρο την λατρεύω. Δούλεψα για ένα φεγγάρι στην Πάφο. Η ξηρασία στο νησί μου έκανε εντύπωση (να φανταστείς πήγα εκεί το 2003).
Τους Κύπριους δεν πρόλαβα να τους γνωρίσω καλά... Για να'μαι ειλικρινής, με ξένισε λίγο το γεγονός πως έχουν βάλει για τα καλά την αγγλική στο λεξιλόγιό τους. Επίσης...να πω ένα άλλο κουσούρι τους... Είναι λίγο φιλάργυροι ε;
Όσο για τη φιλοξενία... είναι άριστοι. Υπήρχαν βέβαια κι εξαιρέσεις (συχνά μ'αποκαλούσαν "καλαμαρά") αλλά είναι υπέροχοι άνθρωποι.
Καλησπέρααααααααααααααααααααααα
Καλώς όρισες. Φαντάζομαι. Χαλούμι, σεφταλιά, μπύρα ΚΕΟ, κουμανταρία. Πάω συχνά Κύπρο. Την ταλαιπωρημένη όχι μόνο από τους Τούρκους αλλά και τις ελληνικές κυβερνήσεις. Η περιπέτεια της Ένωσης, μετά η Ζυρίχη,η ΕΟΚΑ Β, το Σύνταγμα ναρκοπέδιο, το ελληνικού τύπου πραξικόπημα και η εισβολή. Τι να κάνουν οι άνθρωποι. Πάλι καλά είναι. Όσοι τους κατηγορούν για αγγλικού τύπου συμπεριφορές, ξεχνούν πως υπήρξαν κομμάτι της βρετανικής αυτοκρατορίας. Αν δεν έπεφτε χρήμα στην Κύπρο-έστω με τις υπεράκτιες εταιρείες και την προσφορά ασύλου σε νονούς τρομκράτες κλπ-ίσως ο Αττίλας να ήταν το λιγότερο κακό.
Φέτος έκανα σχεδον συμπτωματικά χριστούγεννα και πρωτοχρονια στην Κυπρο.
Ανεπανάληπτη εμπειρία το ταξίδι στην όμορφο, αξιοπρεπές,βασανισμένο νησί και βαθια συγκινητικό και διδακτικό.
Θεωρώ οτι κάθε έλληνας οφείλει μία φορά τουλάχιστον στη ζωή του να το κάνει για το καλό του μυαού του και της ψυχής του.
Ας ελπίσουμε ότι ο κ. Χριστόφιας στην ουσία δεν πρόκειται να αλλάξει (όσον αφορά το σχέδιο Αννάν) την πολιτική του κ. Τ. Παπδοπούλου.
Ένα σχέδιο που είχε συλληφθεί ακριβώς για να αλληλοσφάζονται οι Κύπριοι τα επόμενα 100 χρόνια. Σχέδιο το οποίο μακροπροθέσμως -και υπό την επιρροή του αδυσωπήτου δημογραφικού παράγοντος σε συνδυασμό με την μεταναστευση Τούρκων στην Κύπρο- θα κατέληγε να παραδώσει στην Τουρκία και το σημερινό ελεύθερο 60% της Κύπρου..
Δεν έχω επισκεφθεί ακόμα την Κύπρο, και την έχω στα υπ'όψιν. Κύπριους γνώρισα αρκετούς, μάλιστα ένας απο αυτούς ανήκε και στην προσωπική φρουρά του Μακαρίου την ημέρα που ο Σαμσών έκανε το πραξικόπημα. Μου έχει δείξει μερικές συγκλονιστικές φωτογραφίες απο τις καταστροφές στο Προεδρικό κτίριο. Ζεί τώρα μια ήσυχη και απλή ζωή στην Αμερική.
Εχω μια ανάμνηση έντονη. Οταν ξανάρχισαν τα σχολεία, Σεπτέμβρη του '74, στο γυμνάσιο που πήγαινα, ήρθε ένας Κύπριος συγγραφέας. Στήθηκε με πάθος στα σκαλιά του σχολείου, και άρχισε να μιλάει με πάθος για τα γεγονότα της Κύπρου και την Τουρκική εισβολή. Κουνώντας τα χέρια του με πάθος, και με φωνή γεμάτη σπαραγμό, άρχισε με γλαφυρότυτα να περιγράφει τα χειρότερα που παθαίνουν οι απλοί άνθρωποι στον πόλεμο. Σφαγές, βιασμούς, μαχαιρώματα, ληστείες. Ηταν η πρώτη φορά που άκουγα στη ζωή μου τη χαρακτηριστική λαλιά των Κυπρίων. Εμειναν οι μαθητές άφωνοι, θυμάμαι, αφωνοι και οι δάσκαλοι, αμήχανοι μπροστά σε μια ομιλία αυθόρμητη και τόσο δυνατή, που δεν θα την ξεχάσω ποτέ.
Τόσα χρόνια μετά, και ακόμα τον θυμάμαι..
Aγαπητέ Λωτοφάγε καλωσόρισες από την πολυαγαπημένη μου Κύπρο.Έχοντας ζυμωθεί με τη συνηθισμένη απαξίωση για τους Κύπριους και τα αβασάνιστα σχόλια πολλών-καθότι Α' διαλογής Ελληνες είμαστε μόνο οι παλαιοελλαδίτες-δεν περίμενα στην πρώτη μου επίσκεψη να με κατακτήσει τόσο πολύ αυτό το κομμάτι γης, η "γλυκεία χώρα" του Μαχαιρά, η Κύπρος του Σεφέρη.΄Εκτοτε πήγα άλλες δύο φορές, καθότι έχω συνάψει πολύτιμες φιλίες,και ανυπομονώ να ξαναπάω.Ένα από τα πολλά που απολαμβάνω-ειδικά με το εξασκημένο στην ετυμολόγηση κριτήριό μου καθότι φιλόλογος-είναι αυτή η υπέροχη παραλλαγή της ελληνικής γλώσσας που μιλιέται εκεί.Συγκλονιστικό παράδειγμα γλωσσικής επιβίωσης αν αναλογιστεί κανείς την Ιστορία του νησιού.
Η προσωπική μου εμπειρία της Κύπρου με καθοδηγεί από πολλές απόψεις. Εύχομαι ό,τι καλύτερο για το νησί και τους υπερδραστήριους ανθρώπους του.Προπάντων, να μας μιμούνται όσο το δυνατόν λιγότερο.Ευχαριστώ για τον χώρο και τον χρόνο σου.
Ωραία, θα περιμένω :-)
Αν και άσχετη με τη φωτογραφία, ούτε εμένα μου αρέσουν οι ψηφιακές μηχανές, που βγάζουν μάλλον πολυ΄καλές φωτογραφίες - (κάτι σαν το βυνίλιο με τα cd).
Καλή εβδομάδα :-)
Αλήθεια τ' αηδόνια σε αφήσανε να κοιμηθείς στις Πλάτρες;
Εμένα όχι.
Πρώτα γνώρισα την Κύπρο του Σεφέρη και μετά επισκέφτηκα το νησί, πριν δέκα χρόνια.
Συγκλονιστικές σκηνές, συγκλονιστικές αφηγήσεις. Τι να πρωτοθυμηθώ; Το μνημόσυνο του Σολωμού στο οποίο ως φοιτητές του Παν. Αθηνών ήμασταν καλεσμένοι του εκεί Πανεπιστημίου; Toν πατέρα του;Τη μικρή Αναστασία; Τους γέροντες σ΄ενα ξεχασμένο χωριό έξω απ' την Πάφο να υψώνουν τα ποτήρια τους και να χύνουν το κρασί στο πάτωμα πριν πιουν με την ευχή " έτσι να χυθεί το αίμα μας για την ελευτερία!" Το "καρτερούμεν μέρα νύχτα;" που τραγουδούσαν παντού; Τον Πάκο, το φοιτητή που έπαιζε απίστευτο πιάνο με μια μοναδικά αισθαντική φωνή ο οποίος τα βράδια έμπαινε στα κατεχόμενα και πήγαινε στο χωριό του να δει το σπίτι των γωνιών του;
Μια εκδρομή στην Κύπρο είναι ανεπανάληπτη εμπειρία. Αλλά όπως και όλα τα πράγματα στη ζωή είναι θέμα το πως τα βιώνει και τα αισθάνεται ο καθένας.
Καλωσόρισες λωτοφάγε και με γεια το νέο λούκ με το ποστάρισμα των πολύ καλών φωτογραφιών που συνοδεύουν το επίσης καλό κείμενο.
Τώρα, θα σε ρώταγα για τους προσωπικούς λόγους που δεν σου επέτρεψαν να περάσεις στα κατεχόμενα αλλά δεν σε ρωτάω-αφού είναι προσωπικοί οι λόγοι.
Το νόμισμα που χρησιμοποιούν οι Κύπριοι είναι η λίρα ή πέρασαν στο ευρώ;
Από επίπεδο διαβίωσης πως πάμε; Είναι η ζωή τόσο φτηνή όπως εδώ ή εκείνοι έχουν ακρίβεια;
@ Η ξηρασία είναι τεράστιο πρόβλημα, dr seeng, αλλά νομίζω ότι θα βρουν τρόπο να το λύσουν και σίγουρα πιο γρήγορα από εμάς! Όσο για τα αγγλικά, να σου θυμίσω, γιατρέ μου, το χαμό που γίνεται στη Γαλλία επειδή το τραγούδι που στέλνουν φέτος στη Eurovision είναι... αγγλόφωνο! Αν λοιπόν οι επηρμένοι Γάλλοι υιοθέτησαν αγγλικό στίχο, τι να κάνουν οι Κύπριοι που είχαν έναν αιώνα τους Άγγλους στο σβέρκο τους; Ή μήπως να σου θυμίσω την ευρωλιγούρα Άννα Διαμαντοπούλου, η οποία πριν από μερικά χρόνια είχε προτείνει ως επίσημη γλώσσα μας την αγγλική; Άσε, στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σχοινί.
" Το άδειο μας πρόσωπο η Κύπρος το πληρώνει". Τώρα κατάλαβα βαθύτερα το σχόλιο που μου άφησες, λίγους μήνες πριν στο ποστ μου "πεντακόσια βήματα", που το αγαπώ ιδιαίτερα.
Τέλειο ποστ. Τα φυλακισμένα μνήματα είναι η κόκκινη γραμμή της εξωτερικής μας πολιτικής καλέ μου Λωτοφάγε...
@ locus publicus
Θυμάμαι την ίδια φυσιογνωμία, μικρότερος εγώ, στο δημοτικό τότε, να μιλάει με πάθος. Ήταν ο άντρας από τη Μόρφου και πούλαγε ένα βιβλίο. Κάπου θα υπάρχει ακόμα χωμένο... Δεν τον ξεχνώ ποτέ αυτόν τον άντρα. Είμαι βέβαιος ότι μιλάμε για το ίδιο πρόσωπο αγαπητέ locus!
@ Όταν λες "φιλάργυροι" εννοείς φιλοχρήματοι; Ναι, είναι, ιδίως οι έμποροι. Δεν είναι όμως τσιγγούνηδες.
@ Συνυπογράφω όσα λές, φίλε Άλλε. Να προσθέσω επίσης, ότι από τους κατακτητές πήραν κυρίως τα προτερήματά τους, όπως τη δημόσια διοίκηση αγγλικού τύπου, η οποία λειτουργεί θαυμάσια.
@ Έχεις δίκιο, Ευτυχία, πρέπει όλοι να πάμε τουλάχιστον μια φορά και να συγκρίνουμε το δικό μας μπάχαλο με τα δικά τους επιτεύγματα σε μισή πατρίδα!
Το μπλογκ σου είναι εξαιρετικά ενημερωτικό! Είχες σταματήσει να γράφεις για κάποιο διάστημα και αναρωτιόμουν αν το είχες παρατήσει. Χαίρομαι που συνεχίζεις να μας διαφωτίζεις.
@ Κύριε Βαρδάκα, οι φίλοι μου στην Κύπρο μού επιβεβαίωσαν την πληροφορία ότι ο Χριστόφιας ανέλαβε κάποιες δεσμεύσεις απέναντι στον Τάσο. Ευελπιστούμε ότι θα τις κρατήσει.
@ Φοβερή εμπειρία, φίλε Λόκους. Περίεργο που δεν τον αποπήραν. Κάποιοι συμφοιτητές μου παραπονούνταν τότε για ρατσισμό στην Αθήνα.
@ Συνήθως είμαστε πολύ συντηρητικός λαός, Σοφία: φοβόμαστε ό,τι δεν γνωρίζουμε και ενοχοποιούμε τα θύματα αντί για τους θύτες! Τα παραδείγματα άπειρα! Η κυπριακή προφορά είναι πιο βαριά από τη δωδεκαννησιακή, ενώ η δομή είναι πράγματι αρχαιοελληνική. Το λεξιλόγιο προέκυψε, βέβαια, από την υιοθέτηση πολλών από τις λέξεις των κατά καιρούς εισβολέων. Ο τρόπος που περιγράφουν γεγονότα ή καταστάσεις είναι πολύ γλαφυρός και με κάνει να γελάω (με την καλή έννοια, βέβαια)!
@ Τόσο τα cd όσο και τα dvd τα υιοθέτησα αμέσως, Βάσια, λόγω του πρακτικού τους μεγέθους. Θέλω να αγοράσω τη μικρότερη ψηφιακή για να είναι εύκολη στη μεταφορά και να μπορώ να φωτογραφίζω τις αγαπημένες μου πινακίδες! Βίτσια!
@ Πριν από 30 χρόνια όχι, Παράξενε Ελκυστή. Οι Πλάτρες τότε ήταν μαγευτικές και αυθεντικές! Και τα σουβλάκια το ίδιο!!!
Θαυμάζω το κουράγιο τους, πάντως! Δεν ξέρω αν θα άντεχα αυτή τη δαμόκλειο σπάθη από πάνω μου.
@ Το φαγητό είναι άφθονο, πολύ καλό και σε εξαιρετικές τιμές, Συνέα. Σε πολύ καλό εστιατόριο φάγαμε μέχρι σκασμού, περίσσεψε το μισό φαΐ και πληρώσαμε 4 άτομα 90 ευρώ!
@ Ανέτρεξα σε κείνο το κείμενό σου, καλέ μου Βασικέ. Με είχε συγκινήσει πολύ. Η προσφυγιά είναι πληγή ανοιχτή που "πονάει όταν φυσάει", που θά'λεγε κι ο Πασχάλης Τερζής.
Η εικόνα της Κυπρου που θελω να έχω στο μυαλό μου ειναι η εικόνα του απονενοημένου διαβήματος του Σολωμού:
δεν εχω ξαναδεί απο Ελληνα αυτη την αυταπάρνηση,αυτη την προσήλωση στα σύμβολα,τέτοια ενσυνείδητη τραγικότητα...ασυναίσθητα έβαλα το χέρι μου στην τηλεόραση εμπρος στο όπλο του απέναντι σκύλου μήπως και αλλάξω την πορεία της σφαίρας στο τηλεοπτικο replay.
Για αυτη την εικόνα θέλω να προσκυνήσω στην Κύπρον...
@ "Όσοι με τον Χάρο γίναν φίλοι,
με τσιγάρο φεύγουνε στα χείλη, στα τρελά τους όνειρα δοσμένοι,
πάντα γελαστοί και γελασμένοι",
τραγουδάει ο Μητροπάνος, φίλε Squarelogic.
Φίλε Βασικέ, μιλάμε για το ίδιο άτομο. Συγγραφέας που πωλούσε ένα βιβλίο, απο την Μόρφου. Ναι, αυτός. Μικρή η ζωή φίλε μου..
Χαίρομαι που βρήκα αυτήν την παρέα.Μετά το πρώτο μου ταξίδι στην Κύπρο (το 1991, εποχές πρωτόγονες και χωρίς διαδίκτυο), δεν είχα με ευήκοα ώτα για να μοιραστώ τη συγκίνησή μου.Μέχρι και ότι έπαιρνα χρήματα για να "προπαγανδίζω" για την Κύπρο μου είπε γνωστός....Λωτοφάγε μου είσαι πολύ τυχερός που μας έχεις!!(πλάκα κάνω)
@ Ένα χωριό ο γαλάζιος μας πλανήτης, Λόκους. Εμείς οι ηλίθιοι νομίζουμε πως είναι χίλια και συμπεριφερόμαστε αναλόγως!
@ Η βλακεία είναι από τα μόνα πράγματα στον κόσμο που δεν έχουν όρια, Σοφία!
Το γελάς; Είμαι πράγματι πολύ τυχερός άνθρωπος. Η παρέα αυτή με βελτιώνει συνεχώς ως γραφιά, ως πολίτη, ως σέρφερ του διαδικτύου, ακόμη και ως φωτογράφο! Μαθαίνω να βλέπω και όχι απλώς να κοιτώ (όπως με κατηγορούσε κάποτε η Disillusa), να επεξεργάζομαι πολύ πιο γρήγορα τις πληροφορίες και να "ακούω" προσεκτικότερα.
Δεν μπορείς να φανταστείς με πόση αγωνία κάθε βράδυ μπαίνω στο μπλόγκ μου για να διαβάσω τα σχόλιά σας! Συνεχίστε δριμύτεροι, σας παρακαλώ.
Δημοσίευση σχολίου