Το αβγό του φιδιού ράγισε!

-Λοιπόν; Πώς πέρασες στη Αφρική; Ρωτάει κάποιος τον φίλο του
-Καταπληκτικά. Πήγαμε για σαφάρι.Κυνηγήσαμε ελέφαντες, λιοντάρια, γαζέλες. Πιο πολύ όμως κυνηγούσαμε νομιστεράκια.
-Νομιστεράκια; Τι ζώα είναι αυτά;
-Δεν ξέρω ακριβώς. Ήταν γυμνά και μαύρα, έτρεχαν να κρυφτούν στο δάσος και φώναζαν «No, mister, no, mister»!!!

Όταν χαχανίζαμε στις αρχές της δεκαετίας του ’80 με τέτοια ρατσιστικά ανέκδοτα, οι μαύροι άνθρωποι έπαιζαν μόνο σε κινηματογραφικές ταινίες ή ζούσαν στην Αφρική. Δεν έμεναν στο διπλανό διαμέρισμα. Τότε ακόμη ο πληθυσμός μας ήταν αμιγώς ελληνικός, και ο ρατσισμός –νομίζαμε ότι- δεν μας άγγιζε. Ο κόσμος ήταν χωρισμένος σε δύο στρατόπεδα, διάλεγες όποιο ήθελες, υπήρχε το αντίπαλον δέος και ήταν όλα τακτοποιημένα στο μυαλουδάκι μας.

Και ξαφνικά, το «αντίπαλον δέος» κατέρρευσε, και η Ελλάδα πλημμύρισε από ξένους. Πρώτα οι Αλβανοί και μετά οι κοπέλες από τις τέως ανατολικές χώρες περνούσαν τα σύνορα νύχτα, κυνηγώντας το Ελδοράδο τους και χρησιμοποιώντας νόμιμα και παράνομα μέσα. Μικροκλοπές στην αρχή (μπουγάδες και φαγητό), ληστείες και φόνοι λίγο αργότερα. Από κοντά κι οι υπόλοιπες «φυλές του Ισραήλ»: οι Ρουμάνοι διαρρήκτες, οι Ουκρανές πουτάνες, οι Πολωνοί μεθύστακες, οι Κούρδοι τεμπέληδες, οι Πακιστανοί βρομιάρηδες, οι Αφρικανοί νταβατζήδες και οι Ρώσοι μαφιόζοι. Η μανία μας να κολλάμε ετικέτες ικανοποιήθηκε πλήρως. Ασχέτως αν πίσω από πολλές βρόμικες ιστορίες κρυβόταν ένας ιθύνων νους ελληνικής καταγωγής.

Οι «νοικοκυραίοι» τρομοκρατήθηκαν (η τηλεόραση συνέβαλε όσο μπορούσε), οι πονηροί έκαναν μπίζνες, οι εργολάβοι βρήκαν πάμφθηνο εργατικό δυναμικό, οι αγρότες απέκτησαν κολλήγους. Οι ξένοι χωρίς χαρτιά (sans papiers, που λένε και οι Γάλλοι) ήταν τα εύκολα θύματα όλων. Όμως, τα χρόνια πέρασαν, κι οι μετανάστες, σε μεγάλο ποσοστό, ενσωματώθηκαν και προοδεύουν, κάνοντας δουλειές που εμείς περιφρονούμε. Αγόρασαν σπίτια στο κέντρο που μόνο φοιτητές και συνταξιούχοι καταδέχονταν πλέον, άνοιξαν μικροεπιχειρήσεις, στέλνουν τα παιδιά τους σε ελληνικά σχολεία, ξαναζωντάνεψαν χωριά και νησιά που αργοπέθαιναν. Η εκμετάλλευσή τους άλλαξε μορφή. Δεν είναι τόσο εμφανής.

Αρχικά, στη χώρα μας, τα ρατσιστικά περιστατικά παρέμεναν μεμονωμένα, αλλά τελευταία γίνονται συχνότερα και σοβαρότερα. Αυτουργοί είναι συνήθως τα γνωστά φασιστοειδή, τα οποία αποθρασύνθηκαν μετά την είσοδο του ΛΑΟΣ στη Βουλή. Ας μην ξεγελιόμαστε από το γραφικό κυνηγητό αστυνομικών και μεταναστών μικροπωλητών στα στενάκια της Ερμού ή από τις υστερικές κραυγές στα κανάλια –που, παρεμπιπτόντως, δεν προκαλούν μόνο ειρωνικά χαμόγελα πλέον. Το πράγμα δείχνει να σοβαρεύει επικίνδυνα, στην αναμπουμπούλα χαίρεται ο λύκος! Δεν επαρκεί πλέον η φιλάνθρωπη συμπεριφορά των νησιωτών απέναντι στους «λαθρομετανάστες», για να αναστραφεί το κλίμα.

Από την υπόλοιπη Ε. Ε., μόνο οι Γερμανοί νεοναζί έκαιγαν πότε πότε σπίτια και μαγαζιά ξένων. Ήταν γνωστό τοις πάσι ότι η νεολαία της πρώην Ανατολικής Γερμανίας αντιμετωπίζει τεράστια κοινωνικά προβλήματα και στρέφεται προς τις φασιστικές οργανώσεις. Μέχρι που, πριν από λίγα χρόνια, μια είδηση μας πάγωσε το αίμα: ανοικτά της Σικελίας, ιταλικό σκάφος του λιμενικού εμπόδισε σαπιοκάραβο γεμάτο αφρικανούς μετανάστες να πλησιάσει την ακτή, με αποτέλεσμα να βουλιάξει αύτανδρο! Η Λίγκα του Βορρά πήρε κεφάλι όταν Ρουμάνοι αθίγγανοι βίασαν μια Ιταλίδα. Στέλεχός της είναι σήμερα υπουργός Εσωτερικών του Μπερλουσκόνι που προβαίνει ήδη σε μαζικές συλλήψεις και απελάσεις αλλοδαπών, ενώ καταυλισμοί Ρομά έξω από τη Νάπολη πυρπολήθηκαν από ιταλούς εργάτες.

Τον ίδιο δρόμο ακολουθεί η Ισπανία, η οποία συνεργάζεται με Τυνησία και Μαρόκο στην «επαναπροώθηση» των υποψήφιων μεταναστών. Αυτό σημαίνει ότι τους εγκαταλείπουν στην έρημο, όπου πεθαίνουν αβοήθητοι. Στη Γαλλία, μέσα από τις ταραχές στα υποβαθμισμένα προάστια ξεπήδησε ο πολύς Σαρκοζί: παιδί μεταναστών ο ίδιος, μισεί αφάνταστα τους ομοίους του και έχει υποσχεθεί ότι θα τους ξαποστείλει (δεν θα σχολιάσω την εμετική ξενόδουλη λαγνεία μερικών Μακεδόνων για τις «ελληνικές ρίζες» του). Οι τιμές των τροφίμων κι οι κλιματικές αλλαγές προκαλούν κύματα προσφύγων. Κάποιοι μιλάνε για τείχη...

Εκείνο όμως που με τρομάζει περισσότερο είναι οι επιθέσεις των Νοτιοαφρικανών εναντίον μεταναστών από τη Ζιμπάμπουε, δηλαδή άνεργοι μαύροι εναντίον μαύρων προσφύγων! Ξεχνώντας ότι μόλις πρόσφατα ανέτρεψαν το καθεστώς της λευκής μειονότητας και πως για την ανεργία και τη φτώχεια φταίει η κυβέρνηση και όχι οι γείτονές τους.

Ο φασισμός δεν γιγαντώνεται, παρά μόνο αν στηριχθεί σε πλατιά λαϊκά στρώματα. Διογκώνει το φόβο τους μετατρέποντάς τον σε ρατσισμό και τον κατευθύνει εναντίον των θυμάτων και όχι των θυτών. Ας μην ξεχνάμε ότι Μουσολίνι και Χίτλερ ΨΗΦΙΣΤΗΚΑΝ κάποτε από τους λαούς τους. Εμείς, οι καλοζωισμένοι και μορφωμένοι των μεσαίων στρωμάτων δεν ασχολούμαστε με τα κύματα των προσφύγων, αφού δεν νιώθουμε απειλή. Το κακό είναι ότι δεν ακούμε ούτε τη βουή από τη φασιστική απειλή.