Είχα ένα όνειρο... που πήγε στράφι!

Δημαρχείο Ερμούπολης Σύρου (έργο Έρνεστ Τσίλλερ)

Συγχαρητήρια! Έχουμε τη διεθνή πρωτοτυπία να ακούμε «Υπουργείο Πολιτισμού» και να σκεφτόμαστε έναν… εύσωμο κύριο (Οβελίξ, είσαι διαχρονική αξία, αγόρι μου!) που πήδηξε από τον 4ο όροφο και δεν σκοτώθηκε! Μυστήριο πράγμα! Προσωπικά, και από τον 1ο να έπεφτα, θα έβλεπα τώρα τα ραπανάκια ανάποδα.

Ένα καλό έκανε το ΠΑΣΟΚ, κι αυτό το αναίρεσε στην πορεία: έβαλε κάποιες φορές τον κατάλληλο άνθρωπο στην κατάλληλη θέση. Τη Μελίνα στο ΥΠΠΟ, τον Τρίτση στο ΥΠΕΧΩΔΕ και τον Σηφουνάκη στο Υπουργείο Αιγαίου. Α, ναι, έβαλε για ένα φεγγάρι στο ΥΠΠΟ και τον Θάνο Μικρούτσικο, που πέρασε το νόμο περί εξαγοράς αρχαιοτήτων από το κράτος. Με αυτό τον τρόπο, εμείς αποχτήσαμε το υπέροχο άγαλμα της Αντιπάρου, κι οι τυχεροί ψαράδες καινούριο καΐκι!
Βέβαια, το όραμα της Μελίνας πραγματοποιήθηκε κατά το ήμισυ μετά θάνατον (Νέο Μουσείο Ακροπόλεως) και του Τρίτση κατά το… 1/80 (τραμ). Ο Σηφουνάκης, ως αρχιτέκτονας, προσπάθησε να βάλει τάξη στα νησιά, αλλά «είναι πολλά τα λεφτά», Νίκο μου. Κάποια στιγμή επαναπατρίστηκε ο «Θησαυρός των Αηδονιών» (όχι, άσχετοι, δεν ήταν πουλάκια!) και αγοράσαμε έναν υπέροχο πίνακα του El Greco να τον βλέπουμε να τον χαιρόμαστε. That’s all! Αν ξεχνάω κάτι, συγχωρέστε με.

Ο Κώστας Καραμανλής μάς άφησε άφωνους όταν ανέλαβε το πολύπαθο υπουργείο, ασχέτως αν δεν ξαναπέρασε ούτε απ’ έξω. Ούτως ή άλλως, και τη διακυβέρνηση της χώρας από τη Ραφήνα την ασκεί! Έβαλε και την κα Πετραλιά για να την προπονήσει εν όψει του ασφαλιστικού, και μόλις τέλειωσαν οι «πιο πετυχημένοι» (και ακριβοί!) Ολυμπιακοί Αγώνες, άρχισε να εξορίζει εκεί όσους δικούς του ήθελε να ξεπλύνει από σκάνδαλα και αποτυχίες: Πολύδωρα, Βουλγαράκη και Λιάπη. Τουλάχιστον ο μακαρίτης ο θείος του ήξερε να διαλέγει φίλους: τον Μάνο Χατζιδάκι, τον Δημήτρη Χορν και τον «ονειροπαρμένο» Μανόλη Ανδρόνικο, που χάρη στην υποστήριξη του Κωνσταντίνου Καραμανλή υλοποίησε το δικό του όνειρο στις Αιγές (Βεργίνα).

Με τούτα και με κείνα, ως λαός, αντί να εκπολιτιστούμε εκβαρβαριστήκαμε! Μια και δεν υπάρχει Εθνικό Κτηματολόγιο (πού πήγαν τα λεφτά, οέο; Με αυτό το παράπονο θα πεθάνω!), ο καθένας χτίζει παρά θιν’αλός ό,τι αθλιότητα του κατέβει στο τσερβέλο, γκρεμίζει νεοκλασικά, θάβει αρχαιότητες, κόβει δέντρα, καίει δάση, φτιάχνει πισίνες στις άνυδρες Κυκλάδες δίπλα στη θάλασσα ή στην Πλάκα στο κέντρο της Αθήνας και μετά φωνάζει ότι οι ΧΥΤΑ θα καταστρέψουν το… περιβάλλον! Μπορείς να ζητήσεις αισθητική και ευαισθησία από έναν τέτοιο λαό; Το γούστο του εξάλλου καθρεφτίζεται και στους πολιτικούς που εκάστοτε επιλέγει να τον εκπροσωπήσουν.

Κι όμως, αγαπητοί μου, είναι απίστευτο αλλά συνέβη: την Πέμπτη 10 Απριλίου, οι Συριανοί έκαναν γενική απεργία για να μην καταστραφεί η υπέροχη Ερμούπολη (εφ. ΤΑ ΝΕΑ, φ. 11.4.03)! Τρόμαξαν οι άνθρωποι βλέποντας την πανδημία της ασυδοσίας να πλησιάζει καλπάζοντας: τα τελευταία 10 χρόνια, στη Νάξο χτίστηκαν 4.000 νέα κτίρια, στη Μύκονο και στη Σαντορίνη από 2.500, στην Πάρα πάνω από 2.000! Ακόμα και σε νησάκια σαν τη Σίκινο, τη Δονούσα και τα Κουφονήσια το τοπίο αλλάζει προς το χειρότερο χρόνο με το χρόνο. Δεν ορρωδούν προ ουδενός, οι εργολάβοι: βιότοποι και μνημεία καταπατούνται και καταστρέφονται! Η Μύκονος μετατράπηκε σε «πυκνή πόλη», επισημαίνει ο αρχιτέκτονας Γιώργος Τζιρτζιλάκης. Ο νόμος του ΥΠΠΟ, επί υπουργίας Ν. Σηφουνάκη, περί αποκατάστασης και ανάπλασης αλλοιωμένου τοπίου παραμένει ανενεργός από το 2004 και εντεύθεν.
Έχοντας όλα αυτά κατά νου, οι Συριανοί απαιτούν την υπογραφή του Προεδρικού Διατάγματος για το ειδικό πολεοδομικό σχέδιο της Ερμούπολης.