Τις βλέπω να γεμίζουν τα φουαγιέ των θεάτρων φορώντας τα καλά τους. Να πηγαίνουν πρώτες και καλύτερες στις εκδηλώσεις του "Ιανού" και της "Στοάς του βιβλίου". Να δίνουν πάντα το "παρών" στις καλλιτεχνικές εκθέσεις. Να διαβάζουν βιβλία στο τρένο. Να συχνάζουν στις συναυλίες και στη Λυρική. Να μαζεύονται σε παρέες και να αποκαλούν τις φίλες τους "κορίτσια". Να χαζεύουν τα εκθέματα στα διάφορα φιλανθρωπικά μπαζάρ με μάτια λαμπερά.
Ποιες είναι; Μα, οι γυναίκες μετά τα 50! Τότε που τα παιδιά έχουν μεγαλώσει, κι ο σύζυγος αποκοιμιέται στην τηλεόραση. Φοράνε το καπελάκι τους και βγαίνουν από το σπίτι για να χαρούν αυτά που δεν προλάβαιναν τόσα χρόνια.
Και χαίρονται αυτή τους την ελευθερία. Γιατί στα νιάτα τους ήταν αδιανόητο για μια γυναίκα να πάει μόνη στο θέατρο ή στο καφέ. Θα συγκέντρωνε όλα τα βλέμματα ή θα έβρισκε τον μπελά της. Ενώ τώρα, ποιος τις πιάνει!
Συνειδητοποιούν άραγε οι εκδότες, οι καλλιτέχνες κι οι ηθοποιοί ότι σε αυτές τις γυναίκες χρωστούν την επιβίωσή τους; Κάποιοι το έχουν καταλάβει, αν κρίνω από τα βιβλία που βγάζουν ή τις παραστάσεις που ανεβάζουν.
Τις βλέπω και θυμάμαι το τραγούδι του Διονύση Σαββόπουλου, που καταλήγει "τα κορίτσια τα καημένα, κι ούτε λέξη πια γι'αυτά". Όχι, Νιόνιο, τα χρόνια πέρασαν και τα κορίτσια παίρνουν τώρα τη χαρούμενη εκδίκησή τους!
4 σχόλια:
Aμέτρητες εκδρομές με τις κυρίες σε όλη την Ελλάδα, σε Ανδρο, Υδρα, Γιάννενα, Μέτσοβο και Ζαγοροχώρια, με καλλιτεχνικές επιδρομές στις Αθηναικές σκηνές για Μαρινέλα-Ρέμο, Λίμνη των Κύκνων και Μουσεία, με Αγιους Τόπους και ελληνικά μοναστήρια, η μητέρα μου καλυψε μόνον πέρσυ το παραπάνω πρόγραμμα! Τα παιδιά μεγάλωσαν και φύγαν. Είναι πράγματι μια χαρούμενη εκδίκηση!
Γιατί εκδίκηση? Το δικαίωμα στη ζωή είναι διαρκές. Άσε που για μερικά πράγματα πρώτα φεύγει η ψυχή και μετά το χούι.
Πολύ ευαίσθητη η προσέγγισή σου.
Όντως, αυτές είναι οι ηρωίδες που έβαλαν στην άκρη τις προσωπικές τους επιθυμίες και πρόσφεραν τον εαυτό τους στην οικογένειά τους.
Και λίγο πριν γίνουν υπερήλικες με προβλήματα υγείας, παίρνουν κι αυτές ένα κομμάτι από αυτά που σήμερα θεωρούμε δεδομένα.
@ Πολύ σωστή η μητέρα σου, Λόκους! Της εύχομαι να χαρεί όσα επιθυμεί! Θαυμάζω τους ανθρώπους που το λέει η καρδιά τους όσα χρόνια κι αν βαραίνουν την πλάτη τους! Η δική μου δυστυχώς δεν πρόλαβε.
@ Τρόπος του λέγειν, φίλε Βασικέ. Παίρνουν το αίμα τους πίσω, εννοώ. Αλλά χωρίς μνησικακία, χαρούμενα!
@ Καλώς ήρθες, Ερατώ. Σ'ευχαριστώ. Το καλό είναι ότι σήμερα μας δίνονται οι ευκαιρίες (συχνά δωρεάν ή με ελάχιστα χρήματα) να εκπληρώσουμε ένα όνειρό μας (π.χ. μαθήματα ζωγραφικής στους δήμους ή στα ΚΕΕ) που δεν είχε πραγματοποιηθεί νωρίτερα εξαιτίας βιοποριστικών αναγκών.
Δημοσίευση σχολίου