Σινεκριτική και ιστολόγια

Την Παρασκευή παρακολούθησα μια ανοιχτή συζήτηση με θέμα την κινηματογραφική κριτική στα blogs. Την συντόνιζε η Lisa Nesselson, κριτικός κινηματογράφου στο περιοδικό «Variety». Συνομιλητές της, ο αμερικανός Ray Pride, ο βρετανός Ronald Bergan της «Guardian» και οι έλληνες Χ. Μήτσης («Αθηνόραμα»), Γ. Πρωιμάκης και Ηλίας Φραγκούλης («Μad»). Στην πραγματικότητα, η συζήτηση ελάχιστα περιστράφηκε γύρω από τα blogs, δεδομένου ότι οι bloggers κάνουν ό,τι κι εγώ αυτή τη στιγμή: λένε τη γνώμη τους για ταινίες που είδαν, χωρίς να διεκδικούν δάφνες ειδικού. Αντίθετα, όλοι σχεδόν οι παριστάμενοι έχουν δικά τους ιστολόγια, όπου γράφουν σε διαφορετική γλώσσα από αυτήν που χρησιμοποιεί το έντυπο στο οποίο εργάζονται!
Περισσότερο μίλησαν για την επιρροή της κριτικής στους υποψήφιους θεατές και ανέφεραν περιπτώσεις ταινιών που θάφτηκαν από τους κριτικούς, αλλά αγαπήθηκαν από το κοινό. Ο Bergan, μάλιστα, σχολίασε απαξιωτικά ότι η ταινία «Ελ Γκρέκο» έκανε πολλά εισιτήρια, ενώ είναι «monumentally bad»! Ομολόγησε, ωστόσο, πως όταν εμφανίστηκαν τα πρώτα multiplex είχε ελπίσει ότι θα προέβαλλαν ποικιλία ταινιών [γιατί, άραγε;] και πρότεινε «μορατόριουμ ενός έτους» από τους κριτικούς, για να φανεί η επίδρασή τους στο κοινό! Όταν ρωτήθηκαν κατά πόσο λογοκρίνονται τα κείμενά τους ή εξαναγκάζονται από τις εταιρείες να γράψουν πιο ευνοϊκά, μου έδωσαν την εντύπωση ότι όλοι είχαν τέτοιες εμπειρίες. Ο Φραγκούλης το παραδέχτηκε ανοιχτά: όταν αρθρογραφούσε στην Athens Voice, τα κείμενα που τελικά δημοσιεύονταν ήταν αλλοιωμένα! Μας εξήγησε δε πως όταν βλέπουμε μια ταινία να χαρακτηρίζεται με 2 αστέρια είναι γιατί ο κριτικός δεν μπορεί να πει πως πρόκειται για μούφα!

Το Σάββατο είδα μια πολύ χαριτωμένη κωμωδία της Τίνας Στεφανοπούλου: «Σεξ ή Σέξπιρ; Ιδού η απορία!», που παίζεται για τρίτη χρονιά. Η συγγραφέας, που έχει κάνει και τη σκηνοθεσία, μου είπε ότι τον Ιανουάριο το έργο κατεβαίνει στην Αθήνα. Δείτε το. Κάπου κάπου χρειαζόμαστε και λίγο χιούμορ στο θέατρο –κυρίως όταν δεν μας προσβάλλει!

«Η τουαλέτα του Πάπα» λέγεται η τελευταία ταινία που είδα την Κυριακή στο φεστιβάλ: κάποιοι από τους κατοίκους ενός πάμφτωχου χωριού της Ουρουγουάης στη δεκαετία του ’80 μεταφέρουν λαθραία αγαθά από τη Βραζιλία με… ποδήλατα. Ο τοπικός «φρουρός της τάξης» προσποιείται ότι τους κυνηγά, προκειμένου να εισπράττει «διόδια» σε είδος. Το 1988 μαθαίνουν πως ο Πάπας θα περάσει από το χωριό τους και καταχρεώνονται προκειμένου να προμηθευτούν τρόφιμα σε τεράστιες ποσότητες για να τα πουλήσουν στους πιστούς που θα συρρεύσουν. Ο μικρολαθρέμπορος Μπέτο - πατέρας μιας έφηβης που ντρέπεται για το επάγγελμά του- έχει μια «λαμπρή» ιδέα: να χτίσει μια… πολυτελή τουαλέτα για να ανακουφίζονται οι επισκέπτες επί πληρωμή! Ωστόσο, ο πάπας δεν θα μείνει καθόλου στο χωριό, ενώ οι Βραζιλιάνοι πιστοί (καμιά 400αριά) δεν θα αγοράσουν τίποτε, βυθίζοντας στην απελπισία τους χωρικούς. Όμως υπάρχει και η αισιόδοξη πλευρά, μας λένε οι σκηνοθέτες Enrique Fernandez και Cesar Charlone: η κόρη συμφιλιώνεται και συνεργάζεται με τον πατέρα της, ο οποίος στην τελευταία σκηνή φωνάζει από την τουαλέτα στη γυναίκα του: «Έχω μια ιδέα!»