Όταν τα χρώματα μιας ταινίας σε προδιαθέτουν αλλιώς

Τις τελευταίες εβδομάδες είδα στον κινηματογράφο δύο εξαιρετικές ταινίες. Δεν έχουν τίποτε κοινό, εκτός από τον τρόπο που χρησιμοποιούν το χρώμα -ή την απουσία του.

• The Florida Project

Δεν θυμάμαι να έχω ξαναδεί ταινία με τόσο χαρούμενα χρώματα, που να διαπραγματεύεται όμως ένα τόσο μελαγχολικό θέμα: μια ανύπαντρη νεαρή μητέρα ζει με το εξάχρονο κοριτσάκι της σε ένα μοτέλ δίπλα στη Ντίσνεϊλαντ, βαμμένο μοβ.

Η πληθωρική μικρούλα τρέχει ελεύθερη όλη μέρα σε ένα ηλιόλουστο πολύχρωμο τοπίο. Εξερευνά, κάνει σκανταλιές, μιλάει ακατάπαυστα με τους φίλους της και τρώει σκουπιδοφαγητά.

Στο κέντρο, η πρωταγωνίστρια Broklinn Prince (η φωτογραφία είναι της Julie Cunnah)

Η μητέρα της την υπεραγαπάει, αλλά και η ίδια είναι ένα μεγάλο παιδί, που βγάζει τα προς το ζην κάνοντας στριπτίζ ή δουλειές του ποδαριού. Όταν όμως φτάσει στο σημείο να εκπορνευτεί, επεμβαίνει η Πρόνοια.

Ο Ουίλεμ Νταφόε, στο ρόλο του επιστάτη, καταφέρνει να κρατάει την ισορροπία στο χάος, με καλοσυνάτη αυστηρότητα.
Η προσπάθεια των ανθρώπων αυτών -συνήθως αόρατων- να επιβιώσουν με πενιχρά μέσα, κάνοντας τη μία ανοησία πίσω από την άλλη λόγω άγνοιας, μπορεί στην αρχή να σε αγχώσει ή και να σε εξοργίσει. Εκεί όμως έρχεται η τρυφερή οπτική του Sean Baker, ενός σκηνοθέτη του Ανεξάρτητου Αμερικανικού Κινηματογράφου, για να σε βγάλει από την πολιτική σου ορθότητα και να σου ψιθυρίσει ότι δεν είχαν τις δικές σου ευκαιρίες.

• The Party

Εδώ έχουμε μια ασπρόμαυρη αγγλική ταινία, που μας δείχνει την εξέλιξη ενός πάρτι που έχει οργανώσει η Τζάνετ, για να γιορτάσει το υπουργικό αξίωμα που κέρδισε στη σκιώδη κυβέρνηση της αντιπολίτευσης.

Η σκηνοθέτρια του "Ορλάντο" Sally Potter καταφέρνει σε μόλις 71 λεπτά να κατεδαφίσει το σύμπαν της γενιάς του 1970, που διαδήλωνε εναντίον των πολέμων, της φτώχειας και της ανισότητας φυλών και φύλων, για να καταλήξει απελπισμένη και κυνική. Οι διάλογοι είναι πολύ έξυπνοι, οι ηθοποιοί απολαυστικοί (με προεξάρχουσα την Κριστίν Σκοτ Τόμας) και οι εκπλήξεις συνεχείς.
Παρά την απουσία χρωμάτων, δεν προκαλεί μελαγχολία, χάρη στο αυτοσαρκαστικό χιούμορ των Βρετανών. Μια μαύρη κωμωδία, που θίγει με καταιγιστικό τρόπο αρκετά άβολα θέματα, κάνοντάς σε να γελάς.