Σάββατο 5 Νοεμβρίου 2016

Πολιτισμός: "Nothing more, nothing less"

Αφήνοντας να καταλαγιάσει η απογοήτευση από τις γενικότερες εξελίξεις, προτιμώ να σας κάνω κάποιες πολιτιστικές προτάσεις:
  • Μην χάσετε την ταινία Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ. Ο βρετανός σκηνοθέτης Κεν Λόουτς και ο σεναριογράφος Πολ Λάβερτι γύρισαν άλλη μια συγκλονιστική ιστορία, με ήρωες καθημερινούς ανθρώπους.
Ο Ντάνιελ έχει δουλέψει 40 χρόνια ως ξυλουργός, αλλά πρακτικά επισκευάζει τα πάντα. Χήρος πλέον και με καρδιακό πρόβλημα, προσπαθεί να πάρει προσωρινό επίδομα, έως ότου η γιατρός τού επιτρέψει και πάλι να εργαστεί. Αυτό όμως αποδεικνύεται πάρα πολύ δύσκολο, αφού σκοπός των ιδιωτικών εταιρειών -που έχουν παρεισφρήσει και διαλύσει το αγγλικό ΕΣΥ- είναι να περικόψουν όλα τα επιδόματα. Σε μια από τις επισκέψεις του στο αρμόδιο γραφείο, θέτει υπό την προστασία του μια ανύπαντρη μητέρα και τα παιδιά της.

Από τη σκηνή στο κοινωνικό παντοπωλείο (http://www.athinorama.gr/cinema/article/ego_o_ntaniel_mpleik-2517378.html)
Απολαυστική είναι η προσπάθεια του Ντάνιελ να συμπληρώσει αιτήσεις ηλεκτρονικά, οι οποίες μάλιστα δεν έχουν καμιά λογική.
Το δίδυμο Λόουτς/Λάβερτι κατορθώνουν να φτιάξουν έναν ύμνο στην αισιοδοξία, την τιμιότητα και την αλληλεγγύη. Η επιστολή που απευθύνει ο Μπλέικ προς το τμήμα επιδομάτων τονίζει ότι μια ζωή εκπλήρωνε συνειδητά τις υποχρεώσεις του, καταλήγοντας ότι είναι άνθρωπος και όχι σκύλος. Είναι πολίτης (a citizen). Τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο. Nothing more, nothing less.

  • Το πρώτο βιβλίο της τριλογίας Ο Δράκος της Πρέσπας, με τίτλο Η κοιλάδα της λάσπης, ανήκει -αν τα θέλετε όλα σε κουτάκια- στη λογοτεχνία του Φανταστικού. Είναι δηλαδή ένα παραμύθι για μεγάλους.

Απίστευτα γοητευτικό, ζοφερό και συνάμα ταξιδιάρικο. Αν και συνηθίζω να λέω για όλα τα ογκώδη βιβλία, "με 150 σελίδες λιγότερες θα ήταν καλύτερο", δεν θα πετούσα ούτε μία λέξη της Ιωάννας Μπουραζοπούλου! Αφήστε την να σας πάρει από το χέρι, για να σας σεργιανίσει σε μια Πρέσπα με αόρατα σύνορα που χωρίζουν τρία διαφορετικά βαλκανικά κράτη. Που οι κάτοικοί της βλέπουν με καχυποψία τους απέναντι, χωρίς να τους έχουν συναναστραφεί ποτέ. Μια Πρέσπα με Δράκο, τον οποίο κανείς δεν έχει δει στ' αλήθεια. Και μια βροχή που πέφτει συνεχώς.

  • Εντός των ημερών, θα πάω να δω την ταινία Σνόουντεν του Όλιβερ Στόουν. Γιατί; Μα επειδή όλοι χρωστάμε στον Σνόουντεν την αφύπνισή μας σχετικά με την παρακολούθηση των τηλεφωνημάτων και των μηνυμάτων μας από τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες.
Όπως απαντά κι ο πρωταγωνιστής, στην ερώτηση "γιατί το κάνουν αυτό;", "μα επειδή μπορούν".
Ο Σνόουντεν, λοιπόν, ένας συντηρητικός υπάλληλος της NSA, εξεγείρεται μόλις το συνειδητοποιεί και θυσιάζει την τακτοποιημένη ζωή του, για να το καταγγείλει. Οφείλουμε, λοιπόν, να δούμε την ταινία. Τόσο σε αυτόν όσο και στον Όλιβερ Στόουν που τόλμησε να τη γυρίσει.
Το έχω ξαναγράψει: σε έναν δίκαιο κόσμο, οι δρόμοι θα ήταν γεμάτοι με προτομές ανθρώπων που έχουν θυσιάσει τη ζωή τους για τους άλλους, όπως ο Σνόουντεν ή ο Άσαντζ των Wikileaks.

2 σχόλια:

Mia Petra είπε...

Α, κι εγώ θέλω να δω την ταινία που προτείνεις στο τέλος.
Τίποτα παιδί μου, η τέχνη (κάθε μορφή τέχνης) σώζει ζωές.. Καλή εβδομάδα :)

Λωτοφάγος είπε...

Να δεις και την πρώτη, Πέτρα.
Μόνο η τέχνη προστατεύει από την κατάθλιψη. Βλέπεις μια καλή ταινία, ένα θεατρικό ή διαβάζεις ένα βιβλίο και ξαφνικά βλέπεις τον κόσμο αλλιώς. Όχι καλύτερο, απλώς πιο υποφερτό, επειδή και άλλοι αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα με σένα. Και ξαφνικά θες να μάθεις αν και πώς τα έλυσαν.
Καληνύχτα.