Πέμπτη 1 Σεπτεμβρίου 2016

Οι φίλοι

Καλό μήνα και καλό χειμώνα νά' χουμε!
Χρόνια τώρα περίμενα το τραγούδι που θα εξέφραζε τους Έλληνες νεο-μετανάστες. Δεν μπορούσα να φανταστώ πώς θα έμοιαζε. Σίγουρα, πάντως, θα ήταν πολύ διαφορετικό από την κλάψα του Καζαντζίδη. Στον 21ο αιώνα είμαστε και όχι στη δεκαετία του 1950.
Όμως το τραγούδι δεν εμφανιζόταν. Μέχρι που κάποιο βράδυ στα τέλη Ιουλίου, καθώς επέστρεφα σπίτι, άκουσα μια φωνή χαρούμενη και καθαρή να λέει μια μπαλάντα. Στους τελευταίους στίχους δάκρυσα.
Απόψε το αφιερώνω σε όλα τα ξενάκια:

3 σχόλια:

KOYKLITIS είπε...

Άλλες οι εποχές της μετανάστευσης τον καιρό των Καζαντίδικων λυγμών, αλλά σπό το ασματίδιο που μας ποστάρισες είναι σαφές ότι λείπει ο εμπνευσμένος στίχος ενός κάποιου Βίρβου.
Ίσως βέβαια,λόγω ηλικίας,να μην είμαι και ο αντικειμενικότερος κριτής αλλά κάπως απλοϊκό μου έκατσε το τραγουδάκι.
Καλό φθινόπωρο.

akrat είπε...

....

Λωτοφάγος είπε...

Η τέχνη εκφράζει την εποχή της. Όταν υπήρχε λαϊκός πολιτισμός, υπήρχε και ο Βίρβος. Μετά... ήρθε το ΠΑΣΟΚ. Δεν είναι εύκολο να απαλλαγούμε από τη γάγγραινα. Αυτό και μερικά άλλα "ασματίδια" δείχνουν ότι κάτι πάει να φυτρώσει. Μην βιάζεστε. Και δείτε τα με συμπάθεια, τουλάχιστον.