... δεν φοβάμαι τίποτε!
Στο μετρό για Σύνταγμα, καταλάβαινες αν κάποιος πήγαινε να λιαστεί ή να προσφέρει πράγματα για τους ξεριζωμένους. Όταν, για παράδειγμα, νεαρό ζευγάρι κρατάει σακούλες με χαρτί τουαλέτας και πάνες Κυριακή μεσημέρι, δεν το λες λογικό. Προφανώς, ούτε η ηλικιωμένη κυρία πάει να ταΐσει τα περιστέρια με μπιμπερόν και γάλα σε σκόνη.
 |
| Η εικόνα είναι από εδώ, επειδή η δική μου φωτογραφία ήταν κουνημένη |
Ήταν 12.30 το μεσημέρι, δηλαδή μόλις 1,5 ώρα από την έναρξη παραλαβής των προσφορών, και ήδη στην πλευρά της Όθωνος ορθώνονταν βουνά οι βρεφικές πάνες, ενώ οι άνθρωποι ρωτούσαν πού να παραδώσουν τα πράγματα. Άλλοι εθελοντές μάζευαν τα τρόφιμα κι άλλοι τα γάλατα, αλλού τα είδη υγιεινής κι αλλού ποτήρια, πιάτα και χαρτοπετσέτες.
Ένα χαρούμενο μελίσσι, χωρίς παρατράγουδα και σπρωξίματα. Μακάρι να συνεχιστεί αυτή η τρυφερότητα προς τους καραβοτσακισμένους. Και να μην νικήσει η πλύση εγκεφάλου που ασκείται από τα βοθροκάναλα και σατιρίζεται από τον
Γιάννη Δερμεντζόγλου:
4 σχόλια:
Πολύ δυνατές στιγμές σήμερα Λωτέ.
Χάρηκα που ήσουν κι εσύ ανάμεσα στο μελίσσι αυτό.
Καλή δύναμη να έχουμε όλοι!
“Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις.”
Είχε πει ο μεγάλος μας Ελύτης.
Πολύ φοβάμαι καλέ μας Οδυσσέα ότι για να την ξαναφτιάξουμε θα χρειαστούμε ανθρωπιά, ανθρωπιά και μόνο ανθρωπιά.
Πνιγήκαμε από τον παρτακισμό και το φασισμό του κάθε βλάκα. ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ!
Ας είναι καλά όσοι Έλληνες ΑΝΘΡΩΠΟΙ - και όχι σκέτοι κάτοικοι αυτού του τόπου - συνδράμουν καθημερινά και από το υστέρημά τους τούς συνανθρώπους τους στις δύσκολες ώρες που περνούν.
Οι υπόλοιποι διεκδικούν νόμπελ σκατόψυχου!
Υπάρχουν άνθρωποι και άνθρωποι...
Χαίρομαι που ο κόσμος μας δεν εξαντλείται σε αυτούς που που θα πάρουν το νόμπελ "σκατόψυχου" που λέει κι ο Πέτρος παραπάνω...
Κι εγώ όσο υπάρχουν τέτοιοι bloggers, δεν φοβάμαι τίποτα..
Υ.Γ Έχω βάλει λινκ με παραπομπή στην ανάρτηση σου. Ευχαριστώ! Καλό ξημέρωμα :)
Δημοσίευση σχολίου