Τρίτη 8 Μαρτίου 2016

Στην Κυρία του τρένου

Καθόμουν στον ηλεκτρικό και διάβαζα, ακούγοντας μουσική με το ένα μόνο ακουστικό. Ήταν αργά το απόγευμα και πήγαινα να συναντήσω κάτι παλιούς φίλους.
Το ημερολόγιο έγραφε 2011 ή 2012: είμασταν ήδη σε μνημόνιο, μα δεν είχαν ακόμα μεταταγεί δεκάδες μηχανοδηγοί, οι συρμοί ήταν σε σχετικά καλή κατάσταση και τα δρομολόγια συχνά.
Ξαφνικά, με το ελεύθερο αφτί "έπιασα" πολύ κοντά μου μια σιγανή γυναικεία φωνή που έλεγε πως είχε απολυθεί στα πενήντα της και δεν είχε κανέναν στον κόσμο.
Έβγαλα τα γυαλιά μου και στράφηκα: μια γυναίκα στεκόταν ευθυτενής και μας ζητούσε ντροπαλά "μια μικρή βοήθεια". Μελαχροινή, με τραβηγμένα τα μαλλιά σε κότσο, αδύνατη και απλά ντυμένη.

Εκείνο που με εντυπωσίασε ήταν η λίγο μπάσα μα απαλή φωνή και κυρίως το θλιμμένο βλέμμα. Όταν της έδωσα ένα κέρμα, μου χαμογέλασε και απομακρύνθηκε. Τη συνάντησα αρκετές φορές ακόμα εκείνη τη χρονιά. Μιλούσε τόσο σιγανά, που οι περισσότεροι επιβάτες δεν την άκουγαν. Δεν έμοιαζε με τους άλλους επαίτες που κραυγάζουν, αφηγούμενοι απίθανες τραγωδίες.

Για κανα-δυο χρόνια την έχασα. Μάλλον δεν συνέπιπταν οι ώρες μας. Ένα βραδάκι άκουσα πάλι την ίδια φωνή. Η όψη της, όμως, ήταν γερασμένη: βαθιές ρυτίδες αυλάκωναν τα μάγουλα, κάποια δόντια έλειπαν, η πλάτη είχε καμπουριάσει.
Πλέον πουλάει χαρτομάντηλα. Είναι πολύ φτωχικά ντυμένη, και η θλίψη της σου ματώνει την ψυχή.
Όμως διατηρεί πάντα εκείνη την αξιοπρέπεια μιας άλλης εποχής. Τότε που οι άνθρωποι δεν κραύγαζαν και δεν περιέφεραν την προσωπική τους ζωή σε γνωστούς και αγνώστους.

Αν τη δείτε, και κυρίως αν την ακούσετε, αγοράστε ένα πακέτο χαρτομάντηλα. Όχι από οίκτο. Σαν ένα ευχαριστώ προς μια Κυρία που διατήρησε τον αυτοσεβασμό της, ακόμα και μέσα στη φτώχεια.

7 σχόλια:

To love life for what it is είπε...

Αυτοί οι άνθρωποι που είναι τόσο διακριτικοί μέσα στη φτώχεια τους (και παρά το συμφέρον τους, πολλές φορές) με συγκινούν πάντα. Έχει μια αρχοντιά αυτή η στάση τους, σαν να λέει: "είμαι εγώ, η αξιοπρέπειά μου, η τιμή μου, υπεράνω συνθηκών, δεν ξεπουλιέμαι, παραμένω ο ίδιος άνθρωπος, δε χρησιμοποιώ την ένδεια ως δικαιολογία για να ξεπέσω".
Τι ηθική στάση αντίστασης, ε;

ΕΥΡΥΤΑΝΑΣ ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ είπε...

Οι πονεμένες αξιοπρέπειες έχουν ανάγκη την αλληλεγγύη μας.
Συγχαρητήρια για την έγγραφη αναφορά...

Λωτοφάγος είπε...

@ To love life for whtat it is, συμφωνώ μέχρι κεραίας. Έτσι συμπεριφέρονται κι οι πωλητές του περιοδικού "Σχεδία".

Λωτοφάγος είπε...

@ Είναι πολύς καιρός τώρα που ήθελα να αναφερθώ σε αυτή την κυρία, Ιχνηλάτη μου. Η επικαιρότητα, όμως, δεν με άφηνε. Ευτυχώς που την είδα πάλι προχθές στο τρένο.

Mia Petra είπε...

Πολύ με συγκίνησες.. Έχεις δίκιο, είναι πολλοί που ζητούν βοήθεια (μέσα στο τρένο), παραδόξως όμως, οι περισσότεροι δεν πείθουν.. Καλό σου βράδυ Λωτοφάγε :)

Λωτοφάγος είπε...

@ Έχω ακούσει φοβερές ατάκες, την κλασική φράση "δεν είμαι ζητιάνος" ή "κάτι να φάω" και, όταν κάποιος δίνει κάτι φαγώσιμο, ο αποδέκτης να ξινίζει μούτρα.
Στο μάρκετινγκ δεν τα πάνε πολύ καλά. :))
Καλή σου νύχτα, Πέτρα μου.

Mia Petra είπε...

"Στο μάρκετινγκ δεν τα πάνε πολύ καλά".. Αχαχαχα! Με έκανες και γέλασα απόψε, να είσαι καλά! Καλό ξημέρωμα :)