Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2016

Αστικοί και αστυνομικοί μύθοι

Μέρα αφιερωμένη στον Έρωτα η σημερινή. Ξέρετε, εκείνο το φτερωτό, γυμνό παιδάκι της Αφροδίτης, που έριχνε τα βέλη του στους ανθρώπους, για να γελάει με τα καμώματά τους.
Ο Σέξπιρ μάς έχει αφηγηθεί πολλές ιστορίες έρωτα. Η αγαπημένη μου είναι το Όνειρο θερινής νύχτας, όπου υπάρχει τέτοιο μπέρδεμα στο ποιος αγαπάει ποιον σε ένα ειδυλλιακό δάσος, ώστε αδιαφορείς για την έκβαση και απλώς το απολαμβάνεις.

Για τον έρωτα θα σας μιλήσω, λοιπόν. Χωρίς χολιγουντιανή ζάχαρη:
  • Πολλοί θα είδατε αυτό το πανό, είτε από κοντά είτε στο διαδίκτυο. Είναι από τη διαδήλωση για το Ασφαλιστικό. Τι σημαίνει, όμως;


Λένε πως ο νεαρός που κρατάει το πανό είναι τέως Συριζαίος και νυν ΛΑΕτζής, που αγαπάει μια Αλεξάνδρα, η οποία παρέμεινε στον ΣΥΡΙΖΑ (κάποιοι προσθέτουν ότι έγινε μετακλητή υπάλληλος σε υπουργείο) και απείλησε τον καλό της πως θα τον άφηνε αν αυτός πήγαινε στη διαδήλωση. Ο νεαρός πήγε και σήκωσε αυτό το πανό, πληροφορώντας την ότι θυσιάζει την ασφάλισή του, αρκεί να μην χωρίσουν.
Δεν ξέρω πόση αλήθεια κρύβει αυτή η ιστορία, αλλά είναι σίγουρα γοητευτική.
  • Πρόσφατα ανακάλυψα ότι στα μέσα της δεκαετίας του 1960, ο σουηδός δημοσιογράφος Π. Βαλέε και η ποιήτρια σύζυγός του Μ. Σγιεβάλ έγραψαν μαζί δέκα αστυνομικά μυθιστορήματα, με ήρωα τον αστυνόμο Μάρτιν Μπεκ. 
Στα τέλη της δεκαετίας του 1990, οι εκδόσεις Γράμματα εξέδωσαν τέσσερα από αυτά: Το τέρας, Ροζάννα, Ο άνθρωπος που έγινε καπνός και Ο άνθρωπος που καθόταν στο μπαλκόνι
Σε αντίθεση με τα "τούβλα" των 600 σελίδων που γράφουν οι σημερινοί Σκανδιναβοί, αυτά τα βιβλία είναι μικρού σχήματος και περίπου 200 σελίδων το καθένα.
Τόσο ο Μπεκ, όσο κι οι συνεργάτες του, είναι φιλότιμοι αστυνομικοί, που πασχίζουν να καταλάβουν τις αλλαγές στη σουηδική κοινωνία, καθώς η ασφάλεια που νιώθουν πλέον οι πολίτες, χάρη στο κοινωνικό κράτος, συμβαδίζει με μάστιγες όπως ο αλκοολισμός, τα ναρκωτικά, η εγκληματικότητα και η παιδεραστία. Εκείνη την εποχή μάλιστα, τα ήθη δεν ήταν τόσο ελεύθερα όσο έγιναν αργότερα. Ο Μπεκ κι οι συνεργάτες του δεν είναι υπεράνθρωποι, δεν διαθέτουν τα σημερινά τεχνολογικά μέσα και συχνά θυσιάζουν την προσωπική τους ζωή. Η ανταλλαγή στοιχείων και πληροφοριών μεταξύ κρατών απαιτούσαν πολλές μέρες, κατά τη διάρκεια των οποίων οι αστυνομικοί μελετούσαν ξανά και ξανά ό,τι είχαν στα χέρια τους. 
Το πιο γοητευτικό στοιχείο, όμως, είναι η περιγραφή της Σουηδίας του ΄60 -πριν ακόμα γίνει συνώνυμη με τον ευρωπαϊκό παράδεισο- η οποία συνδυάζεται με ανάλαφρο χιούμορ και συμπάθεια για τους ανθρώπους. Κι αυτό μου δείχνει ότι οι Σγιεβάλ και Βαλέε ήταν αγαπημένοι σύντροφοι που μοιράζονταν κοινές αξίες. Κάτι σπάνιο για τα σύγχρονα συγγραφικά δίδυμα, τα οποία προσπαθούν συνήθως να κερδίσουν δόξα και χρήμα όσο ακόμα το σκανδιναβικό αστυνομικό μυθιστόρημα πουλάει. 
 

Δεν υπάρχουν σχόλια: