Η οικογένειά μου μετράει πέντε γενιές μεταναστών και προσφύγων. Από διάφορες χώρες της Ευρώπης και προς διάφορες χώρες της Ευρώπης. Κάθε γενιά αναγκάστηκε ή επέλεξε να ζήσει κάπου αλλού. Εργάστηκε, τεκνοποίησε και θάφτηκε τελικά εκεί, μακριά από τη γενέτειρά της.
Από μωρό θυμάμαι μόνο αποχαιρετισμούς και δάκρυα. Επιστολές και δέματα. Τηλεφωνήματα και ξανασμίξιμο. Αεροδρόμια και λιμάνια. Λες και μια παράξενη μοίρα αποφάσισε πως δεν μας πρέπει το ρίζωμα. Το δεχτήκαμε. Δεν είχαμε επιλογή. Κι αντέξαμε τις μικρές καθημερινές επιθέσεις ρατσισμού, μέχρι να μας αποδεχτούν οι νέοι μας γείτονες. Ώσπου τα τραύματα γιατρεύτηκαν, αφήνοντας μόνο μικρές ουλές, σχεδόν αόρατες, στην ψυχή μας.
Με πονάει όταν ακούω κάποιους ανεγκέφαλους γύρω μου να αναρωτιούνται. "Μα, γιατί δεν μένουν να πολεμήσουν;" ή "Μα, πώς παίρνουν τα παιδιά τους και θαλασσοπνίγονται;"
[Το ίδιο είχε αναρωτηθεί παλιότερα κι ο Πρετεντέρης, πασπαλίζοντας τον κυνισμό του με σάπια αφέλεια. Δεν καταδέχομαι να ασχοληθώ με αυτόν όμως.]
Ξέρεις τι είναι να σε βομβαρδίζουν οι ξένοι, οι τζιχαντιστές κι ο πρόεδρός σου; Να γίνεται η νύχτα μέρα από τις λάμψεις; Να σωριάζονται τα σπίτια σε ερείπια και να ακούς κραυγές ή την ανατριχιαστική σιωπή;
Ξέρεις τι είναι να μην έχεις να φας και όλη μέρα να τρέχεις για να εξασφαλίσεις ένα κομμάτι ψωμί για την οικογένειά σου;
Ξέρεις τι σημαίνει, ενώ διαλύεται η χώρα σου, να καθυβρίζεται ως "failed state" (αποτυχημένο κράτος) από τους χρυσοκάνθαρους των Βρυξελλών που είναι οι βασικοί υπαίτιοι;
Τι θα έκανες αν τα ζούσες όλα αυτά; Θα πουλούσες το βιος σου, θα έπαιρνες το παιδάκι σου στους ώμους και θα ξεκινούσες το μεγάλο ταξίδι, φίλε μου. Για πού; Για όπου υπάρχει ειρήνη. Δεν θα το σκεφτόσουν δυο φορές. Καλύτερα να πεθάνεις στην προσπάθεια, παρά να περιμένεις μοιρολατρικά τη σφαίρα που θα γράφει το όνομά σου.
Με αυτή την ελπίδα, εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες συνεχίζουν να φτάνουν στα νησιά μας. Και χιλιάδες τούρκοι διακινητές και τοπικοί παράγοντες έχουν γίνει πάμπλουτοι χάρη σε αυτούς. Χιλιάδες έχουν πνιγεί στο γαλάζιο μας Αιγαίο. Πολλά ήταν μωρά και νήπια. Θα μπορούσαν να είναι και δικά σου, φίλε μου.
Και τελικά αποβιβάζονται στον Πειραιά. Βιάζονται να φτάσουν στην Ειδομένη. Κι εκεί... τείχος! Βρήκε την ευκαιρία η ηγεσία της FYROM να το παίξει καλό παιδί. Σε αντιδιαστολή με το ξέφραγο αμπέλι Ελλάδα.
Στα κοινωνικά δίκτυα έχουμε το εξής χαριτωμένο: οι συνήθεις δεξιοί βρίζουν την κυβέρνηση επειδή δέχεται τους πρόσφυγες, κι οι πολύ αριστεροί την καταριούνται επειδή δεν γκρεμίζει τον φράχτη του Έβρου.
Για τους πρώτους, δεν καταδέχομαι καν να σχολιάσω. Ρωτώ, όμως, τους δεύτερους: σκεφτείτε λιγάκι τι θα γίνει αν πέσει η κυβέρνηση και αναλάβουν οι άλλοι, αυτοί που ήταν πριν. Ή, ακόμα χειρότερα, τι θα είχε συμβεί αν τον Σεπτέμβρη είχε σχηματιστεί άλλη κυβέρνηση. Ξέρετε... αυτή του Φαρμακονησιού. Με τον Δένδια στη θέση του Μουζάλα.
Όσο για το τι θα γίνει με τους πρόσφυγες που είναι εγκλωβισμένοι στη χώρα μας ή τις χιλιάδες που ενδεχομένως μας ξαναστείλουν ενεργοποιώντας το Δουβλίνο II που είχε υπογράψει ο ΓΑΠ ως υπουργός Εξωτερικών του Σημίτη, σας παραπέμπω στην ανάρτηση της 27ης Οκτωβρίου, με την οποία σχολίαζα τη διάσκεψη για το προσφυγικό ζήτημα:
http://lotofagus.blogspot.gr/2015/10/blog-post_27.html
Ήδη ο Βάλντις Ντομπρόβσκις μάς έδωσε 3 μήνες διορία για να φροντίσουμε τα εξωτερικά μας σύνορα. Μετά θα αναλάβουν η Frontex και τα τείχη. Διότι νομικά είναι δύσκολο να μας διώξουν από τη Σένγκεν. Αυτός ο Λετονός είναι η απόδειξη ότι τύποι που οδηγούν το 13% των συμπατριωτών τους στη μετανάστευση δεν αφήνονται ποτέ στην τύχη τους από τα μεγάλα αφεντικά (διαβάστε εδώ)
Μην έχετε καμία αυταπάτη. Δεν θα διαγράψουν μέρος του χρέους. Σκοπός τους είναι να μας τιμωρήσουν για όσα ΟΧΙ έχουμε πει ως λαός αυτά τα πέντε χρόνια, για την άρνηση της κυβέρνησης να συμφωνήσει σε κοινές περιπολίες με τους Τούρκους στο Αιγαίο και για την ανθρωπιστική στάση του υπουργού Μετανάστευσης Γιάννη Μουζάλα.
Ο οποίος χθες απάντησε σε κάποιον που τον αποκάλεσε "δολοφόνο":
"Είκοσι εφτά χρόνια κι ένα κουτσό πόδι είναι η ενασχόλησή μου με το προσφυγικό. Τα ίδια με σένα λέγανε οι Αμερικανοί που με δέρνανε στο Ιράκ, ανόητε".
Από μωρό θυμάμαι μόνο αποχαιρετισμούς και δάκρυα. Επιστολές και δέματα. Τηλεφωνήματα και ξανασμίξιμο. Αεροδρόμια και λιμάνια. Λες και μια παράξενη μοίρα αποφάσισε πως δεν μας πρέπει το ρίζωμα. Το δεχτήκαμε. Δεν είχαμε επιλογή. Κι αντέξαμε τις μικρές καθημερινές επιθέσεις ρατσισμού, μέχρι να μας αποδεχτούν οι νέοι μας γείτονες. Ώσπου τα τραύματα γιατρεύτηκαν, αφήνοντας μόνο μικρές ουλές, σχεδόν αόρατες, στην ψυχή μας.
Με πονάει όταν ακούω κάποιους ανεγκέφαλους γύρω μου να αναρωτιούνται. "Μα, γιατί δεν μένουν να πολεμήσουν;" ή "Μα, πώς παίρνουν τα παιδιά τους και θαλασσοπνίγονται;"
[Το ίδιο είχε αναρωτηθεί παλιότερα κι ο Πρετεντέρης, πασπαλίζοντας τον κυνισμό του με σάπια αφέλεια. Δεν καταδέχομαι να ασχοληθώ με αυτόν όμως.]
Ξέρεις τι είναι να σε βομβαρδίζουν οι ξένοι, οι τζιχαντιστές κι ο πρόεδρός σου; Να γίνεται η νύχτα μέρα από τις λάμψεις; Να σωριάζονται τα σπίτια σε ερείπια και να ακούς κραυγές ή την ανατριχιαστική σιωπή;
Ξέρεις τι είναι να μην έχεις να φας και όλη μέρα να τρέχεις για να εξασφαλίσεις ένα κομμάτι ψωμί για την οικογένειά σου;
Ξέρεις τι σημαίνει, ενώ διαλύεται η χώρα σου, να καθυβρίζεται ως "failed state" (αποτυχημένο κράτος) από τους χρυσοκάνθαρους των Βρυξελλών που είναι οι βασικοί υπαίτιοι;
Τι θα έκανες αν τα ζούσες όλα αυτά; Θα πουλούσες το βιος σου, θα έπαιρνες το παιδάκι σου στους ώμους και θα ξεκινούσες το μεγάλο ταξίδι, φίλε μου. Για πού; Για όπου υπάρχει ειρήνη. Δεν θα το σκεφτόσουν δυο φορές. Καλύτερα να πεθάνεις στην προσπάθεια, παρά να περιμένεις μοιρολατρικά τη σφαίρα που θα γράφει το όνομά σου.
Με αυτή την ελπίδα, εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες συνεχίζουν να φτάνουν στα νησιά μας. Και χιλιάδες τούρκοι διακινητές και τοπικοί παράγοντες έχουν γίνει πάμπλουτοι χάρη σε αυτούς. Χιλιάδες έχουν πνιγεί στο γαλάζιο μας Αιγαίο. Πολλά ήταν μωρά και νήπια. Θα μπορούσαν να είναι και δικά σου, φίλε μου.
 |
| του Τάσου Αναστασίου από την Αυγή |
Και τελικά αποβιβάζονται στον Πειραιά. Βιάζονται να φτάσουν στην Ειδομένη. Κι εκεί... τείχος! Βρήκε την ευκαιρία η ηγεσία της FYROM να το παίξει καλό παιδί. Σε αντιδιαστολή με το ξέφραγο αμπέλι Ελλάδα.
Στα κοινωνικά δίκτυα έχουμε το εξής χαριτωμένο: οι συνήθεις δεξιοί βρίζουν την κυβέρνηση επειδή δέχεται τους πρόσφυγες, κι οι πολύ αριστεροί την καταριούνται επειδή δεν γκρεμίζει τον φράχτη του Έβρου.
Για τους πρώτους, δεν καταδέχομαι καν να σχολιάσω. Ρωτώ, όμως, τους δεύτερους: σκεφτείτε λιγάκι τι θα γίνει αν πέσει η κυβέρνηση και αναλάβουν οι άλλοι, αυτοί που ήταν πριν. Ή, ακόμα χειρότερα, τι θα είχε συμβεί αν τον Σεπτέμβρη είχε σχηματιστεί άλλη κυβέρνηση. Ξέρετε... αυτή του Φαρμακονησιού. Με τον Δένδια στη θέση του Μουζάλα.
Όσο για το τι θα γίνει με τους πρόσφυγες που είναι εγκλωβισμένοι στη χώρα μας ή τις χιλιάδες που ενδεχομένως μας ξαναστείλουν ενεργοποιώντας το Δουβλίνο II που είχε υπογράψει ο ΓΑΠ ως υπουργός Εξωτερικών του Σημίτη, σας παραπέμπω στην ανάρτηση της 27ης Οκτωβρίου, με την οποία σχολίαζα τη διάσκεψη για το προσφυγικό ζήτημα:
http://lotofagus.blogspot.gr/2015/10/blog-post_27.html
Ήδη ο Βάλντις Ντομπρόβσκις μάς έδωσε 3 μήνες διορία για να φροντίσουμε τα εξωτερικά μας σύνορα. Μετά θα αναλάβουν η Frontex και τα τείχη. Διότι νομικά είναι δύσκολο να μας διώξουν από τη Σένγκεν. Αυτός ο Λετονός είναι η απόδειξη ότι τύποι που οδηγούν το 13% των συμπατριωτών τους στη μετανάστευση δεν αφήνονται ποτέ στην τύχη τους από τα μεγάλα αφεντικά (διαβάστε εδώ)
 |
| του Βαγγέλη Χερουβείμ από την Αυγή |
Μην έχετε καμία αυταπάτη. Δεν θα διαγράψουν μέρος του χρέους. Σκοπός τους είναι να μας τιμωρήσουν για όσα ΟΧΙ έχουμε πει ως λαός αυτά τα πέντε χρόνια, για την άρνηση της κυβέρνησης να συμφωνήσει σε κοινές περιπολίες με τους Τούρκους στο Αιγαίο και για την ανθρωπιστική στάση του υπουργού Μετανάστευσης Γιάννη Μουζάλα.
Ο οποίος χθες απάντησε σε κάποιον που τον αποκάλεσε "δολοφόνο":
"Είκοσι εφτά χρόνια κι ένα κουτσό πόδι είναι η ενασχόλησή μου με το προσφυγικό. Τα ίδια με σένα λέγανε οι Αμερικανοί που με δέρνανε στο Ιράκ, ανόητε".
4 σχόλια:
Ταυτίζομαι με πολλά απ' όσα λες, μιας και σήμερα έγραψα περίπου τα ίδια. Με τη διαφορά ότι δεν θα ξαναμπώ ποτέ στο τρυπάκι να συγκρίνω τους σημερινούς με τους απείρως χειρότερους εγκληματίες και ηλίθιους προκατόχους τους.
Αυτό δίνει άλλοθι στον Τσίπρα και δεν τον βοηθάει να καλυτερέψει.
Δεν έχω απαιτήσεις ούτε να ιδιωτικοποιήσει τις τράπεζες (ενώ θα έπρεπε), ούτε να καταργήσει επαίσχυντες πρακτικές, πχ ΠΝΠ (ενώ θα έπρεπε), ούτε να δώσει αυξήσεις (ενώ θα έπρεπε),ούτε να καταργήσει τον ΕΝΦΙΑ, ούτε να εμποδίσει το ξεσπίτωμα ... και πολλά άλλα που υποσχέθηκε.
Απαιτώ όμως τιμωρία. Απαιτώ παραπομπές. Απαιτώ κατασχέσεις σε μιζαδόρους. Απαιτώ φυλακή!
Απαιτώ να κλείσει τα βοθροκάναλα που χρωστάνε τα κέρατά τους και ζουν ακόμα από τα θαλασσοδάνεια που εμείς πληρώνουμε. Ισως έτσι να σταματήσει η πλύση εγκεφάλου στο πόπολο από το βόθρο της διαπλοκής.
Θέλω κάποτε σε αυτή τη χώρα να πάψω να είμαι και κερατάς και δαρμένος.
Ζητάω πολλά;
Θα συμφωνήσω με τον Πέτρο, ότι κάποτε πρέπει να πληρώσουν κι όσοι φταίνε και "τα' χουν", γύρευε από που, κι όχι μόνο οι φτωχοί, τα αιώνια θύματα. Η μετανάστευση πονάει κι είναι αγιάτρευτη πληγή.. Την καλημέρα μου :)
@ Πέτρο, για όλα αυτά που αναφέρεις έχω γράψει και θα ξαναγράψω. Νομίζω πως είναι σαφές, όμως, ότι στο προσφυγικό ζήτημα, μια άλλη κυβέρνηση θα είχε προκαλέσει τεράστια τραγωδία. Το θέμα μου είναι η προσφυγιά. Όχι η απονομή δικαιοσύνης ή το μνημόνιο.
Θεωρώ ότι ο Μουζάλας είναι η καλύτερη επιλογή για το υπουργείο Μετανάστευσης. Είναι άνθρωπος που πέρασε μεγάλο μέρος της ζωής του σε ανθρωπιστικές αποστολές. Από τον Αύγουστο ζει τη δυσκολότερη αποστολή, υποθέτω.
Παρακολουθώ με μεγάλη αγωνία την κατάσταση, διότι οι λύσεις που ετοιμάζονται, όχι μόνο θα είναι ολέθριες και για εμάς και για τους πρόσφυγες, αλλά πολύ φοβάμαι πως θα εκτινάξουν τα ποσοστά της Χ.Α., δίνοντάς της την ευκαιρία να κάνει όλα αυτά που ονειρεύεται.
@ Πέτρα μου, τονίζω και σε σένα ότι το θέμα της ανάρτησής μου είναι το προσφυγικό. Οι εξελίξεις απειλούν να αλλάξουν άρδην την κοινωνία μας, απελευθερώνοντας το κτήνος. Παρακολούθησε τις δηλώσεις των νεοδημοκρατών, καθώς και την αγαστή συνεργασία τους με το κτήνος.
Πολύ φοβάμαι πως σε λίγους μήνες θα ζούμε έναν εφιάλτη.
Δημοσίευση σχολίου