Τον Μηνά Χατζησάββα τον είχα δει πολλές φορές στον κινηματογράφο και τον εκτιμούσα πολύ. Όμως, θα τον θυμάμαι πάντα ως Κώστα Χαρίτο, στις τηλεοπτικές σειρές της ΕΡΤ Νυχτερινό Δελτίο και Άμυνα Ζώνης, που βασίστηκαν στα πρώτα -και καλύτερα- βιβλία του Πέτρου Μάρκαρη.
Για μένα, ο Μηνάς Χατζησάββας ήταν ο αστυνόμος Χαρίτος: κουρασμένος από το ψυχοφθόρο επάγγελμα και τους προϊσταμένους του, στοργικός πατέρας, σύζυγος παλαιών αρχών, μα και φίλος ενός παλιού αντιστασιακού. Η φωνή, το βλέμμα, η στάση του σώματος... Ο Χατζησάββας ερμήνευσε ιδανικά τον αντιήρωα του Μάρκαρη.
Υπάρχουν κάποιοι ηθοποιοί, που καταφέρνουν να συνδέσουν το όνομά τους με έναν εμβληματικό ήρωα και να μείνουν έτσι για πάντα στη μνήμη. Όπως ο Πίτερ Ουστίνοφ, που υπήρξε απολαυστικός Πουαρό, μολονότι είχε παίξει πολλούς άλλους ρόλους. Ή ο Αλ Πατσίνο που έδωσε υπόσταση στον τρελό βασιλιά Ριχάρδο τον Γ'.
Με έκπληξη διάβασα ότι ο Φαήλος και διάφορα βλαμμένα διέπραξαν και πάλι το έγκλημά τους: έβρισαν μετά θάνατον τον Χατζησάββα. Επειδή ήταν άθεος και ζήτησε πολιτική κηδεία, επειδή ήταν αριστερός και βοηθούσε τους πρόσφυγες, αλλά κυρίως επειδή ήταν ομοφυλόφιλος! Τα λόγια του συντρόφου του για το σύμφωνο συμβίωσης προκάλεσαν τη μαζική επίθεση των διεστραμμένων. Στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, οι ερωτικές επιλογές ενός ανθρώπου καθορίζουν ακόμα τη στάση μας απέναντί του!
Υπάρχουν κάποιοι άρρωστοι με τη δημοσιότητα, οι οποίοι γράφουν επίτηδες αηδίες, για να έχουν τη χαρά να ασχοληθούν μαζί τους οι ύαινες των κοινωνικών δικτύων. Δεν τους λυπάμαι, ούτε και τους διαβάζω. Η περίπτωσή τους είναι ψυχιατρικού τύπου.
Οι ύαινες, όμως, δεν χορταίνουν αίμα. Και επιτίθενται σε οποιονδήποτε διαφέρει, τους θυμίζει κάτι που δεν θέλουν να παραδεχτούν ή απολαμβάνει το σεβασμό άλλων ανθρώπων.
Φοβάμαι πως είναι πολύ αργά για να διορθωθεί κάτι. Η κατάσταση έχει ξεφύγει. Και δεν αρκεί να κάνεις συνεχώς ξεσκαρτάρισμα. Αυτό ίσως προστατεύει εσένα, αλλά όχι τα θύματα. Εάν ασκήσεις κριτική, οι ύαινες απλώς σε "μπλοκάρουν" και συνεχίζουν το κατασπάραγμα ερήμην σου. Το πιο λυπηρό δε, είναι πως συνήθως πρόκειται για νέους ανθρώπους. Που σιγά σιγά βυθίζονται στο μίσος και στη χαιρεκακία. Για να μείνουν τελικά μόνοι και παγωμένοι.
Για μένα, ο Μηνάς Χατζησάββας ήταν ο αστυνόμος Χαρίτος: κουρασμένος από το ψυχοφθόρο επάγγελμα και τους προϊσταμένους του, στοργικός πατέρας, σύζυγος παλαιών αρχών, μα και φίλος ενός παλιού αντιστασιακού. Η φωνή, το βλέμμα, η στάση του σώματος... Ο Χατζησάββας ερμήνευσε ιδανικά τον αντιήρωα του Μάρκαρη.
Υπάρχουν κάποιοι ηθοποιοί, που καταφέρνουν να συνδέσουν το όνομά τους με έναν εμβληματικό ήρωα και να μείνουν έτσι για πάντα στη μνήμη. Όπως ο Πίτερ Ουστίνοφ, που υπήρξε απολαυστικός Πουαρό, μολονότι είχε παίξει πολλούς άλλους ρόλους. Ή ο Αλ Πατσίνο που έδωσε υπόσταση στον τρελό βασιλιά Ριχάρδο τον Γ'.
Με έκπληξη διάβασα ότι ο Φαήλος και διάφορα βλαμμένα διέπραξαν και πάλι το έγκλημά τους: έβρισαν μετά θάνατον τον Χατζησάββα. Επειδή ήταν άθεος και ζήτησε πολιτική κηδεία, επειδή ήταν αριστερός και βοηθούσε τους πρόσφυγες, αλλά κυρίως επειδή ήταν ομοφυλόφιλος! Τα λόγια του συντρόφου του για το σύμφωνο συμβίωσης προκάλεσαν τη μαζική επίθεση των διεστραμμένων. Στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, οι ερωτικές επιλογές ενός ανθρώπου καθορίζουν ακόμα τη στάση μας απέναντί του!
Υπάρχουν κάποιοι άρρωστοι με τη δημοσιότητα, οι οποίοι γράφουν επίτηδες αηδίες, για να έχουν τη χαρά να ασχοληθούν μαζί τους οι ύαινες των κοινωνικών δικτύων. Δεν τους λυπάμαι, ούτε και τους διαβάζω. Η περίπτωσή τους είναι ψυχιατρικού τύπου.
Οι ύαινες, όμως, δεν χορταίνουν αίμα. Και επιτίθενται σε οποιονδήποτε διαφέρει, τους θυμίζει κάτι που δεν θέλουν να παραδεχτούν ή απολαμβάνει το σεβασμό άλλων ανθρώπων.
Φοβάμαι πως είναι πολύ αργά για να διορθωθεί κάτι. Η κατάσταση έχει ξεφύγει. Και δεν αρκεί να κάνεις συνεχώς ξεσκαρτάρισμα. Αυτό ίσως προστατεύει εσένα, αλλά όχι τα θύματα. Εάν ασκήσεις κριτική, οι ύαινες απλώς σε "μπλοκάρουν" και συνεχίζουν το κατασπάραγμα ερήμην σου. Το πιο λυπηρό δε, είναι πως συνήθως πρόκειται για νέους ανθρώπους. Που σιγά σιγά βυθίζονται στο μίσος και στη χαιρεκακία. Για να μείνουν τελικά μόνοι και παγωμένοι.
2 σχόλια:
Είχα (έχω) κάποια διαφορετική προσέγγιση, όχι ως προς αυτό καθαυτό το γεγονός, αλλά ως προς την εικόνα ενός ιδιότυπου ζεύγους σε σχέση με την κοινωνία, αλλά την εξέφρασα σε μια κατ' ιδίαν συζήτηση κι εκεί θα την αφήσω.. Πέρα από αυτό όμως, οφείλω να σέβομαι την προσωπική ζωή καθενός και προσπαθώ να το κάνω, δεν ξέρω αν το καταφέρνω πάντα.. Ο εκλιπών ήταν ένας καλλιτέχνης με ήθος κι από ο,τι φάνηκε (σε ο,τι με αφορά, έμαθα μετά τον θάνατο του τα της προσωπικής του ζωής), ποιούσε ήθος -και- στην προσωπική του ζωή, εκτός από την καλλιτεχνική.
@ Οι ερωτικές επιλογές του καθενός είναι αυστηρά ιδιωτικές, Πέτρα, εκτός κι αν είναι παιδεραστής.
Αν η συμπεριφορά του δεν είναι προκλητική, είτε είναι γκέι είτε στρέιτ, δεν έχει κανείς δικαίωμα να τον κρίνει ή να χυδαιολογεί σε βάρος του. Αν καθένας μας κοιτάζει τα του οίκου του, τότε η συμβίωσή μας μέσα στην κοινωνία θα είναι πιο υποφερτή.
Όσο για τον Χατζησάββα, ούτε εγώ το ήξερα πριν από το θάνατό του. Μου ήταν πολύ αγαπητός, ακριβως επειδή επρόκειτο για άνθρωπο με ήθος και σεμνότητα. Κι αυτό φαινόταν στο πρόσωπό του και στον τρόπο με τον οποίο ερμήνευε τους ρόλους του.
Δημοσίευση σχολίου