Όλος ο πλανήτης πονάει

Πέρασε χωρίς να το καταλάβω, αν και είναι πιο επίκαιρη από ποτέ.
Για τη Μέρα κατά της κακοποίησης των Γυναικών μιλάω.
Στα νιάτα μου, η ελπίδα ήταν παντού: η Χούντα είχε πέσει, οι αποικίες απελευθερώνονταν, το κοινωνικό κράτος ήταν σχεδόν παντού, νέοι μεγάλοι πόλεμοι δεν υπήρχαν, η σεξουαλική ελευθερία είχε φτάσει και στην Ελλάδα, οι γυναίκες χειραφετούνταν και έπαυαν να συμβιβάζονται με το ρόλο που τους επέβαλλαν οι γονείς και η κοινωνία.
Σήμερα βλέπεις εικόνες στις εφημερίδες και στο διαδίκτυο και αναρωτιέσαι: πού πήγαν οι προσδοκίες για έναν καλύτερο κόσμο; Γιατί κατρακυλάμε πάλι στη βαρβαρότητα;
Γιατί τόσος πόνος, τόσο αίμα και μίσος; Και κυρίως γιατί αυτή η επιθετικότητα προς τους αμάχους; Ίσως είναι η πρώτη φορά στην Ιστορία, που οι άμαχοι πληρώνουν τόσο μεγάλο φόρο αίματος. Δυσανάλογα μεγάλο. Και όχι μόνο στις εμπόλεμες ζώνες, αλλά και στην κονωνία. Κάθε κοινωνία.

Του Μιχάλη Κουντούρη, από την Εφ.Συν.

Ωστόσο, πολύ καλύτερα τα λέει ο μπλογκερ Πιτσιρίκος  εδώ.
Προσυπογράφω.

Καλό σας μήνα.