Στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας, και στο πλαίσιο των 71 χρόνων από την απελευθέρωση της Αθήνας από τους Ναζί, προβλήθηκε το ντοκιμαντέρ Το Στάρι, που αφορά τη λιμοκτονία στην οποία καταδικάστηκε η Ελλάδα και κυρίως τα μεγάλα αστικά κέντρα, τον χειμώνα του 1941. Υπαίτιοι ήταν τόσο οι Άγγλοι όσο και οι Γερμανοί, για συγκεκριμένους πολιτικούς λόγους.
Η ομάδα των νέων επιστημόνων "hιστορισταί" που το δημιούργησε, μελέτησε ελληνικά, γερμανικά, αγγλικά και βουλγαρικά αρχεία. Οι εικόνες ήταν εξαιρετικά επεξεργασμένες, οι ιστορικοί που μίλησαν είναι νέοι διδάκτορες του ΕΚΠΑ και του ΑΠΘ, εξειδικευμένοι στην ιστορία της κατοχικής Αθήνας -με προεξάρχοντα τον Μενέλαο Χαραλαμπίδη.
Εκτός από αυτούς, μίλησε και η καθηγήτρια Ψυχολογίας στο ΑΠΘ Φωτεινή Τσαλίκογλου, η οποία ανέλυσε τις ψυχικές διεργασίες που γίνονται στους ανθρώπους όταν βιώνουν τόσο ακραίες καταστάσεις όπως η πείνα και το θέαμα ανθρώπων σκελετωμένων που πέφτουν νεκροί στους δρόμους, και χαρακτήρισε την ελληνική κοινωνία "νηπενθή": αρνούμαστε να αντιμετωπίσουμε το πένθος, να το επεξεργαστούμε και τελικά να το ξεπεράσουμε. Αποτέλεσμα, οι εθνικοί διχασμοί, το καταπιεσμένο μίσος, η επιθετικότητα.
Και η άρνηση να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, θα έλεγα. Λέμε, "έχασα τη μάνα μου", αντί "πέθανε η μάνα μου", "έφυγε ο τάδε" αντί "απεβίωσε", ακόμα κι αν πρόκειται για κάποιον που μας ήταν άγνωστος, και σπανίως μιλούμε για καρκίνο: είναι πάντα "το κακό" ή "η επάρατος νόσος".
Αν παιχτεί στην ΕΡΤ ή σε συλλόγους, μην το χάσετε. Θα καταλάβετε πολλά για τη σημερινή μας κατάσταση.
Η ομάδα των νέων επιστημόνων "hιστορισταί" που το δημιούργησε, μελέτησε ελληνικά, γερμανικά, αγγλικά και βουλγαρικά αρχεία. Οι εικόνες ήταν εξαιρετικά επεξεργασμένες, οι ιστορικοί που μίλησαν είναι νέοι διδάκτορες του ΕΚΠΑ και του ΑΠΘ, εξειδικευμένοι στην ιστορία της κατοχικής Αθήνας -με προεξάρχοντα τον Μενέλαο Χαραλαμπίδη.
http://www.avgi.gr/article/5945457/to-stari |
Εκτός από αυτούς, μίλησε και η καθηγήτρια Ψυχολογίας στο ΑΠΘ Φωτεινή Τσαλίκογλου, η οποία ανέλυσε τις ψυχικές διεργασίες που γίνονται στους ανθρώπους όταν βιώνουν τόσο ακραίες καταστάσεις όπως η πείνα και το θέαμα ανθρώπων σκελετωμένων που πέφτουν νεκροί στους δρόμους, και χαρακτήρισε την ελληνική κοινωνία "νηπενθή": αρνούμαστε να αντιμετωπίσουμε το πένθος, να το επεξεργαστούμε και τελικά να το ξεπεράσουμε. Αποτέλεσμα, οι εθνικοί διχασμοί, το καταπιεσμένο μίσος, η επιθετικότητα.
Και η άρνηση να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, θα έλεγα. Λέμε, "έχασα τη μάνα μου", αντί "πέθανε η μάνα μου", "έφυγε ο τάδε" αντί "απεβίωσε", ακόμα κι αν πρόκειται για κάποιον που μας ήταν άγνωστος, και σπανίως μιλούμε για καρκίνο: είναι πάντα "το κακό" ή "η επάρατος νόσος".
Αν παιχτεί στην ΕΡΤ ή σε συλλόγους, μην το χάσετε. Θα καταλάβετε πολλά για τη σημερινή μας κατάσταση.
2 σχόλια:
Σήμερα -στην ΕΡΤ- έμαθα για μια ενδιαφέρουσα παράσταση: "Μένγκελε":
http://tospirto.net/theater/play/2760
Καλημέρα και καλή Κυριακή :)
Ενδιαφέρον, φαίνεται, Πέτρα. Θα το έχω υπόψη μου. Αν βρεις την ταινία Ο γερμανός γιατρός, δες την.
Δημοσίευση σχολίου