Όταν φθίνουν οι οπώρες

Καλό μήνα σε όλους.
Το φθινόπωρο ήταν ανέκαθεν μια όμορφη εποχή. Με τα υπέροχα χρώματα των φύλλων, τα τραγανά μήλα, τον τρύγο και τον μούστο, το πρωτόλαδο, τα πρωτοβρόχια, τη γλυκιά μελαγχολία του συννεφιασμένου ουρανού.
Είναι η εποχή που οι περισσότεροι μαθητές υπόσχονται ότι φέτος θα τα πάνε καλύτερα. Χωρίς να αντιλαμβάνονται, οι καημένοι, ότι δεν είναι στραβός ο γιαλός, αλλά είναι η εκπαίδευση που αρμενίζει στραβά και τους απομυζά τη φαντασία και τη ζωντάνια.

Σταδιακά, τα τελευταία χρόνια πριν από την κρίση, γινόμασταν ολοένα και πιο γκρινιάρηδες. Όλα μας έφταιγαν: η δουλειά μας, οι σύντροφοί μας, η εναλλαγή των εποχών, η γκλαμουριά που δεν αγγίζαμε. Σήμερα, βέβαια, ακούς τη φράση, "δουλίτσα να υπάρχει" (που είναι εξίσου μίζερη), όμως η γκρίνια για τον καιρό συνεχίζεται. Κυρίως από τους πιο βολεμένους.
"Καλό χειμώνα", εύχεσαι τον Σεπτέμβρη, και μόνο που δεν κάνουν το σημείο του εξορκισμού: "Ε, όχι και χειμώνα, καλό φθινόπωρο λέμε", σε διορθώνουν. Κι αν τους ρωτήσεις γιατί, τραυλίζουν κάτι περί καλοκαιριού που δεν τελείωσε. "Μα, εσείς δεν γκρινιάζατε όταν έκανε ζέστη;" ρωτάς με απορία. "Ε, ναι, βρε παιδάκι μου, αλλά όχι και να χειμωνιάσει από τώρα".

Εδώ και χρόνια έχουν πάψει να με ξενίζουν οι ιδιοτροπίες των συμπολιτών μου. Τις αντιμετωπίζω ως συμπτώματα ανθρώπων αποκομμένων από τη φύση και αναγκασμένων να ζουν και να δουλεύουν κολλητά με άλλους που ούτε επέλεξαν ούτε υπολήπτονται. Ανθρώπων εθισμένων στη μισαλλοδοξία των τηλε-αστέρων και που, με τη σειρά τους, διοχετεύουν την πίκρα και τη μοναξιά τους σε δηλητηριώδη σχόλια στα κοινωνικά δίκτυα. Πώς να τους αρέσει το φθινόπωρο; Αφού το κάθε χαζοχαρούμενο των καναλιών τούς έχει πείσει ότι δεν έζησαν τίποτε αν δεν πήγαν στη Μύκονο. Και η Μύκονος είναι πλέον άπιαστο όνειρο.

Παιδί της πόλης είμαι κι εγώ, η πολυήμερη παραμονή εκτός Αθήνας μού προκαλεί προβλήματα προσαρμογής και αλλεργίες, μα προσπαθώ να υποδέχομαι κάθε νέα εποχή στην ύπαιθρο. Μια κοντινή ή και πιο μακρινή εκδρομή, με διανυκτέρευση ή χωρίς -για λιγότερα έξοδα- μας φορτίζει με αισιοδοξία. Αισιοδοξία που θα χρειαστούμε τους επόμενους μήνες, τόσο για να αντέξουμε, όσο και για να σώσουμε ό,τι μπορούμε.
Καλό χειμώνα, λοιπόν.