Παρασκευή 17 Απριλίου 2015

Τα αηδόνια που χάσαμε!

  • Πριν από τέσσερα χρόνια, ο Νίκος Παπάζογλου.

  • Πριν από δύο χρόνια ο Δημήτρης Μητροπάνος.


Πέθαναν, βυθίζοντάς μας στο πένθος. Ακριβώς την εποχή που τους χρειαζόμασταν περισσότερο.
Αντίθετα, είναι πολλά τα ζόμπι και οι δράκουλες που ακόμα ζουν και μας πίνουν το αίμα!
Ή, μάλλον, ζουν ακριβώς επειδή μας πίνουν το αίμα.

4 σχόλια:

KOYKLITIS είπε...

Τα αηδόνια Λωτο αντικαθίστανται από άλλα αηδόνια και με αυτό τον τρόπο προχωρά η ζωή.
Ευτυχώς που είναι έτσι γιατί πλάι στα αηδόνια υπάρχουν και τα λογής όρνια (Γύπες Κόρακες)και φαντάσου να ζούσαν αιώνια.
Βλέποντας πολλά αηδόνια να μακροημερεύουν (Θεοδωράκης και λοιποί...)μου έρχεται στο νου ο στίχος ¨...είναι στ΄ αλήθεια τυχεροί όσοι πεθαίνουν νέοι...¨.

Mia Petra είπε...

Λωτοφάγε, τους έχω λατρέψει και εξακολουθούν να είναι ανεπανάληπτοι... Φωνάρες και με φοβερά τραγούδια! Καλό σ/κ :))

Λωτοφάγος είπε...

@ Χαχαχα! Τα αηδόνια στα οποία αναφέρεσαι, Κουκλίτη, έχουν καταντήσει καρακάξες. Στη φωνή μόνο, βέβαια, γιατί οι καρακάξες είναι πολύ όμορφες.
Αυτός ο στίχος είναι πράγματι διαχρονικός.

Λωτοφάγος είπε...

@ Καλή εβδομάδα, Πέτρα μου. Άργησα να δω τα σχόλιά σας.