Δευτέρα 16 Φεβρουαρίου 2015

Τα πολλά πρόσωπα της σάτιρας

Στις 8 του μηνός, όπως κάθε Κυριακή, η Αυγή δημοσίευσε στην τελευταία σελίδα μια γελοιογραφία του Τάσου Αναστασίου, η οποία απεικονίζει τον Σόιμπλε ως ναζί αξιωματικό που απειλεί να μας κάνει σαπούνι:


Δύσκολα βρίσκεις Νοτιοευρωπαίο -οι νεοφιλελέδες εξαιρούνται- που να μην συγκρίνει τον Σόιμπλε με τους ναζί: ο υπουργός διαθέτει μοχθηρή έκφραση, μουλαρίσιο πείσμα και ένα οικονομικό σκάνδαλο στο παθητικό του, το οποίο του στέρησε την καγκελαρία.

[Λεπτομέρεια ασήμαντη: είχε μόλις συμπληρωθεί ένας μήνας από την εκτέλεση των σκιτσογράφων στο Charlie Hebdo.]

Την περασμένη Παρασκευή, πέντε ολόκληρες μέρες μετά τη δημοσίευση, εκπρόσωπος Τύπου του γερμανού υπουργού Εξωτερικών, "θυμήθηκε" να χαρακτηρίσει το σκίτσο "αηδιαστικό"! Τυχαίο που η αντίδραση συνέπεσε με την έναρξη των διαπραγματεύσεων για το μνημόνιο; Δεν νομίζω.

Η Αυγή στήριξε με άρθρο της τον Τ.Αναστασίου, τονίζοντας ότι "στη μαχρόχρονη ιστορία της έχει πέσει θύμα λογοκριτικών παρεμβάσεων αυταρχικών εξοισιών", και "έχει ως αρχή - βίωμα να σέβεται την αρχή της ελευθεροτυπίας". Τόνισε πως "θα συνεχίσει να δημοσιεύει άρθρα, σχόλια και γελοιογραφίες που ασκούν κριτική σε πρόσωπα - φορείς εξουσίας για την πολιτική που ακολουθούν".
Χθες δημοσίευσε σκίτσο του Βαγγέλη Χερουβείμ που σχολιάζει την αντίδραση των Γερμανών,


και σήμερα στην ιστοσελίδα της, μια γελοιογραφία του Γιάννη Καλαϊτζή (Εφημ.των Συντακτών), που συμπαρίσταται στον συνάδελφό του:


Το περίεργο είναι πως το σκίτσο ενόχλησε και την Ισραηλιτική Κοινότητα Αθηνών, η οποία με επιστολή της το θεωρεί "αισχρό και προσβλητικό" για τη μνήμη των εκατομμυρίων Εβραίων του Ολοκαυτώματος! Σύμπτωση απόψεων...

Βρε, κάτι μυστήρια πράγματα! Ξεχάστηκαν οι διαδηλώσεις για την ελευθεροτυπία, όπου συναντήθηκαν οι υποκριτές ηγέτες της Ευρώπης; Η σάτιρα μάς αρέσει μόνο όταν στοχεύει τους εχθρούς μας; Ή μήπως όταν προλειαίνει το έδαφος για περιστολή όσων ελευθεριών απέμειναν στους Ευρωπαίους μετά το 2001;
Γιατί το Charlie έχει το δικαίωμα να καθυβρίζει εκατομμύρια μουσουλμάνους που ζουν ειρηνικά, ενώ ο Αναστασίου απαγορεύεται να κριτικάρει έναν πολιτικό που καταδικάζει τους λαούς του Νότου στην εξαθλίωση; Γιατί ξαφνικά όποιος αντιτίθεται στη γερμανική πολιτική είναι υβριστής και όποιος μιλάει για σφαγές Παλαιστινίων είναι αντισιωνιστής, ενώ αποθεώνονται όσοι χλευάζουν τους Άραβες;

Παρόλο που έχω κόψει κάθε σχέση με θρησκείες από τα δέκα μου χρόνια, τα άτεχνα σκίτσα με τον Μωάμεθ που αποκαλούσε τους πιστούς του "ηλίθιους" με ενόχλησαν πολύ. Όπως με ενόχλησαν και τα σκίτσα των Δανών, οι οποίοι -αν δεν το κάνουν επίτηδες- απέτυχαν να μας πείσουν για το χιούμορ τους.
Η θρησκεία και η ιδεολογία του καθενός είναι αξιοσέβαστες. Αρκεί να μην απειλούν ζωές και να μην ασκούν υποχρεωτικό προσηλυτισμό. Ας είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας: δεν ευθύνεται ο μουσουλμανισμός για τη δημιουργία του Ισλαμικού Κράτους (ISIS), αλλά η Δύση και η Τουρκία, που εξόπλισαν και άνοιξαν το δρόμο στους τζιχαντιστές. Και συνεχίζουν, φυσικά, να τους ενισχύουν, στρέφοντας τους Ευρωπαίους εναντίον όλων των άλλων.
Τον περασμένο μήνα αναρωτιόμουν πού οδηγούν όλα αυτά εδώ , εδώ και εδώ.

2 σχόλια:

Mia Petra είπε...

Πάντα όταν σε διαβάζω, μαθαίνω κάτι παραπάνω και..ξεστραβώνομαι. Σήμερα όμως, μεταξύ άλλων, είπες και τη μαγική λέξη περί Σόιμπλε: μοχθηρός! Πόσο έψαχνα να βρω την κατάλληλη λέξη για την περίπτωση του... Η εξουσία στα χέρια ενός μοχθηρού, καταντά επικίνδυνη για τους λαούς που βρίσκονται κάτω από τη μπότα του...

Λωτοφάγος είπε...

@ Ο ΓΑΠ σίγουρα θα τη μετέφραζε ως "άνθρωπος του μόχθου". Χαχαχα! Θυμάσαι εκείνες τις μέρες;