Τρίτη 10 Φεβρουαρίου 2015

Βάρδια πλάι σε κάβο φαλακρό / κι ο Σταυρός του Νότου με τα στράλια

Σαράντα χρόνια πριν, έφευγε από τη ζωή ο ποιητής της θάλασσας Νίκος Καββαδίας.
Τον είχα ανακαλύψει λίγο πριν πεθάνει. Και σημάδεψε την εφηβεία μου σε τέτοιο βαθμό, ώστε σκεφτόμουν να... μπαρκάρω, για να ζήσω όλα αυτά τα συγκλονιστικά που περιγράφει με τους στίχους του. Εγώ, που παθαίνω ναυτία απλώς πατώντας το πόδι μου σε κατάστρωμα!


Την είχε αυτή την ικανότητα ο παράξενος Κεφαλονίτης: να σε τυλίγει με τις εικόνες του και να σε ταξιδεύει σε μέρη μακρινά και μυθικά.
Όπου, ακόμα κι αν πας κάποτε, δεν θα νιώσεις ποτέ τη μαγεία που μόνο εκείνος σου υπόσχεται.
Το κάνουν αυτό οι ποιητές. Γι' αυτό και τους αγαπάμε...

2 σχόλια:

Woman in Blogs είπε...

Χι,χι! Σε νιώθω! Είναι τόσο δυνατοί οι στίχοι του!
Με είχαν συγκλονίσει, θυμάμαι, "Οι γάτες των φορτηγών"...
Καλησπέρα!

Λωτοφάγος είπε...

@ Woman in Blogs, οι στίχοι του Καββαδία σε συγκλονίζουν, πράγματι. Δεν ξέρω αν οι έφηβοι διαβάζουν ποιήματά του στο σχολείο. Αν διεκπεραιώνονται απλώς, όπως τα περισσότερα λογοτεχνικά κείμενα ή αν κάποιοι καθηγητές εμβαθύνουν λίγο περισσότερο.
Να είσαι καλά.