First we take Athens, then we take Madrid!

Αν ήμουν στην Ομόνοια χθες; Φυσικά. Ποιος ιστορικός που σέβεται τον εαυτό του δεν θα ήταν παρών σε μια τέτοια ιστορική στιγμή;

Μπροστά στην εξέδρα οι απολυμένοι σχολικοί φύλακες και οι υπάλληλοι της ΕΡΤ, όλοι με τα λάβαρά τους.
Πιο πίσω, η ιταλική μπριγάδα KALIMERA. Κι οι εκπρόσωποι της Ευρωπαϊκής Αριστεράς GUE, με τον πρόεδρό της Πιέρ Λοράν. Και μέλη της γερμανικής Die Linke, με τον πρόεδρό τους Μπερντ Ρίξινγκερ. Ξεχώριζαν μέσα στο πλήθος με το ύψος και το σαστισμένο ύφος τους. Ιδίως στην οδό Αθηνάς, όπου δεν μπορούσες να κουνηθείς!

Φυσικά ήταν και ο Πάμπλο Ιγκλέσιας. Νέος, ευειδής και γελαστός. Που μας χαιρέτισε στα ελληνικά, "Η αλλαγή στην Ελλάδα ονομάσεται ΣΥΡΙΣΑ"! Διότι εύκολα προφέρουν οι Ισπανοί τα ελληνικά, εκτός από το γράμμα Ζ. Που στα λατινοαμερικάνικα προφέρεται Σ, ενώ στα ισπανικά Θ (οπότε θα έπρεπε να πει, "ονομάθεται ΣΥΡΙΘΑ").



Οι διοργανωτές τον υποδέχτηκαν με το τραγούδι του Λέοναρντ Κοέν, First we take Manhattan, then we take Berlin. Αμφιβάλλω αν υπήρχε έστω και ένας χθες που να ενδιαφερόταν για το Μανχάταν ή το Βερολίνο. Τη χώρα μας θέλουμε να πάρουμε πίσω, αλλά δημοκρατική, δημιουργική, περήφανη και αυτεξούσια. Το ίδιο θέλουν κι οι Ισπανοί που, μαζί με τους Πορτογάλους, θα έχουν εκλογές το φθινόπωρο.

"Προφανώς, θα ψηφίσετε ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί;", με ρώτησε χαμογελαστή Ελληνίδα, που δουλεύει για τη βελγική τηλεόραση. "Για την Ελπίδα. Και τη Δικαιοσύνη", της απάντησα. Θα ήθελα να της πω, "και για τα παιδιά μου που μετανάστευσαν", αλλά φοβήθηκα πως θα έσπαγε η φωνή μου.
[Μια φίλη, που τα τρία της παιδιά λείπουν, δεν μπορεί να μιλήσει για αυτά, χωρίς να δακρύσει. Ένας φίλος μού ανακοίνωσε προχθές με συγκίνηση ότι φεύγει σε δύο εβδομάδες, επειδή η κόρη του παντρεύεται στον Καναδά. Είναι πολλοί οι γνωστοί μου με ξενιτεμένα παιδιά. Κάθε που συναντιόμαστε, στέλνουμε τις ευχές μας στους εφευρέτες του Σκάιπ.]
"Ψηφίστε και για τους φίλους και τους συμμαθητές σας που μετανάστευσαν", παρότρυνε ξανά τους νεολαίους ο Αλέξης.

Του Άγγελου Καλοδούκα {Left.gr)

Δεκάδες τα ξένα τηλεοπτικά συνεργεία χθες στην Ομόνοια. Είναι παράξενο που, για πρώτη φορά, οι λαοί μάς παρακολουθούν με τρομερό ενδιαφέρον. Όχι ως τεμπέληδες και απατεώνες που ζούσαν εις βάρος των φιλότιμων προτεσταντών, αλλά ως τους πρωτοπόρους που τολμούν να πειραματιστούν με την Αριστερά. Που έχουν μια μεγάλη Αριστερά, την ίδια στιγμή που ο Φασισμός απειλεί και πάλι την Ευρώπη.

Κάποιοι συγκρίνουν τις μέρες αυτές με το 1981. Είναι ανιστόρητοι και επιπόλαιοι. Αυτές οι μέρες δεν μοιάζουν με καμία άλλη ιστορική στιγμή. Τότε οι άνθρωποι δεν πεινούσαν. Δεν έχαναν τα σπίτια τους. Δεν αυτοκτονούσαν. Δεν έκαιγαν στουπιά για να ζεσταθούν. Δεν μετανάστευαν μαζικά. Δεν είχαν χρυσαυγίτες εγκληματίες στη Βουλή.
Τότε οι άνθρωποι ήταν βέβαιοι ότι το ΠΑΣΟΚ θα έλυνε όλα τους τα προβλήματα. Και έδωσαν λευκή επιταγή στον Ανδρέα. Τότε τον στήριξαν τα ανερχόμενα μικρομεσαία στρώματα.
Σήμερα κανείς δεν είναι βέβαιος για τίποτε. Έχουν σχεδόν εξαφανιστεί τα μικρομεσαία στρώματα. Και κανείς δεν δίνει λευκή επιταγή στον Τσίπρα.
Μόνο ελπίζουμε. Διάβασα πως, με την προκήρυξη των εκλογών, το ποσοστό των αυτοκτονιών μειώθηκε δραστικά.
Οφείλουμε να αγωνιστούμε, για να μην απογοητευτούμε!.