Αργά τη νύχτα της Κυριακής, η φωνή της στο σκάιπ διακοπτόταν από λυγμούς:
"Είμαι... τόσο συγκινημένη! Αφιέρωσε τη νίκη... σε εμάς... που ξενιτευτήκαμε... που η πατρίδα μάς έδιωξε! Επιτέλους... κάποιος μας θυμήθηκε... εμάς, που δεν είχαμε λεφτά για να έρθουμε, ούτε το δικαίωμα να ψηφίσουμε εδώ."
Πήρε μια βαθιά ανάσα και συνέχισε: "Κλαίω συνεχώς... Οι φίλοι μου στο φέισμπουκ πανηγυρίζουν και κλαίνε επίσης. Είναι... σπουδαίο πράγμα να ελπίζεις πως σε δύο, σε τρία χρόνια, ίσως... σου δοθεί η ευκαιρία... να επιστρέψεις. Ύστερα από τόσα που περάσαμε εδώ πέρα... που μας κορόιδευαν και μας αντιμετώπιζαν σαν απατεώνες ή ζητιάνους... ".
Σταμάτησε για λίγο.Δεν τη διακόψαμε. Ήταν η πρώτη φορά που έκλαιγε από χαρά κι όχι από πίκρα και οργή επειδή κάποιος είχε θεωρήσει δικαίωμά του να την προσβάλει ή να βρίσει την Ελλάδα. Χωρίς να καταλαβαίνει, ο ηλίθιος, πως ό,τι αφαιρούσαν από εμάς οι παγκόσμιοι κερδοσκόποι, θα το αφαιρούσαν αργότερα κι από αυτόν.
"Τώρα πια ελπίζουμε ότι σε λίγα χρόνια θα υπάρξει η δυνατότητα να γυρίσουμε. Και πως... η παραμονή στην ξενιτιά θα είναι προσωπική επιλογή και όχι καταναγκασμός. Είμαι τόσο ευτυχισμένη απόψε! Σαν να ζω ένα όνειρο... και δεν θέλω να τελειώσει..."
"Είμαι... τόσο συγκινημένη! Αφιέρωσε τη νίκη... σε εμάς... που ξενιτευτήκαμε... που η πατρίδα μάς έδιωξε! Επιτέλους... κάποιος μας θυμήθηκε... εμάς, που δεν είχαμε λεφτά για να έρθουμε, ούτε το δικαίωμα να ψηφίσουμε εδώ."
Πήρε μια βαθιά ανάσα και συνέχισε: "Κλαίω συνεχώς... Οι φίλοι μου στο φέισμπουκ πανηγυρίζουν και κλαίνε επίσης. Είναι... σπουδαίο πράγμα να ελπίζεις πως σε δύο, σε τρία χρόνια, ίσως... σου δοθεί η ευκαιρία... να επιστρέψεις. Ύστερα από τόσα που περάσαμε εδώ πέρα... που μας κορόιδευαν και μας αντιμετώπιζαν σαν απατεώνες ή ζητιάνους... ".
Σταμάτησε για λίγο.Δεν τη διακόψαμε. Ήταν η πρώτη φορά που έκλαιγε από χαρά κι όχι από πίκρα και οργή επειδή κάποιος είχε θεωρήσει δικαίωμά του να την προσβάλει ή να βρίσει την Ελλάδα. Χωρίς να καταλαβαίνει, ο ηλίθιος, πως ό,τι αφαιρούσαν από εμάς οι παγκόσμιοι κερδοσκόποι, θα το αφαιρούσαν αργότερα κι από αυτόν.
"Τώρα πια ελπίζουμε ότι σε λίγα χρόνια θα υπάρξει η δυνατότητα να γυρίσουμε. Και πως... η παραμονή στην ξενιτιά θα είναι προσωπική επιλογή και όχι καταναγκασμός. Είμαι τόσο ευτυχισμένη απόψε! Σαν να ζω ένα όνειρο... και δεν θέλω να τελειώσει..."
 |
| Η φωτογραφία ανέβηκε από τον χρήστη του twiter Todos Somos Griegos |
4 σχόλια:
Εντάξει, κλαίω... Με ανίψι στην ξενιτιά (που το έχω σαν παιδί μου), γνωρίζω πολύ καλά τα συναισθήματα όλων μας...
Πολύ συγκινητική η ανάρτησή σου! Να υποθέσω ότι είναι η κόρη σου, στην οποία ανήκουν τα λόγια αυτά, ε;
Να σου πω την αλήθεια, δεν μπορώ να καταλάβω απόλυτα το πώς νιώθεις! Δεν έχω κάποιον κοντινό μου στην ξενιτιά...
Κουράγιο, φίλε Λωτοφάγε, οι καλύτερες μέρες φαίνονται στον ορίζοντα!
Τις θερμότερες ευχές σε σένα και την οικογένειά σου! Ελπίζω να είστε ξανά όλοι μαζί σύντομα!
@ Το θυμάμαι, Πέτρα μου.
@ Ναι, Έρασμε. Η μικρότερη. Έφυγαν και αι οι δύο όταν διαπίστωσαν πως με 600 ευρώ δεν μπορούσαν να ζήσουν. Πόσω μάλλον με 400 αργότερα.
Δεν ξέρω αν θα επιστρέψουν οι κόρες μου. Μακάρι να μην φύγουν άλλα παιδιά.
Δεν έχεις δικό σου ξενιτεμένο; Στη δική μου οικογένεια, η ξενιτιά κι η προσφυγιά είναι παράδοση εδώ και 4-5 γενιές.
Δημοσίευση σχολίου