Σάββατο 29 Νοεμβρίου 2014

Η Δημοκρατία δεν είνα εκδικητική

Όλα τα πλάσματα της γης γενιούνται, και έχουν δικαίωμα να παραμένουν, ελεύθερα.
Η ποινή της φυλάκισης δεν καθιερώθηκε την ίδια εποχή σε όλους τους πολιτισμούς. Κάποιοι εφάρμοζαν άλλες ποινές, λιγότερο σκληρές, όπως π.χ. το να συντηρεί ο φονιάς τα παιδιά του θύματός του, μέχρι να ενηλικιωθούν.
Ένας άνθρωπος φυλακισμένος -είτε κυριολεκτικά είτε μεταφορικά- δεν έχει τίποτε άλλο στο νου του, παρά πώς να αποδράσει. Είναι στη φύση του. Αν τα καταφέρει, μα τελικά συλληφθεί, δυστυχώς τιμωρείται με επιπλέον κράτηση. Όμως, ο δραπέτης υπακούει απλώς στο ένστικτό του.
Η χορήγηση αδειών στους φυλακισμένους αποσκοπεί στην εκτόνωση της πίεσης που προκαλεί ο εγκλεισμός, ενώ ταυτόχρονα διευκολύνει την κοινωνική επανένταξη. Τα στατιστικά στοιχεία δείχνουν ότι ελάχιστοι ήταν εκείνοι που δεν επέστρεφαν όλα αυτά τα χρόνια που εφαρμόζεται.

Στις αρχές του χρόνου, ο Χριστόδουλος Ξηρός δεν επέστρεψε από την άδειά του. Οι αρχές άφησαν να διαρρεύσει η φήμη ότι τα πράγματα θα δυσκολέψουν για τους υπόλοιπους.

Η αρχή έγινε με την απόρριψη του αιτήματος να αποφυλακιστεί ο Σάββας Ξηρός, ο οποίος πάσχει από σκλήρυνση κατά πλάκας, είναι τυφλός και σχεδόν κουφός. Η αναπηρία του φτάνει το 93%. Ζητάει πρακτικά να πεθάνει σπίτι του και είναι απάνθρωπο να του το αρνούνται.
Ο Ηρακλής Κωστάρης είναι φοιτητής στα ΤΕΙ εδώ και 3,5 χρόνια περίπου. Έπαιρνε κανονικά τη φοιτητική του άδεια και επέστρεφε ανελλιπώς. Όταν αυτό το δικαίωμα καταργήθηκε, άρχισε απεργία πείνας, την οποία διέκοψε χθες, μετά τη ραγδαία επιδείνωση της υγείας του, και ύστερα από 30 μέρες. Αυτή η μεταχείριση είναι άδικη και μικρόψυχη.

Ο Νίκος Ρωμανός  είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση, καθώς πριν από 6 χρόνια ο φίλος του Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος ξεψύχησε στην αγκαλιά του.


Μετά τη ληστεία στον Βελβεντό, ο ίδιος και οι σύντροφοί του χτυπήθηκαν άγρια. Οι φωτογραφίες τους υπέστησαν πρόχειρη επεξεργασία, για να μην προκαλέσουν αποστροφή, αλλά φόβο στους απλούς πολίτες. Οι δηλώσεις του είναι γεμάτες οργή και περιφρόνηση για το σύστημα. Τον Σεπτέμβριο αρνήθηκε να παραλάβει από τον υπουργό Δικαιοσύνης Χαρ. Αθανασίου το βραβείο των 500 ευρώ για την επιτυχία του στις Πανελλήνιες.
Το σύστημα δεν του το συγχώρεσε. Αρνήθηκε να του χορηγήσει εκπαιδευτικές άδειες, και ο Ρωμανός άρχισε απεργία πείνας στις 10 Νοεμβρίου. Η υγεία του επιδεινώθηκε πολύ γρήγορα και μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο με 165 σφυγμούς -κατάσταση που μπορεί να οδηγήσει σε ανακοπή!
Οι γιατροί αρνήθηκαν να του χορηγήσουν τροφή με το ζόρι, αφού αυτό θεωρείται βασανιστήριο και απαγορεύεται από τις διεθνείς συνθήκες.

Τη Δευτέρα, το δικαστικό συμβούλιο θα αποφασίσει για τις άδειες. Στο μεταξύ, οι σαμαροβενιζέλοι παίζουν με τη ζωή ενός νέου ανθρώπου, καταπατώντας κάθε έννοια Δικαίου. Κυκλοφορούν ελεύθεροι, μέλη εταιρείας δολοφόνων, ηθικοί αυτουργοί σε χιλιάδες αυτοκτονίες και καταστροφή εκατομμυρίων ανθρώπων, "επιχειρηματίες" που απομυζούν ακόμα και σήμερα το Δημόσιο, απατεώνες που κατάκλεψαν και έβγαλαν έξω τα λεφτά, καρχαρίες που εξαγοράζουν για ψίχουλα τον πλούτο της χώρας, αλλά...
αρνούνται εκπαιδευτική άδεια σε έναν άνθρωπο που δεν ζητά επιείκεια και οίκτο από κανέναν και αδιαφορούν για τις συνέπειες ενδεχόμενου θανάτου του.

Κι όμως, η Δημοκρατία δεν εκδικείται. Ναι, μα δεν έχουμε Δημοκρατία.

6 σχόλια:

Unknown είπε...

Είναι το λιγότερο τραγικό, Λωτοφάγε, το γεγονός αυτό και όταν χθες το βράδυ διάβαζα για την κατάσταση του Ρωμανού, ανατρίχιασα και βούρκωσα. Είναι ένα παιδί στην ηλικία μου που είναι πιο ώριμο ψυχοηθικά από τους περισσοτέρους. Ανεξάρτητα αν συμφωνώ με όλες ή όχι τις ιδέες του, δεν παύει να είναι αξιοθαύμαστο το πείσμα του και η αξιοπρέπειά του.

Το χειρότερο είναι ότι πολλοί απλοί άνθρωποι βλέπουν στο πρόσωπο του Νίκου Ρωμανού όχι ένα παιδί που παλεύει για τα δικαιώματά του, αλλά έναν εγκληματία και ένα απόβρασμα...Τραγικό, όπως και να το δεις! Λέει πολλά για το καθεστώς και για την κοινωνία μας!

Καλή σου μέρα!

Mia Petra είπε...

Προς παραδειγματισμό γίνονται όλα, κατά την ταπεινή μου άποψη Λωτοφάγε. Αλλά, όπως λες και στον τίτλο, στις δημοκρατίες δεν γίνονται αυτά. Ακριβώς. Στις δημοκρατίες. Στις χούντες όμως ΜΟΝΟ τέτοια γίνονται και άλλα πολλά που δεν τα μαθαίνουμε ποτέ... Την καλημέρα μου.

Λωτοφάγος είπε...

@ Καλημέρα, Έρασμε. Δεν με απασχολεί καθόλου η ιδεολογία ή το παρελθόν του οποιουδήποτε απεργού πείνας.
Η απεργία πείνας είναι αυτοκαταστροφική πράξη και γι' αυτό η έσχατη πράξη στην οποία καταφεύγει κάποιος, όταν αγωνίζεται για τα στοιχειώδη δικαιώματά του. Προϋποθέτει αξιοπρέπεια και περηφάνια.
Αν δεν κάνω λάθος, ποτέ δεν κατέφυγαν σε αυτήν καταχραστές, απατεώνες και φοροφυγάδες.

Όσο για το κοπάδι που τον θεωρεί απόβρασμα, σου θυμίζω πως θεωρούσε "και πολύ μάγκα να' ούμε" τον Ψωμιάδη με την πουράκλα.
Το κοπάδι ακολουθούσε επίσης για χρόνια τις ρήσεις του άλλου μεγάλου γκουρού, του Κωστόπουλου. Είσαι μικρός και δεν έζησες την πασοκική ξεφτίλα. Τυχερός!

Λωτοφάγος είπε...

@ Καλημέρα, Πέτρα μου. Η σημερινή δυτική "δημοκρατία" είναι μια ιδιόμορφη ολιγαρχία μιας ελίτ που κινεί από το παρασκήνιο τις μαριονέτες τύπου Σαμαρά. Είναι προφανές ότι επιλεχθήκαμε ως πεδίο βολής, για να δουν πόσο γρήγορα μπορούν να διαλύσουν δομές και να εξαφανίσουν κάθε ελευθερία, κατορθώνοντας να πείσουν ως σωτήρες.

KOYKLITIS είπε...

Από την εποχή, ακόμα,που η Θάτσερ άφηνε τους απεργούς πείνας να πεθαίνουν χωρίς να τις καίγεται καρφί ήμουν αντίθετος με την απεργία πείνας σαν μορφή πάλης.
Δεν ξέρω πια άλλη μορφή πάλης θα μπορούσε να επιλέξει ένας φυλακισμένος αλλά αυτή, και αν ακόμα φέρει τη δικαίωση, θα του έχει καταστρέψει την υγεία.
Εκείνο που ίσως θα μπορούσε να βοηθήσει παρόμοιες καταστάσεις φυλακισμένων θα ήταν η συμπαράσταση των αριστερών κομμάτων, όχι απλά με δηλώσεις ρουτίνας, αλλά με έντονη μαχητική παρέμβαση διαρκείας.
Αλλά τι να λέμε τώρα. Σιγά μην ασχοληθούν τα κόμματα της αριστεράς με ¨περιθωριακούς¨.
Έχουν σοβαρότερες ασχολίες, όπως το ποιος είναι περισσότερο αριστερός και ποιος δεν ρέπει σε οπορτουνιστικές ιδέες αντιλήψεις και πρακτικές.

Λωτοφάγος είπε...

@ Συμφωνώ με όσα λες, Κουκλίτη. Όμως, επειδή ούτε εγώ -ούτε κι εσύ, φαντάζομαι- φυλακιστήκαμε ποτέ, δεν μπορούμε να ξέρουμε με σιγουριά πώς θα αντιδρούσαμε.
Ο περιορισμός των δικαιωμάτων, ο εγκλεισμός και η ιδεολογική τοποθέτηση του καθενός τον οδηγούν σε συγκεκριμένες αντιδράσεις.
Και, κυρίως, το τραυματισμένο αίσθημα περί δικαίου.
Καλό μήνα με ευχάριστες εξελίξεις εύχομαι.