Κι εμείς, κύριε;

Από τις εκλογές του 2012, όταν σχεδόν μισό εκατομμύριο συμπατριώτες μας -και περίπου ο ένας στους δύο αστυνομικούς- ψήφισαν Χ.Α., άρχισα να αναρωτιέμαι γιατί η Πορτογαλία, η οποία είχε χούντα από το 1926 και ήταν πάντα φτωχότερη από εμάς, δεν έχει νεοναζί.
Η δικαιολογία που ισχύει για την Ισπανία, ότι δηλαδή οι φασίστες απορροφήθηκαν από τα δεξιά κόμματα, δεν είναι ικανοποιητική. Διότι, εν τοιαύτη περιπτώσει, Μπαλτάκοι, Βορίδηδες και Αδώνηδες βρίσκονται και στη δική μας ΝουΔούλα, αλλά έχουμε και νεοναζιστικό κόμμα, για να μας βρίσκεται.
Εξάλλου, κάποτε πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως άλλο πράγμα είναι ο φασίστας και άλλο ο ναζί, όπως άλλο είναι το συγκεντρωτικό κράτος και άλλο η εθνοκάθαρση.

Τελικά, συνδυάζοντας:

• το γεγονός ότι στρατιωτικοί οργάνωσαν την Επανάσταση των Γαρυφάλλων που έριξε τη χούντα του Σαλαζάρ τον Απρίλιο του 1974,

•  την ανακοίνωση των Ενόπλων Δυνάμεων της Πορτογαλίας τον Σεπτέμβριο του 2012, με την οποία ζητούσαν από τον πρωθυπουργό Πέντρο Πάσος Κοέλιο να σταματήσει την πολιτική λιτότητας που εξαντλεί τον λαό, αλλιώς να μεταναστεύσει,

• την απόφαση του Συνταγματικού Δικαστηρίου του περασμένου Ιουνίου που απαγόρεψε τις περικοπές στους μισθούς και τα επιδόματα των δημόσιων υπαλλήλων -οι οποίοι ήταν ήδη χαμηλοί. (Έχουν προηγηθεί και άλλες αποφάσεις, με τις οποίες κρίθηκαν αντισυνταγματικές οι περικοπές στους μισθούς άλλων κλάδων, καθώς και οι μαζικές απολύσεις)

• και την αύξηση κατά 20 ευρώ του κατώτατου μισθού, για την οποία η κυβέρνηση Κοέλιο εγκαλείται από ΔΝΤ, ΕΚΤ και Κομισιόν ότι τάχα γκρεμίζει όσα έχτισε τόσα χρόνια,

καταλήγω στο συμπέρασμα ότι οι Πορτογάλοι μπορούν να έχουν εμπιστοσύνη σε δύο σημαντικούς θεσμούς, τη Δικαιοσύνη και τον Στρατό.

Του Πάνου Ζάχαρη από το Ποντίκι

Αντίθετα, στην Ελλάδα ο στρατός έπαιξε πάντα εχθρικό για τον λαό ρόλο, ενώ το δικαστικό σώμα είναι τόσο εξαρτημένο από την πολιτική ηγεσία, ώστε φτύνουμε τον κόρφο μας κάθε φορά που σκεφτόμαστε ότι μπορεί να πέσουμε στα χέρια του. Οι ευνοϊκές αποφάσεις για τους αδικημένους είναι η εξαίρεση και όχι ο κανόνας.
Η αθώωση των πιστολέρος της Μανωλάδας και η ποινή-χάδι για τον αστυνομικό που χτύπησε με τη μηχανή του την Αγγελική Κουτσουμπού κατά τη διάρκεια της διαδήλωσης του 2009, είναι τα πιο πρόσφατα παραδείγματα.
Ο ελληνικός λαός δεν θυμάται κάποια δημοκρατική πράξη του στρατού μετά την επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου του 1843 εναντίον της βασιλείας, ενώ μόλις τον Ιούνιο του 2011, το Συμβούλιο της Επικρατείας έκρινε ότι το πρώτο Μνημόνιο δεν ερχόταν σε σύγκρουση με το Σύνταγμα!

(Το νέο Μνημόνιο βαφτίστηκε Προληπτική Γραμμή Πίστωσης. Ομολογουμένως, έχουν κι οι δήμιοι μας φαντασία)

Μαζί με την έλλειψη εμπιστοσύνης προς όλους τους θεσμούς πλην της αστυνομίας, τη συνεχή πλύση εγκεφάλου από τους πρετεντέρηδες και τον διαρκή φόβο μήπως ο ουρανός πέσει στο κεφάλι τους, κάποιοι έχουν βγάλει στη φόρα τα χειρότερα στοιχεία του χαρακτήρα τους: εαυτουλισμό, φθόνο, χαιρεκακία και αναλγησία.
Ποιο κόμμα θα τους ταίριαζε καλύτερα αν όχι το πιο μισάνθρωπο και εγκληματικό, που αυτοπροσδιορίζεται ως εθνικιστικό και προστάτης των αδυνάτων;
Και δεν δίστασαν στις ευρωεκλογές του Μαΐου να στείλουν στις Βρυξέλλες δύο απόστρατους αξιωματικούς, υποψήφιους των νεοναζί: τον Γεώργιο Επιτήδειο και τον Ελευθέριο Συναδινό, δείχνοντας πώς αντιλαμβάνονται το ρόλο του στρατού.