Ώρες ώρες αναρωτιέμαι... Για ποιούς μιλούσαν, τόσες δεκαετίες πριν, τόσοι και τόσοι καλλιτέχνες και άνθρωποι του πνεύματος, όπως ο Χατζιδάκις? Πως είναι δυνατόν να έχουν ειπωθεί όλα αυτά από καιρό, μα ο κόσμος να τα επαναλαμβάνει?... Κουφός είναι, στραβός, ή απλά ανεγκέφαλος?...
ο Μάνος, που σαν σήμερα ταξίδεψε στο άπειρο, είχε πει ανάμεσα σε άλλα: «Όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει. Και η πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι, αν συνηθίσουμε τη φρίκη, να μας τρομάζει η ομορφιά. Από την ώρα που ο Φρανκενστάιν γίνεται στόλισμα νεανικού δωματίου, ο κόσμος προχωράει μαθηματικά στην εκμηδένισή του. Γιατί δεν είναι που σταμάτησε να φοβάται, αλλά γιατί συνήθισε να φοβάται. Κι εγώ με τη σειρά μου δεν φοβάμαι τίποτα περισσότερο απ το μυαλό της κότας. Απ' το να υποχρεωθώ να συνομιλήσω με μια κότα ή με έναν σκύλο ή τέλος πάντων, με ένα ζώο δυνατό που βρυχάται»....
@ Αγαπητέ μου Κούνελε, θυμάσαι καθόλου το 1993; Με τον Μητσοτάκη και τον Σαμαρά; Τις διαδηλώσεις για την παιδεία, τη διάλυση της Γουγκοσλαβίας, τον πόλεμο του Κόλπου (ή κόλπο του πολέμου) που είχαν προηγηθεί κανα-δυο χρόνια πριν; Αν δεν πρόσεχε κανείς το ακατονόμαστο όνομα πάνω σε κάποιους τοίχους, αν δεν θυμόταν τον εμφύλιο στη Βοσνία και τους πουλημένους στη Δύση ακροδεξιούς που διαδέχτηκαν τη νομενκλατούρα του τέως "υπαρκτού", πώς θα κατάφερνε να συνδέσει κάποια πράγματα; Και φυσικά ας μην ξεχνάμε τις διαδηλώσεις για την FYROM. Αυτές που ήταν η αιτία για να παραμένουμε μέχρι σήμερα εχθροί.
@ Ξέρεις τι με εντυπωσιάζει, Βίκυ; Η οξυδέρκεια του Κων/νου Καραμανλή, ο οποίος, μετά την επιστροφή του το 1974 με το γαλλικό λούστρο, έκανε φίλους ξεχωριστούς ανθρώπους όπως τον Μάνο Χατζιδάκι και τον Μανόλη Ανδρόνικο. Σύγκρινέ τους με τους φίλους του Ανδρέα και σήμερα του Αντώνη...
4 σχόλια:
Ώρες ώρες αναρωτιέμαι... Για ποιούς μιλούσαν, τόσες δεκαετίες πριν, τόσοι και τόσοι καλλιτέχνες και άνθρωποι του πνεύματος, όπως ο Χατζιδάκις? Πως είναι δυνατόν να έχουν ειπωθεί όλα αυτά από καιρό, μα ο κόσμος να τα επαναλαμβάνει?... Κουφός είναι, στραβός, ή απλά ανεγκέφαλος?...
ο Μάνος, που σαν σήμερα ταξίδεψε στο άπειρο, είχε πει ανάμεσα σε άλλα:
«Όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει. Και η πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι, αν συνηθίσουμε τη φρίκη, να μας τρομάζει η ομορφιά. Από την ώρα που ο Φρανκενστάιν γίνεται στόλισμα νεανικού δωματίου, ο κόσμος προχωράει μαθηματικά στην εκμηδένισή του. Γιατί δεν είναι που σταμάτησε να φοβάται, αλλά γιατί συνήθισε να φοβάται. Κι εγώ με τη σειρά μου δεν φοβάμαι τίποτα περισσότερο απ το μυαλό της κότας. Απ' το να υποχρεωθώ να συνομιλήσω με μια κότα ή με έναν σκύλο ή τέλος πάντων, με ένα ζώο δυνατό που βρυχάται»....
@ Αγαπητέ μου Κούνελε, θυμάσαι καθόλου το 1993; Με τον Μητσοτάκη και τον Σαμαρά;
Τις διαδηλώσεις για την παιδεία, τη διάλυση της Γουγκοσλαβίας, τον πόλεμο του Κόλπου (ή κόλπο του πολέμου) που είχαν προηγηθεί κανα-δυο χρόνια πριν;
Αν δεν πρόσεχε κανείς το ακατονόμαστο όνομα πάνω σε κάποιους τοίχους, αν δεν θυμόταν τον εμφύλιο στη Βοσνία και τους πουλημένους στη Δύση ακροδεξιούς που διαδέχτηκαν τη νομενκλατούρα του τέως "υπαρκτού", πώς θα κατάφερνε να συνδέσει κάποια πράγματα;
Και φυσικά ας μην ξεχνάμε τις διαδηλώσεις για την FYROM. Αυτές που ήταν η αιτία για να παραμένουμε μέχρι σήμερα εχθροί.
@ Ξέρεις τι με εντυπωσιάζει, Βίκυ; Η οξυδέρκεια του Κων/νου Καραμανλή, ο οποίος, μετά την επιστροφή του το 1974 με το γαλλικό λούστρο, έκανε φίλους ξεχωριστούς ανθρώπους όπως τον Μάνο Χατζιδάκι και τον Μανόλη Ανδρόνικο.
Σύγκρινέ τους με τους φίλους του Ανδρέα και σήμερα του Αντώνη...
Δημοσίευση σχολίου