Ο Ομέρ Καμίνης

Τέσσερα χρόνια ήταν σχεδόν εξαφανισμένος. Κάθε του εμφάνιση ήταν σκέτη καταστροφή: τα παγκάκια της Κλαυθμώνος που καταργήθηκαν για να μην κοιμούνται οι άστεγοι, η εκδίωξη των τελευταίων Αγανακτισμένων από το Σύνταγμα, η συκοφάντηση των απεργών της Υπατίας, η καθυστερημένη απαγόρευση του συσσιτίου της Χ.Α.

γ@#% το κεφάλι μου!

Δεν πήρε ποτέ καμιά θαρραλέα θέση υπέρ των δημόσιων αγαθών. Δεν θέλησε να φτιάξει ποδηλατόδρομους και αληθινούς πεζόδρομους. Δεν επιχείρησε ποτέ να διαπαιδαγωγήσει τους -κατά πλειοψηφία- ανάγωγους Αθηναίους ώστε να αρχίσουν να σέβονται την πόλη και τους εαυτούς τους. Δεν αναζήτησε ποτέ τους αναξιοπαθούντες, για να δώσει υποτυπώδεις έστω λύσεις. Δεν στιγμάτισε ποτέ τη μνημονιακή πολιτική που σκορπά δυστυχία. Δεν αντέδρασε δυναμικά ούτε καν στην κατάργηση της Δημοτικής Αστυνομίας, που άνοιξε την πόρτα στην απόλυτη ασυδοσία των οδηγών. 

Δεν... δεν... δεν...

Αντίθετα, ο Γιώργος Καμίνης δήλωσε πρόσφατα ότι θα είναι ξανά υποψήφιος για τον Δήμο.

Και ποια ήταν η επόμενη κίνησή του ώστε να προσελκύσει ψηφοφόρους; Να παραχωρήσει τον Εθνικό Κήπο στον μεγαλοσυλλέκτη Δημήτρη Δασκαλόπουλο, για να τον προσθέσει στη συλλογή του!

Με ψήφους 20 υπέρ, 14 κατά και 1 λευκή, το δημοτικό συμβούλιο έκανε δεκτή την πρόταση!
Με ποιο δικαίωμα παραχωρεί ένα μνημείο της φύσης δασικού χαρακτήρα, που "κάθεται" πάνω σε αρχαία μνημεία, σε τέως βιομήχανο, ο οποίος προτίθεται να ξεριζώσει τους υπέροχους φοίνικες της εισόδου, καθώς και άλλα αιωνόβια δέντρα για να φυτέψει ό,τι του καπνίσει;
Γιατί δεν του επέτρεψαν απλώς να οργανώσει κάποιες εκθέσεις μέσα στον κήπο, ώστε να του περάσει ο καημός; 
Γιατί είναι τόσο εθελόδουλοι;

Τέσσερα χρόνια πριν, απαλλαχτήκαμε από τον Ομέρ Πριόνη-Κακλαμάνη, που κατέστρεψε το παρκάκι της οδού Κύπρου, και τώρα μας προκύπτει Ομέρ Καμίνης.
Η Εταιρεία Φίλοι του Εθνικού Κήπου και δέκα δημότες κατέφυγαν στο Συμβούλιο της Επικρατείας. Τελευταία ελπίδα.