Αγωνίζονται, ξέροντας ότι θα χάσουν

Παρακολουθώ με μεγάλο ενδιαφέρον τον αγώνα των διοικητικών υπαλλήλων, για να μην χάσουν τη δουλειά τους. Αυτό και μόνο θα έφτανε για να συμπαρίσταμαι. Υπάρχουν, όμως, κι άλλοι λόγοι.

Άκουγα σήμερα τον Κώστα Δουζίνα -καθηγητή σε "κάποιο πανεπιστήμιο του Λονδίνου που λέγεται Birkbeck", όπως είπε ο ημιμαθής Πάσχος Μανδραβέλης- να λέει ότι στη Βρετανία αντιστοιχεί ένας διοικητικός υπάλληλος σε είκοσι φοιτητές, ενώ εδώ αντιστοιχεί σε τουλάχιστον εκατό, χωρίς να υπολογίσουμε τις απολύσεις.
(Απολύσεις, όχι "διαθεσιμότητες" -έχουμε χάσει πλέον το νόημα των λέξεων!}

Ο πρύτανης του Καποδιστριακού Θεοδόσης Πελεγρίνης, μιλώντας σήμερα σε εκδήλωση καθηγητών, είπε ότι νιώθει δέος για την απεργία των υπαλλήλων, αφού "δίνουν το αίμα τους για να σώσουν τις σάρκες τους". Τόνισε δε, ότι το να αγωνίζεσαι για να νικήσεις είναι σπουδαίο, αλλά πιο σπουδαίο είναι να αγωνίζεσαι ξέροντας ότι θα χάσεις.

Αυτές τις μέρες, ο πρύτανης δίνει μάθημα αξιοπρέπειας σε όλους μας. Αν δεν είχαμε πέσει τόσο χαμηλά, θα αισθανόμασταν περήφανοι για αυτόν. Αντίθετα, οι φοιτητές τον προπηλακίζουν, τα βοθροκάναλα προσπαθούν να τον εξευτελίσουν και οι φυλλαδες τον συκοφαντούν, στηρίζοντας την δίωξη που του ασκεί ο Αρβανιτόπουλος.

Προτού συνεχίσω, επιτρέψτε μου να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα:
Ανήκω στην πρώτη γενιά της Μεταπολίτευσης, αφού μπήκα στο Καποδιστριακό το 1974. Αποχουντοποίηση, ατελέσφορες συνελεύσεις μετά συμπλοκών, αποχές, καβγάδες με καθηγητές. Θυμάμαι τις ατελείωτες ουρές στη Γραμματεία, κάθε Δευτέρα, Τετάρτη και Παρασκευή που μας δεχόταν, τα τοιχοκολλημένα αποτελέσματα των εξετάσεων ανάμεσα σε αγγελίες και διαφημίσεις, τις "καρτέλες" και τη γραφειοκρατία. Έτυχα σε καθηγητές αδιάφορους, καθηγητές που πήραν την έδρα ως γονική παροχή ή προικώο, αλλά και σπουδαίους δασκάλους, που οργάνωναν σπουδαστήρια στον ελεύθερο χρόνο τους, όπου μας μάθαιναν πώς να κάνουμε έρευνα και πώς να την τεκμηριώνουμε.
Κατόρθωσα να τελειώσω στα 4,5 χρόνια, δουλεύοντας για να βοηθήσω την οικογένειά μου.

Τα παιδιά μου σπούδασαν σε άλλη πόλη, με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε έξοδα, νοσταλγία, μα και χειραφέτηση. Τελικά ωφελήθηκαν πολύ. Έχασαν εξάμηνα και εξεταστικές περιόδους για πολύ πιο ανώδυνα θέματα από τις απολύσεις εκατοντάδων ανθρώπων. Σε μια εποχή που, αν έλεγες "φοβάμαι πως αυτή η ευημερία είναι επίπλαστη, επειδή δεν παράγουμε τίποτε", θα σε αντιμετώπιζαν ως γραφικό ή φαντασιόπληκτο.

Δεν μιλώ, λοιπόν, εκ του ασφαλούς. Πολλά καντήλια κατέβασα εξαιτίας των καταλήψεων και των απεργιών για ψύλλου πήδημα. Πολύ μας κόστισαν σε κόπο, χρήμα και αγωνία. Πάντα έλεγα πως θα διαδήλωνα με χαρά αν οι φοιτητές απεργούσαν για ποιοτικότερη ανώτατη παιδεία.
Χαίρομαι αφάνταστα με κάθε εφεύρεση ή ανακάλυψη που προέρχεται από τον ζήλο κάποιων πανεπιστημιακών. Διότι αυτοί οι άνθρωποι αγωνίζονται σε αντίξοες συνθήκες. Δεν έχουν τις οικονομικές δυνατότητες των Βρετανών ή των Αμερικανών συναδέλφων τους ούτε τη στήριξη πολυεθνικών. Συχνά αντιμετωπίζουν ακόμα και την ειρωνεία των αδαών. Τα χρήματα που εξασφάλισαν από την ΕΕ κουρεύτηκαν αμείλικτα, για να ταΐσουν οι στουρνάρες τις τράπεζες. Η γραφειοκρατία τους ξεπερνάει. Κι όμως παλεύουν.

Τις τελευταίες μέρες διαβάζω δημοσιεύματα για τον αριστούχο του Φυσικού ο οποίος αποφάσισε να πάει στην Αγγλία επειδή η απεργία τον... επιβαρύνει οικονομικά (προφανώς εκεί είναι φθηνότερα) ή για τον περσινό μαθητή που κατασκεύασε τεχνητό μέλος και φέτος προτίμησε -"τι βλάκας!", λένε οι φυλλάδες- το ΕΜΠ από το Imperial.
Έχουμε γεμίσει μαντάμ Σουσούδες τώρα τελευταία.

Αλλά εκείνο που με εξοργίζει είναι η συμπεριφορά του Αρβανιτόπουλου, που επιμένει να περάσει από πειθαρχικό τον Πελεγρίνη χωρίς κατηγορητήριο, ενώ δεν έχει ψελλίσει ούτε μια λέξη για την προστατευομένη του, η οποία επιχείρησε να τσεπώσει ένα εκατομμύριο ευρώ από τον Οίκο του Ναύτη! Να προσθέσω ότι, την εν λόγω κυρία, την επέλεξε δύο φορές στο πλάι του ο Υπουργός και εκείνη σε συνομιλίες της τον αποκαλεί... "Άρβι".  
Την ίδια στιγμή που το Καποδιστριακό και το Πολυτεχνείο διασύρονται και αποψιλώνονται, το Πάντειο και το Παν/μιο Πειραιά λειτουργούν κανονικά, χωρίς διαθεσιμότητες και αηδίες. Γιατί άραγε; Μα, επειδή εκεί διδάσκουν ο Υπουργός και ο Υφυπουργός Παιδείας.

Τέλος, είναι και το πάλαι ποτέ φοιτητικό κίνημα. Που θα έπρεπε να είχε βγει στα κεραμίδια. Αν μη τι άλλο, διότι στις αίθουσες επικρατεί πολικό ψύχος. Όπως στην εποχή μου. Ο ατομικισμός, τον οποίο δίδαξαν τριάντα χρόνια το Πασόκ κι οι κάθε λογής μπουρτζόβλαχοι του λάιφ στάιλ, έχει διαποτίσει μέχρι το μεδούλι τους σημερινούς εικοσάρηδες. Ανησυχούν μονάχα μην χαθεί το εξάμηνο. Για την ποιότητα του εξαμήνου, για τη διάλυση των πανεπιστημίων, για την ανεργία που τους περιμένει, δεν φαίνεται να ανησυχούν καθόλου. Αλλιώς, θα ήταν κάθε μέρα, όλη μέρα στους δρόμους.
Προφανώς πρεσβεύουν το all time classic, "Εγώ ελπίζω να τη βολέψω". Οι άλλοι... ας πρόσεχαν.