Η χυδαιότητα του Ρούλη

Η φράση "Λέμε και καμιά βλακεία να περάσει η ώρα" είναι η δικαιολογία του λαγού προς την τίγρη, όταν εκείνη πήγε να του ζητήσει το λόγο για τις καυχησιές του περί σεξουαλικής σχέσης.
Είναι κουβέντα καφενόβιου, λίγο πιωμένου και λίγο κομπλεξικού, από τον οποίο δεν περιμένει κανείς, ούτε σοφία, ούτε αξιοπρέπεια, ούτε πολιτική σκέψη.

τη βρήκα στο μπλογκ του Χάρρυ Κλυνν

Ούτε κι από κυβερνητικό εκπρόσωπο περιμένεις τις δύο πρώτες αρετές -ιδίως αν η σταδιοδρομία του άρχισε και τελείωσε στο Μπραβίσσιμο της Ρούλας.
Σε αυτή τη χώρα, άλλωστε, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος είναι ο τζουτζές της εξουσίας, ό άνθρωπος που διαψεύδει και ψεύδεται με μεγάλη ευκολία. Κάτι σαν τον παλιό "αυτοφωριάκια" ή "αγορανομικώς υπεύθυνο".

Απαιτείς, όμως, μια στοιχειώδη πολιτική σκέψη και κάποιο σεβασμό προς τα άλλα κόμματα. Κυρίως προς την αξιωματική αντιπολίτευση. Όποια κι αν είναι αυτή. Δεν είμαστε πια στην εποχή του Τρικούπη και του Δηλιγιάννη.

Εν ολίγοις, η απάντηση αυτή είναι κατάπτυστη. Κυρίως επειδή δόθηκε στις κατηγορίες του ΣΥΡΙΖΑ περί παρακολούθησης των τηλεφώνων του. Την ίδια στιγμή που και ο Άρης Σπηλιωτόπουλος περίμενε μια απάντηση για το ίδιο θέμα.
Είναι επίσης αξιοθρήνητη απάντηση. Διότι δείχνει πως η Δεξιά στην Ελλάδα επέστρεψε στο παχνί της. Κρύωνε πολύ εκεί έξω, στη λεωφόρο του πολιτικού πολιτισμού. Και δεν της άρεσε κι η παρέα.