Ένας κούκος δεν φέρνει την πολιτική άνοιξη

Εκτιμούσα από παλιά τον Αντώνη Ρουπακιώτη. Εξεπλάγην όταν δέχτηκε να πάρει υπουργείο. Έμπαινε στη σφηκοφωλιά. Γνώριζα ότι θα αντιμετώπιζε πόλεμο. Ήλπιζα πως ο κίνδυνος δεν θα ήταν θανασιμος για τον ίδιο. Διότι για εμάς δεν είχα καμιά ελπίδα μετά τον Ιούνιο του 2012.

Διαβάστε τη συνέντευξη που έδωσε στη Βασιλική Σιούτη, για λογαριασμό του The Press Project. Προφανώς, δεν είχε επιφυλάξεις, όταν αναλάμβανε. Πίστευε πως θα έκανε τη διαφορά. Θα το πάλευε.
Όμως, βρήκε λέει "στις τάξεις του μεγάλου εταίρου ιδεολογικές σκληρύνσεις των δεκαετιών 1960-1970".
Και το χειρότερο; "Λειτουργούσε μηχανισμός εξυπηρέτησης συμφερόντων, μέσω του οποίου υποβάλλονταν στην Τρόικα διάφορες επιλογές του ώστε στη συνέχεια να τα επιβάλλει η Τρόικα σε βάρος μας". (Λέγε με Βαγγέλη)

Τι να πω; Ό,τι κι η Μαφάλντα: Συγχαρητήρια στους αισιόδοξους.

Είναι όμως αλήθεια ότι δεν περίμενα να συναντήσω στις τάξεις του μεγάλου εταίρου ιδεολογικές σκληρύνσεις των δεκαετιών 1960-1970, ούτε και πολιτικές πρακτικές που μου δημιούργησαν την πικρή διαπίστωση, ότι ως να μην αντιλαμβάνονται αυτοί ότι περνάμε τη μεγαλύτερη ανθρωπιστική κρίση των τελευταίων δεκαετιών. - See more at: http://www.thepressproject.gr/article/45840/#sthash.120CvB2G.dpuf

Είναι όμως αλήθεια ότι δεν περίμενα να συναντήσω στις τάξεις του μεγάλου εταίρου ιδεολογικές σκληρύνσεις των δεκαετιών 1960-1970, ούτε και πολιτικές πρακτικές που μου δημιούργησαν την πικρή διαπίστωση, ότι ως να μην αντιλαμβάνονται αυτοί ότι περνάμε τη μεγαλύτερη ανθρωπιστική κρίση των τελευταίων δεκαετιών. - See more at: http://www.thepressproject.gr/article/45840/#sthash.120CvB2G.dpuf