Με αφορμή...

Ο 36χρονος Κρίτων Αρσένης -γιος της Μαρίας Αρσένη, ιστορικού στελέχους του ΠΑΣΟΚ- σπούδάσε μηχανικός χωροταξίας στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας και έκανε μεταπτυχιακά στο Χάρβαρντ -μην με παρεξηγήσετε, εδώ και χρόνια έχω πάψει να εντυπωσιάζομαι από το συγκεκριμένο πανεπιστήμιο.
Σε μια χώρα όπου ο φυσικός πλούτος είναι για ξεπούλημα, τα δάση για καταπάτηση, τα ζώα για ασκήσεις σκοποβολής, τα ποτάμια για απόβλητα και η ανακύκλωση επαφίεται στον πατριωτισμό μας, κάθε πολίτης που ενδιαφέρεται είναι κέρδος για το μέλλον. Ο Κρίτων Αρσένης, λοιπόν, εξελέγη ευρωβουλευτής με το ΠΑΣΟΚ το 2009 και, σύμφωνα με το βιογραφικό του, τoν Νοέμβριο του 2011, βραβεύτηκε ως ο καλύτερος ευρωβουλευτής στον τομέα της προστασίας των δασών.


Τον Μάρτιο κατέθεσε κατεπείγουσα ερώτηση στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή για την fast track επένδυση στη Μονή Τοπλού, μετά την αποκάλυψη που είχε κάνει η Εφημερίδα των Συντακτών. Συγκεκριμένα αναρωτήθηκε "πώς είναι δυνατόν στο Δ.Σ. της Invest in Greece να συμμετέχει ο Ιωάννης Δρυλλεράκης, ο οποίος είναι ταυτόχρονα επικεφαλής της δικηγορικής εταιρείας που εμφανίζεται στην ιστοσελίδα των επενδυτών ως ο νομικός τους σύμβουλος στην Ελλάδα".
Την περασμένη Τετάρτη παραιτήθηκε από την ομάδα του ΠΑΣΟΚ και έγινε ανεξάρτητος. Η απορία μου είναι τι γύρευε τόσον καιρό στη σφηκοφωλιά του ΠΑΣΟΚ.

Στο άρθρο των Νέων μπορείτε να δείτε πώς τον "στόλισαν" τα στελέχη του κόμματος, τα οποία απαιτούν να επιστρέψει την έδρα του ευρωβουλευτή. (Αυτές οι ρημάδες οι έδρες είναι  πολύ αστεία υπόθεση: όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ζητούσε την επιστροφή τους από τη ΔΗΜΑΡ, όλοι είχαν πέσει να τον φάνε. Τώρα, τη ζητούν από τον Αρσένη.)

Το σημαντικότερο, όμως, είναι τα σχόλια των αναγνωστών, που επιτίθενται με δριμύτητα στον ευρωβουλευτή, κοροϊδεύοντας τα μακριά του μαλλιά και φτάνοντας στο σημείο να τον αποκαλούν "μαϊμού των Βρυξελλών".

Τυχαίο; Δεν νομίζω.

Τον τελευταίο χρόνο βλέπω να εξελίσσεται ένας πόλεμος όλων εναντίον όλων, ο οποίος με τρομάζει. Την ίδια στιγμή που κανείς δεν διαμαρτύρεται όταν οι μπάτσοι και οι χρυσαυγίτες χτυπούν, συλλαμβάνουν ή "απλώς" προπηλακίζουν μετανάστες και έλληνες πολίτες, μπροστά στο πληκτρολόγιό τους οι "κότες" γίνονται ξαφνικά γύπες. Δεν διστάζουν να χρησιμοποιούν τις πιο χυδαίες εκφράσεις για να εξοντώσουν όποιον αποτελεί τον στόχο της ημέρας. Αγαπημένες λέξεις είναι φυσικά όσες έχουν γενετήσια σημασία.

Μας ανησυχούν τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής, που αυξομειώνονται ανάλογα με τις δημοσκοπήσεις, αλλά δεν φαίνεται να συνειδητοποιούμε ότι το πιο ανησυχητικό είναι ο εκφασισμός των ίδιων των πολιτών.

Πριν από το διαδίκτυο, ελάχιστοι ήταν εκείνοι που διαμαρτύρονταν στις εφημερίδες: προϋπέθετε τη συγγραφή και αποστολή επιστολής και, κυρίως, την υπογραφή. Σήμερα έχουμε μάθει να γράφουμε ανώνυμα. Ξεχνώντας, φυσικά, ότι εύκολα μπορούν οι Αρχές να μας εντοπίσουν.
 Υπογράφουμε πρόθυμα με το μέιλ μας σε διάφορες εκστρατείες, αλλά διστάζουμε να στηρίξουμε επώνυμα την πανευρωπαϊκή προσπάθεια για την προστασία του πιο σημαντικού ανθρώπινου πόρου: του νερού.

Στο μυαλό των σχολιαστών, οι οποίοι δεν κατέβηκαν ποτέ στις πρώτες μαζικές διαδηλώσεις εναντίον των μνημονίων, η συμπεριφορά αυτή τούς κατατάσσει αυτόματα στους Anonymous. Γίνονται ήρωες, ενώ είναι απλώς θρασύδειλοι. Ελεεινά ανθρωπάκια, που διαλύουν τις όποιες συμβάσεις μάς επιτρέπουν να συνυπάρχουμε, προκειμένου να εκτονώσουν αναίμακτα το θυμό τους για τη ραγδαία κατάρρευση της χώρας.

Όμως, αυτά ακριβώς τα ανθρωπάκια, και οι γονείς τους, είναι εκείνοι που ψήφισαν τα λαμόγια και τους υπαλλήλους της Τρόικας. Οι υβριστές του Αρσένη δεν καταφέρονται κατά των δικών τους βουλευτών. Δεν μετανιώνουν για όσα έφαγαν μαζί τους. Δεν κάνουν αυτοκριτική.

Γιατί; Διότι είναι άκρως επώδυνο να σταθείς μπροστά στον καθρέφτη και να αναρωτηθείς τι έκανες ΕΣΥ όταν η χώρα βυθιζόταν στα δάνεια και ο Γιωργάκης ΣΟΥ περιόδευε δηλώνοντας με συντριβή "κυβερνώ μια διεφθαρμένη χώρα". Θέλει μυαλό και κόπο να προτείνεις κάποια δειλά βήματα στο σκοτάδι. Πρέπει να πιστεύεις στο φως. Πρέπει να φαντάζεσαι το φως. Ιδίως αν το φως δείχνει τη δική σου γύμνια.
Αντίθετα είναι ευκολότατο να στηλιτεύεις όποιον πάει να τραυλίσει κάτι διαφορετικό. Εκτονώνεσαι πάνω του και ξεχνάς το απειλητικό αύριο. Έτσι, καβαφικά "ανεπαισθήτως" γίνεσαι φασιστάκος.

Βρίζεις τους καθηγητές που έστω διανοήθηκαν να απεργήσουν στις Πανελλήνιες, αλλά υπομένεις αδιαμαρτύρητα τις συνεχείς -ας το πω κομψά- αστοχίες στα θέματα που έδωσε το Υπουργείο. Δεν σε τρομάζουν οι λιποθυμίες των μαθητών εξαιτίας του άγχους. Το δικό σου άγχος ήταν μονάχα μήπως δεν γίνουν οι εξετάσεις. Ακόμα κι αν δεν σε αφορούν άμεσα.
Δεν σε νοιάζει που μεγάλο μέρος των φοιτητών έχει ήδη εγκαταλείψει τις σπουδές του, τόσο επειδή δεν βλέπει το λόγο συνέχισής τους, όσο και επειδή δεν μπορεί να επιβιώσει μακριά από το σπίτι. Αυτοί είναι τεμπέληδες και φυγόπονοι. Έστω κι αν εσύ δεν πέρασες ποτέ μια πανεπιστημιακή πύλη για να μάθεις κάτι πέρα από τα καφενοβιακά.
Ακούς μόνο Πρετεντέρη. Το μπλαζέ ύφος του δημόσιου κατήγορου -που κρύβει την υποταγή στους εργοδότες- ταιριάζει στο θολωμένο σου μυαλό, "έντιμε άνθρωπε, κυρ Παντελή". 

Οι κυρ Παντελήδες δεν θα κάνουν ποτέ επανάσταση, αγαπητό ΚΚΕ.
Δεν θα στηρίξουν καμιά αριστερή κυβέρνηση, αγαπητέ ΣΥΡΙΖΑ.  
Διότι δεν έχουν όραμα, δεν έχουν αρχές, δεν έχουν ήθος. Έχουν το μυαλό του φασίστα: διεφθαρμένο, μισαλλόδοξο και καιροσκοπικό. Και είναι κότες.

Η Αριστερά άργησε να αντιδράσει και στο μεταναστευτικό και στην άνοδο των Ναζί. Κυρίως, όμως, άργησε να αντιδράσει στον εκφασισμό. Και τώρα προσπαθεί να προσεταιριστεί τους κυρ Παντελήδες. Κακώς, κάκιστα. Ας ξαναγυρίσει στις αρχικές αξίες και ας μην παρασύρεται από τα "κεντρώα" φασισταριά, διότι γρήγορα θα μείνει μόνη και ανερμάτιστη. Ας στηριχτεί σε αυτούς που πάντα την πίστευαν, κι ας είναι λίγοι. Είναι, όμως, πρόθυμοι να παλέψουν για το καλό του συνόλου. Παντού και επώνυμα.