Κυριακή 9 Δεκεμβρίου 2012

Όταν ένα παιδί κλαίει...

Ένα κορίτσι έκλαιγε σήμερα...
Δυο τύποι χτύπησαν τα κουδούνια της πολυκατοικίας όπου μένει, ζητώντας πληροφορίες για τυχόν αλβανούς ενοίκους!
Προχωράμε γρήγορα σε αυτή τη χώρα: τα μαύρα σκυλιά απαίτησαν πρώτα να μην νοσηλεύονται οι μετανάστες, μετά ζήτησαν να μάθουν πόσα παιδάκια μεταναστών φοιτούν σε δημοτικούς παιδικούς σταθμούς, ύστερα άρχισαν να πιέζουν εργοδότες να απολύσουν ξένους εργαζομένους και τώρα κάνουν έλεγχο στους συνενοίκους μας. 

 

Φωτογράφισαν τη μάνα του ενός να παίρνει χρήματα από το ΑΤΜ συνοδεία του γιου της και το πλάσαραν στους γέρους ως αγαθοεργία.
Πάντα οι γέροι ψηφίζουν εγωιστικά: ό,τι συνήθισαν, ό,τι πιο αντιδραστικό, ό,τι πιο καταστροφικό για τις νεότερες γενιές. Ψηφίζουν καθορίζοντας το μέλλον των εγγονών τους, διότι τόσο καταλαβαίνουν.
Δεν με νοιάζει για αυτούς. Όπως έστρωσαν, θα κοιμηθούν.

Τα σκίτσα είναι, βεβαίως, του Πάνου Ζάχαρη (από Ποντίκι και 6μέρες)

 Όμως, σήμερα ένα κορίτσι έκλαιγε. 
Μιλάει άψογα ελληνικά. Είναι πολύ καλή μαθήτρια. Έχει ελληνίδες φίλες. Κάνει και αγγλικά.
Όμως, σήμερα κατάλαβε πως δεν φτάνουν όλα αυτά. Πως ίσως αύριο κάποιοι να της ζητήσουν να φύγει. Να επιστρέψει σε μια πατρίδα που δεν γνωρίζει. Από μια πατρίδα που δεν την αναγνωρίζει.
Ξέρει πως κάποιοι "σαν" κι αυτήν προσπαθούν να ενταχθούν στη ναζιστική συμμορία.
Όπως κάποιοι ιθαγενείς προσκολλώνταν στους Γερμανούς επί Κατοχής, όπως κάποιοι άλλοι ασπάζονταν τον ισλαμισμό επί Τουρκοκρατίας, για να γλιτώσουν τους φόρους.
Γενίτσαροι πάντα υπήρχαν...
Το κορίτσι δεν θέλει να το κάνει αυτό. Έχει ενσωματωθεί. Αγαπάει αυτή τη χώρα.
"Θα σε γ@#$με, Γαλλία, μέχρι να μας αγαπήσεις", φώναζαν πριν από χρόνια τα εξεγερμένα παιδιά στα παρισινά προάστια.



Τα σκουρόχρωμα παιδάκια κλαίνε τα βράδια στις κολασμένες γειτονιές της Αθήνας. Φοβούνται για τη ζωή τους, για τους γονείς και τα αδέλφια τους. Έχουν δει πολλά στη σύντομη ζωούλα τους. Κι ας είναι τα μόνα που δεν φταίνε. 

Κλαίνε και τα ελληνάκια. Όχι πλέον από πείσμα ή από απληστία. Επειδή δεν έχουν να φάνε, επειδή κρυώνουν, επειδή οι καβγάδες απειλούν το αίσθημα της ασφάλειας που έχουν ανάγκη. Δεν ξέρουν γιατί γκρεμίζεται ο κόσμος γύρω τους. Δεν έχουν πού να ακουμπήσουν. Νιώθουν μόνα και αβοήθητα.

Μην ξεχνάτε τα παιδιά που κλαίνε. Μην τους γυρίζετε την πλάτη. Βοηθήστε τα. Στηρίξτε τα. Είναι η συνείδησή μας. Η τελευταία μεθόριος. Αν τη χάσουμε, είμαστε χαμένοι.

6 σχόλια:

Διαχειριστής είπε...

Συγκινητικό κείμενο, πραγματικά πολύ όμορφο!

Τι να πεις μπροστά σε τόση αγριότητα και παραλογισμό που ζούμε;

Ανώνυμος είπε...

Υπερασπισου το παιδι(ανεξαρτητως χρωματος, φυλης, θρησκειας)μονο ανγλιτωσει το παιδ υπαρχει ελπιδα! ΒΑΣΩ

Mia Petra είπε...

Ρε φίλοι τι γίνεται, τι ξημερώνει; Τα παιδιά ποιος θα τα προστατέψει σ' αυτό το τεράστιο τρελοκομείο;.....

Και τους άστεγους;.....

http://pistos-petra.blogspot.gr/

Μαρία Νικολάου είπε...

Τα παιδιά... πως με στεναχωρεί και με ευαισθητοποιεί αυτό το θέμα. Και ας μην είμαι μάνα.
Πολύ συγκινητικό κείμενο.
Καλό βράδυ.

Εξερευνητής είπε...

Από παλιά κι απ' τα νιάτα μου είχα μιά απέχθεια προς κάθε "μεθόριο", κάθε σύνορο.
Τά 'βλεπα τόσο τεχνητά, τόσο χωρίς πραγματική βάση... Βολικά μόνο για τους «από πάνω»... όχι για τους ανθρώπους.

Έτσι που τα παρουσιάζεις όμως, ευαίσθητέ μας Λωτοφάγε, λέω να αναθεωρήσω.
Μερικώς...

Λωτοφάγος είπε...

Σας ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια.
Με σόκαρε το γεγονός και έγραψα το κείμενο εν θερμώ.

Ακριβώς, Βάσω. Πρέπει να υπερασπιστούμε το παιδί. Ας μην έχει ευμάρεια. Να έχει, όμως, ασφάλεια.
Κάθε παιδί.

Αν τους αφήσουμε, σε λίγο θα μας κάνουν και έλεγχο DNA, για να δουν αν είμαστε Έλληνες!
Δηλαδή αν μοιάζουμε στους γκαγκάουα.

Κι εγώ απεχθάνομαι τα σύνορα, Εξερευνητή μου. Μιλώ, όμως, για την τελευταία μεθόριο πριν από τη βαρβαρότητα.
Καλή σας νύχτα.