Πέμπτη 6 Δεκεμβρίου 2012

Ο τυχαίος θάνατος ενός παιδιού

Πριν από τέσσερα χρόνια τέτοια μέρα, βραδάκι σαν τώρα, ένα δεκαπεντάχρονο αγόρι πήγαινε με τους φίλους του βόλτα στα Εξάρχεια.

 

Θυμάστε;
Υπήρξαμε κι εμείς έφηβοι. Με τρυφερά μάγουλα και ονειροπόλα μάτια. Φτωχοί ή πλούσιοι, κορίτσια ή αγόρια, δεν έχει σημασία.
Με την ίδια άγνοια κινδύνου και την ίδια λαχτάρα να ζήσουμε την κάθε μας στιγμή σαν να ήταν η τελευταία.

(Τώρα, οι περισσότεροι σερνόμαστε από τη μια μέρα στην άλλη, χωρίς να τις χαιρόμαστε, σαν να μην πρόκειται να πεθάνουμε ποτέ. Και δεν φταίει η κρίση γι' αυτό.)

Αυτό το παιδί πήγαινε, είπανε, συχνά στα Εξάρχεια. Για να ζήσει με ένταση. Όλοι οι έφηβοι λαχταρούν κάτι τέτοιο. Κορίτσια και αγόρια. Είναι σε εκείνη τη μαγική ηλικία, που αφήνουν την οικογενειακή θαλπωρή, για να κάνουν χαμογελώντας το μετέωρο βήμα στο κενό. Κάποιοι θα επιστρέψουν σοφότεροι, για να προετοιμάσουν την οριστική έξοδο. Κάποιοι άλλοι χάνονται στο δρόμο. Ο Αλέξανδρος σκοτώθηκε.
Από έναν φασίστα μπάτσο, που τον πέρασε για στόχο και τρύπησε την άγουρη καρδούλα.

Ακούστηκε ένα φςςς... Σαν να τρύπησε μπαλόνι. Ήταν ο ασκός του Αιόλου. Και ξεχύθηκαν οι άνεμοι: ο θυμός έκαψε την Αθήνα, τα λαμόγια έκαψαν την Κούνεβα, ο λαός έκαψε τη Νέα Δημοκρατία στις εκλογές, ο Γιωργάκης έκαψε το μέλλον της Ελλάδας ως κρατικής οντότητας και κάτι σκοτεινοί τύποι έκαψαν τρεις ανθρώπους στη Marfin. 

 

Ο Αλέξανδρος έγινε σύμβολο. Για χάρη του διαδήλωσαν έφηβοι σε όλο τον πλανήτη! Όχι διότι έκανε κάτι σπουδαίο. Αλλά διότι ο θάνατός του ήταν ύβρις, με την αρχαία σημασία: το αστυνομικό όργανο την είδε θεός και τον τιμώρησε για την αποκοτιά του. 
Εκτέλεσε ένα παιδί, επειδή ΜΠΟΡΟΥΣΕ.
Κι αυτό οι συνομήλικοί του δεν μπορούσαν να το ανεχτούν. Άνθρωποι κάθε ηλικίας άρχισαν να συρρέουν στον τόπο της δολοφονίας. Σε εκείνο το ταπεινό δρομάκι που κανείς δεν πρόσεχε πριν.

 

Ο υπουργός Παιδείας Ευρυπίδης Στυλιανίδης ήταν σε μπουζουξίδικο. Κάποιος θα του ψιθύρισε την είδηση. Ίσως να πήρε εκείνη την άδεια έκφραση του Μπους όταν έμαθε για τους Δίδυμους Πύργους, ενώ διάβαζε παραμύθια σε παιδάκια νηπιαγωγείου. Πάντως, δεν έσπευσε στο υπουργείο του.

 

Την άλλη μέρα πήγε στο γήπεδο. Οι δρόμοι σείονταν από τις διαδηλώσεις. Πάλι δεν θορυβήθηκε. Δεν μπήκε στην πολιτική, για να ταράζεται. Η υπέρταση είναι επικίνδυνο πράγμα. Εξάλλου, παιδιά είναι: θα πετάξουν νεράντζια, θα βρίσουν και θα γυρίσουν σπίτι.

(http://www.demotix.com/news/student-commemorate-and-protest-about-alexandros-grigoropoulos-murder-thessaloniki-greece#media-197439)

 Τις επόμενες μέρες, η Αθήνα καιγόταν. Ο Προκόπης Παυλόπουλος, τότε υπουργός Εσωτερικών, ομολόγησε σε ανύποπτο χρόνο πως κάποιοι τον πίεζαν να επιβάλει στρατιωτικό νόμο και να βγάλει τα τανκς, αλλά αρνήθηκε. Τον πιστεύω. Ξέρω πολλούς που θα τον χειροκροτούσαν. Τότε έπεφταν οι πρώτοι σπόροι του αληθινού φασισμού. Κι ας νομίζαμε πως ήταν μονάχα ο Καρατζαφέρης.



Τι θα πει "ποιος Καρατζαφέρης";
Εκείνος που συνεχάρη την Αλέκα όταν είπε πως ο ΣΥΡΙΖΑ "χαΪδεύει τα αφτιά των κουκουλοφόρων". Από τότε, πήρε κι άλλα συγχαρητήρια το ΚΚΕ, για τη σοφία του. Από τον Βορίδη, τον Άδωνη, τον Αντωνάκη και τα παλουκάρια της Χρυσής Αυγής.
Κάποιος, ονόματι Βλαντίμιρ Ίλιτς Λένιν είχε πει πως ανησυχούσε όταν τον χειροκροτούσαν οι εχθροί του. Αυτή τη ρήση δεν την ξέρουν στον Περισσό.

Από εκείνη τη θλιβερή μέρα, κύλησε πολύ νερό στον Ηριδανό. Από τον Κωστάκη περάσαμε στον Γιωργάκη, από αυτόν στους τραπεζίτες και τώρα στα τρία κακά της μοίρας μας: κάτι τύπους ξενόδουλους, αρχομανείς βλάκες, με αχαλίνωτη φιλοδοξία, απύλωτο στόμα και ευλύγιστη μέση. Οι πραιτωριανοί τους έχουν επιχειρήσει πολλές φορές να σκοτώσουν πολίτες. Όχι αθώους σαν τον Αλέξανδρο. Καταχθόνιους διαδηλωτές, σατανικούς φωτορεπόρτερ, συνωμότες που παριστάνουν τους ανάπηρους ή τους συνταξιούχους. Και κυρίως μετανάστες. Μικροκαμωμένους, μαυριδερούς και υποσιτισμένους. Αυτούς τους σκοτώνουν στα μουλωχτά και πετούν τα πτώματα στη χωματερή.

 

Ο φόνος δεν είναι πια ταμπού, μετά τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο.

8 σχόλια:

Μαρία Νικολάου είπε...

Θα πω αυτό που διάβασες και στο μπλογκ μου... που μου έχει καρφωθεί από τότε που το διάβασα στον πιτσιρίκο... κάτι τόσο απλό...
ο Άλεξ ζει. Εμείς;

Ανώνυμος είπε...

Συνηθισαμε και τον θανατο!Υπαρχει μεγαλυτερη καταντια για εναν ανθρωπο; ΒΑΣΩ

Μαζεστίξ είπε...

Όλα συμπυκνώνονται στη στιχομυθία:

-Γιατί;
-Γιατί μπορούσε!

Λωτοφάγος είπε...

@ Κάποτε ζούσαμε για τα υλικά αγαθά, Μαρία. Σήμερα εξέλιπαν κι αυτά.
Ίσως βρούμε κάτι που να αξίζει, ίσως και τίποτε.

Λωτοφάγος είπε...

@ Όχι. Αφού έχουμε συνηθίσει και τη βία. Διότι γίναμε σκυλάκια του καναπέ, Βάσω. Και έχουμε την αντίστοιχη συμπεριφορά.

Λωτοφάγος είπε...

@ Μαζεστίξ, αυτή η στιχομυθία κολλάει παντού και τα εξηγεί όλα: στον βασανισμό του Αιγυπτίου, της νεαρής τρανς, τη διαπόμπευση των ιεροδούλων, τη στέρηση ιθαγενείας από τα παιδιά των μεταναστών, την προσαγωγή νεαρών από καφετέρια στο Χαλάνδρι την Πέμπτη.
Χωρίς λόγο. Επειδή ΜΠΟΡΟΥΝ.
Δηλαδή τους αφήνουμε.

Mia Petra είπε...

Τι κάνουμε ρε παιδιά; Γιατί τους αφήνουμε γαμώτο; Γιατί;
ΓΙΑΤΙ....ΜΠΟΡΟΥΝΕ;;;;;;;;.........

Εξερευνητής είπε...

Από τις πιό καλές παρουσιάσεις που έχω δεί.

Με μιά διαφορά, σημαντική κατά τη γνώμη μου:

Ο ...ΣΚυλιανίδης (έτσι τον γράφω από τότε....) έμαθε για τη δολοφονία ΠΡΙΝ πάει στο σκυλάδικο.
Και πολύ ...ωραία ήταν και η «δικαιολογία» του: Ήταν, είπε, προγραμματισμένη έξοδος!!!

Τέτοιο κτήνος...