Απόψε θα ήθελα να μιλήσω για τους ανθρώπους που πεθαίνουν άδικα στον κόσμο, μα κανένα κανάλι δεν τους αφιερώνει χρόνο. (Δεν είναι, βλέπετε, Αμερικανοί ή Ευρωπαίοι.)
Για τους χίλιους τουλάχιστον Φιλιππινέζους-θύματα του τυφώνα. Τους έπαιξαν καθόλου; Μπα, ποιος νοιάζεται; Ούτως ή άλλως, "Φιλιππινέζα" στην Ελλάδα σημαίνει υπηρέτρια.
Για τους είκοσι έναν απελπισμένους που πνίγηκαν στη θάλασσα της Λέσβου. Και που, ίσως, θα επιβίωναν αν το Λιμενικό δεν έκανε 15 ώρες να... σπεύσει!
Από την άλλη, αν επιβίωναν, ίσως κατέληγαν στον Άγιο Παντελεήμονα άστεγοι και τελικά σφαγμένοι στη χωματερή.
Στην αρχαία Ελλάδα θα ονομάζονταν "ικέτες". Στη νέα Ελλάδα, "λαθρομετανάστες".
Για να θυμηθώ... Σε ποιους πολέμους είχαμε στείλει στρατιώτες παριστάνοντας τη μεγάλη δύναμη και τώρα που φτωχύναμε τους μαζέψαμε;
Πριν από χρόνια άκουσα πως, στο Μπαγκλαντές, η απογραφή του πληθυσμού γίνεται στο... περίπου. Εκατομμύρια άνθρωποι γεννιούνται στο δρόμο, μεγαλώνουν στο δρόμο και πεθαίνουν στο δρόμο, χωρίς να έχουν υπάρξει για το κράτος! Έτσι, αν ενσκήψει κάποια θεομηνία, κανείς δεν μαθαίνει πόσα ήταν τα θύματα.
Και, για να έρθουμε στα καθ' ημάς, τι νιώθετε όταν περνάτε δίπλα από τους άστεγους; Οίκτο; Τύψεις; Ανησυχείτε μήπως κολλήσετε; Όλα είναι ανθρώπινα. Μόνο το να μην τους βλέπετε καν είναι ανησυχητικό. Όπως δεν βλέπουμε τη βρόμα των πεζοδρομίων ή τις άδειες βιτρίνες. Επειδή τις συνηθίσαμε.
Θα είναι φοβερό αν συνηθίσουμε τη δυστυχία. Αν οι πένητες γίνουν διάφανοι, είμαστε τελειωμένοι!
Δεν θα γράψω άλλα. Κάποιοι φίλοι μπλόγκερ τα είπαν καλύτερα. Και ο Άρης Χατζηστεφάνου στο δικό του Infowar.
Χαίρομαι πολύ για αυτό. Όσο υπάρχουν άνθρωποι που συγκινούνται από τη δυστυχία, θα υπάρχει και ελπίδα.
Για τους χίλιους τουλάχιστον Φιλιππινέζους-θύματα του τυφώνα. Τους έπαιξαν καθόλου; Μπα, ποιος νοιάζεται; Ούτως ή άλλως, "Φιλιππινέζα" στην Ελλάδα σημαίνει υπηρέτρια.
Για τους είκοσι έναν απελπισμένους που πνίγηκαν στη θάλασσα της Λέσβου. Και που, ίσως, θα επιβίωναν αν το Λιμενικό δεν έκανε 15 ώρες να... σπεύσει!
Από την άλλη, αν επιβίωναν, ίσως κατέληγαν στον Άγιο Παντελεήμονα άστεγοι και τελικά σφαγμένοι στη χωματερή.
Στην αρχαία Ελλάδα θα ονομάζονταν "ικέτες". Στη νέα Ελλάδα, "λαθρομετανάστες".
Για να θυμηθώ... Σε ποιους πολέμους είχαμε στείλει στρατιώτες παριστάνοντας τη μεγάλη δύναμη και τώρα που φτωχύναμε τους μαζέψαμε;
Πριν από χρόνια άκουσα πως, στο Μπαγκλαντές, η απογραφή του πληθυσμού γίνεται στο... περίπου. Εκατομμύρια άνθρωποι γεννιούνται στο δρόμο, μεγαλώνουν στο δρόμο και πεθαίνουν στο δρόμο, χωρίς να έχουν υπάρξει για το κράτος! Έτσι, αν ενσκήψει κάποια θεομηνία, κανείς δεν μαθαίνει πόσα ήταν τα θύματα.
Και, για να έρθουμε στα καθ' ημάς, τι νιώθετε όταν περνάτε δίπλα από τους άστεγους; Οίκτο; Τύψεις; Ανησυχείτε μήπως κολλήσετε; Όλα είναι ανθρώπινα. Μόνο το να μην τους βλέπετε καν είναι ανησυχητικό. Όπως δεν βλέπουμε τη βρόμα των πεζοδρομίων ή τις άδειες βιτρίνες. Επειδή τις συνηθίσαμε.
Θα είναι φοβερό αν συνηθίσουμε τη δυστυχία. Αν οι πένητες γίνουν διάφανοι, είμαστε τελειωμένοι!
Δεν θα γράψω άλλα. Κάποιοι φίλοι μπλόγκερ τα είπαν καλύτερα. Και ο Άρης Χατζηστεφάνου στο δικό του Infowar.
Χαίρομαι πολύ για αυτό. Όσο υπάρχουν άνθρωποι που συγκινούνται από τη δυστυχία, θα υπάρχει και ελπίδα.
4 σχόλια:
Έκανες καλή δουλειά το Σ/Κ, τρία πολύ ενδιαφέροντα άρθρα!
@ Νά'σαι καλά, Κερασιά μου. Βλέπεις, τα θέματα δεν λείπουν!
καλημέρα
με το συμπάθειο οι δουλέμποροι είναι στο απυρόβλητο?
@ Ποιοι δουλέμποροι, Ακράτ; Είδες εσύ κανέναν;
Ή βυθίζουν τη βάρκα για να τους σώσει το λιμενικό και αυτοί την κάνουν,
ή είναι σε συνεννόηση με δικά μας παλουκάρια.
Ασφαλώς και είναι στο απυρόβλητο, διότι γίνονται άφαντοι.
Αν η ερώτηση ήταν αποκλειστικά για μένα, σου απαντώ ότι δουλέμποροι θα υπάρχουν όσο οι λαοί τους ανέχονται. Σε όλους τους τομείς.
Δημοσίευση σχολίου