Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2012

Wake me up when this hell ends!

Η καλή φίλη που βιοπορίζεται -τρόπος του λέγειν, πλέον- παραδίδοντας μαθήματα ακόμα και τις κυριακές για ένα δεκάευρω, με πήρε τηλέφωνο έντρομη, κατά τις 8.45 το βράδυ:

"Λωτοφάγε, κάτι γίνεται στην Πλατεία Αμερικής. Ακούγονται φωνές, τρέχουν οι ΔΙΑΣ σαν παλαβοί και ένας παππούλης μού είπε να αλλάξω δρόμο! Πού να πήγαινα; Έφτασα στο ύψος της Αγίου Μελετίου και λέω να κατέβω πιο κάτω".
"Πας καλά; Πιο κάτω είναι η Πλατεία Βικτωρίας. Οι συμπλοκές μπορεί να επεκταθούν εκεί. Περίμενε το τρόλεϊ ή κάποιο λεωφορείο. Θα είσαι πιο ασφαλής με άλλους μαζί."
"Δίκιο έχεις. Δεν το σκέφτηκα. Θα σε ξαναπάρω".

Λίγο μετά με ξαναπήρε:
"Περνούν ασθενοφόρα προς την Πλατεία, αστυνομικοί πάνω σε παπάκια μάς γνέφουν να φύγουμε. Πού να πάμε; Όλο γυναίκες είμαστε. Μένουμε εδώ και περιμένουμε".

Ψάχνω στο διαδίκτυο να βρω τι συμβαίνει. Την ενημερώνω ότι αντιφασιστική μοτοπορεία αντιεξουσιαστών συγκρούστηκε με χρυσαυγίτες και ΜΑΤ στη Φυλής. Κάποιοι μιλούν και για πυροβολισμούς στα Εξάρχεια.
Εκείνη μου λέει ότι το τρόλεϊ ανεβαίνει την Αλεξάνδρας, αλλά εκεί τα πράγματα είναι χειρότερα. Άνθρωποι, μοτοσικλέτες, ασθενοφόρα και περιπολικά τρέχουν προς όλες τις κατευθύνσεις.
Οι ελάχιστοι έλληνες και μετανάστες επιβάτες παρακολουθούν έντρομοι, κολλημένοι ο ένας δίπλα στον άλλο. Ο φόβος ενώνει καμιά φορά, ξέρετε.

Όταν επιτέλους φτάνει στο σπίτι της, συνειδητοποιεί για μια ακόμα φορά πως κανείς δεν είναι ασφαλής σε αυτή την πόλη. Κι ότι, αν κυκλοφορείς πολύ λόγω δουλειάς, μπορείς να ελπίζεις μόνο στην καλή σου τύχη.

Έχετε ζήσει ποτέ μέσα στο φόβο μέρα-νύχτα; Έχετε ζήσει ποτέ λάθρα, χωρίς να φταίτε;
Ξέρετε τι σημαίνει να δουλεύεις σαν το σκυλί για ένα πιάτο φαΐ και στο τέλος να σε πετάνε στο δρόμο χωρίς χαρτιά; Να σε καταδίδουν στην αστυνομία, για να μην σε πληρώσουν;  Κι εκεί να τρως το ξύλο της αρκούδας;
Να φεύγεις για να γλιτώσεις από τον πόλεμο και την πείνα, για να βρεις στο τέλος μια κόλαση, αντί για τον παράδεισο της Δύσης που σου υποσχέθηκαν οι δουλέμποροι;
Έχετε βρεθεί ποτέ στη δίνη της Ιστορίας;

Κάποτε είχα γνωρίσει έναν Έλληνα από τη Μαύρη Θάλασσα. Μετά την πτώση της ΕΣΣΔ, ήρθε στην Ελλάδα με την οικογένειά του. Δεν βρήκε την πατρίδα που ονειρευόταν. Τον λέγαν "Ρωσοπόντιο" κι αυτό τον πίκραινε. "Είμαστε Έλληνες, ξέρεις. Σαν κι εσάς".
Πουλούσε εργαλεία στη Λαϊκή. Τα μάτια του ήταν θλιμμένα όταν μου αφηγούνταν πόσο καλύτερα ήταν "εκεί". Εδώ δεν ήξερε καν αν θα κατάφερνε να μορφώσει τα παιδιά του. Φοβόταν μήπως αρρωστήσει.
Είχε, όμως, αξιοπρέπεια και ευγένεια.  Πάνε χρόνια που δεν τον ξαναείδα. Μακάρι να είναι καλά...

 Τάχα φταίει το φεγγάρι; Είναι βαριά η ψυχή μου απόψε. Ούτε την πανσέληνο δεν μπορώ να χαρώ.
Ίσως αν πήγαινα σε ένα βουνό και αλυχτούσα σαν λύκος, να αλάφραινα λιγάκι...


6 σχόλια:

Μαζεστίξ είπε...

Αφού δε μας ενώνει τίποτα αλλο πια, ας μας ενώσει τουλάχιστον ο φόβος...

Μπορεί κάτι να βγει απ όλο αυτό

Σαν μια παρέα αγνώστων που κλείστηκε επί ώρες σε ένα ασανσέρ.

Κάπως θα συνεργαστούμε και θα αντιδράσουμε.

Ανώνυμος είπε...

Εκεινο το βραδυ σταματηςανε να ουρλιαζουνε οι λυκοι γιατι ουρλιαζανε οι ανθρωποι...ΒΑΣΩ

Διαχειριστής είπε...

Κάτι πρέπει να κάνουμε και θα το κάνουμε...

Να μη ζήσουμε σα δούλοι!

Λωτοφάγος είπε...

@ Μαζεστίξ, φοβάμαι ότι δεν συγκλίνουμε πια, αλλά αποκλίνουμε.
Ούτως ή άλλως, δεν ήσουν ποτέ ίδιος λαός με τους "κατοίκους" του Αγίου Παντελεήμονα; Ούτε ο μάστορας στο συνεργείο είναι ίδιος λαός με τον εργοδότη του.
Οι λόγοι είναι πάρα πολλοί για την απόκλιση αυτή. Πάνω από όλους μέμφομαι την Αριστερά. Προσπαθώ να μην βυθίζομαι στην απογοήτευση. Γίνεται, όμως, ολοένα και πιο δύσκολο.

Λωτοφάγος είπε...

@ Έχεις δίκιο, Βάσω. Κάτι τέτοιες στιγμές συνειδητοποιείς ότι μόνο κατ' όνομα είμαστε δημοκρατία.

Λωτοφάγος είπε...

@ Μακάρι, Κερασιά, μακάρι.
Καλό σου μήνα.