Την επόμενη φορά, ίσως...

"Ένα εκατομμύριο άνεργοι! Πού είναι;"

"Εδώ είμαι", απάντησε μια κοπελίτσα δίπλα μου. Πεντέξι μεσήλικες την κοιτάξαμε με συμπάθεια, κουνώντας το κεφάλι.

"Να μαζευτούμε ένα εκατομμύριο στο Σύνταγμα στις 7.30", ήταν το σύνθημα στο twittter το απομεσήμερο.

Κοντά στο σταθμό του ηλεκτρικού, οι καφετέριες ήταν γεμάτες χλιμίντζουρες που ζητωκραύγαζαν για το γκολ! "Δεν πειράζει", παρηγόρησα τον εαυτό μου, "η επανάσταση δεν θα αρχίσει από αυτούς".

Ο σταθμός του Συντάγματος, όμως, ήταν άδειος. Κατάλαβα...

Εκατό; Διακόσιοι; Τόσοι ήμαστε. Οι περισσότεροι άνω των σαράντα. Κοιταζόμασταν αμήχανοι. Μια κοπέλα με τηλεβόα φώναζε κάτι. Σε λίγο, το πήραμε απόφαση και αρχίσαμε τα συνθήματα. Κάποιοι πέρασαν απέναντι, μπροστά στον Άγνωστο, για να θυμηθούν τις δόξες του Ιουνίου: "Να καεί, να καεί το μπουρδέλο η Βουλή".

Οι υπόλοιποι κάναμε πηγαδάκια. Αυτό μας διαφοροποιεί από τους Άγγλους: εκεί, ακόμα κι αν είναι ένας μόνος του, σχηματίζει ουρά. Εμείς, φτιάχνουμε πηγαδάκια. Συχνά, ο καθένας μόνος του.

Ξαφνικά ακούστηκαν κόρνες στο ρυθμό "εεέρχεται". Κοιτάξαμε απορημένοι: 4-5 μοτοσυκλέτες περνούσαν προς την Πανεπιστημίου. Οπαδοί που πανηγύριζαν; Συνεχίσαμε την κουβέντα. Οι μοτοσυκλετιστές έκαναν το γύρο της πλατείας και επέστρεψαν. Τώρα ήταν περισσότεροι. Καταλάβαμε. Αυτή τη φορά τους υποδεχτήκαμε με χειροκροτήματα. 

Άλλος ένας γύρος, και πάρκαραν μπροστά μας μαρσάροντας. Δυο μπάτσοι εμφανίστηκαν: δεν είχαμε το δικαίωμα να παρακωλύουμε τις συγκοινωνίες. Τα παιδιά με τις μηχανές έφυγαν, για να ξανακάνουν την ίδια διαδρομή 3-4 φορές ακόμα. Την τελευταία, οι εποχούμενοι τούς ακολουθούσαν αργά, χωρίς διαμαρτυρίες. Οι δύο σκύλοι της διαδήλωσης γάβγιζαν ενθουσιασμένοι.

Κατά τις 10, το κρύο και η μοναξιά μάς νίκησαν. Επιστρέψαμε στους καναπέδες μας. Η επανάσταση αναβλήθηκε και πάλι.