Κουίζ

Τι κοινό έχουν τα γερμανικά έντοκα ομόλογα εξάμηνης διάρκειας, που κυκλοφόρησαν την περασμένη Δευτέρα, με τα αποθεματικά των ελληνικών ασφαλιστικών ταμείων τη 40ετία 1950-1990;

Δεν βλέπω χεράκια...

Να το πάρει το ποτάμι; Το αρνητικό επιτόκιο! Και εξηγούμαι:

Όπως έγραψε ο Γιώργος Δελαστίκ στις 11 Ιανουαρίου (http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22792&subid=2&pubid=63601314),

"Ακούγεται... σχιζοφρενικό, αλλά τη Δευτέρα έγινε πραγματικότητα: όποιος ήθελε να δανείσει το γερμανικό κράτος αγοράζοντας έντοκα γραμμάτια εξάμηνης διάρκειας, έπρεπε να ήταν έτοιμος όχι να εισπράξει τόκους, έστω και χαμηλούς, αλλά να... βγάλει λεφτά από την τσέπη του και να δώσει το «κάτι τις» στην κυβέρνηση Μέρκελ που θα έχει τη μεγαλοψυχία μετά από έξι μήνες να του ξαναδώσει τα λεφτά του χωρίς βεβαίως τον παραμικρό τόκο! [...] Για να καταλάβουμε συγκριτικά τι σημαίνει αυτό, αρκεί να πούμε ότι το 2002 που μόλις είχε εισαχθεί το ευρώ σε γενική χρήση, δεν υπήρχε καμιά κρίση και το κλίμα ευφορίας ήταν στα ουράνια, η Γερμανία πλήρωνε επιτόκιο μεγαλύτερο του 5% για τα δεκαετή ομόλογά της. Τις προηγούμενες ημέρες η Ολλανδία και η Δανία διέθεσαν επίσης τρίμηνα και εξάμηνα έντοκα γραμμάτια με επιτόκιο... 0% στην πρωτογενή αγορά."

Η αιτία; Ο Γ. Δελαστίκ εξηγεί:

"Κανένας στην Ευρώπη δεν φοβάται περισσότερο μη τυχόν και χάσει τις καταθέσεις που έχει στην τράπεζα από τους Ευρωπαίους... τραπεζίτες! Δεν αναφερόμαστε σε τραπεζίτες που οι τράπεζές τους έχουν δανείσει δισεκατομμύρια σε κράτη όπως η Ελλάδα, η Πορτογαλία, η Ισπανία κ.λπ. που απειλούνται με χρεοκοπία, αλλά σε όλους ανεξαιρέτως τους τραπεζίτες, συμπεριλαμβανομένων και των Γερμανών, των Ολλανδών ή των Αυστριακών και Σκανδιναβών. Οι τραπεζίτες δεν εμπιστεύονται καμία τράπεζα - ούτε καν τη δική τους! Γι' αυτό και έφτασαν στο σημείο να προτιμούν να δανείζουν ακόμη και με αρνητικά επιτόκια ή κυριολεκτικά μηδαμινά τα πραγματικά λεφτά των τραπεζών τους σε κράτη που ακόμη τουλάχιστον είναι σίγουροι ότι θα τους τα επιστρέψουν."

Όσο για τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων, ο δημοσιογράφος Νίκος Μπογιόπουλος δίνει τα στοιχεία που συνήθως "ξεχνούν" τα παπαγαλάκια των καναλιών, όταν μιλούν για "ταμεία στο κόκκινο": οι ασφαλιστικές εισφορές των εργαζομένων κατατέθηκαν στις τράπεζες το 1951 με επιτόκιο -7,6%, το 1974 με -21,8% (κι αυτή είναι η απάντηση σε όσους νοσταλγούν τη... χρηστή διαχείριση της Χούντας), το 1981 με -13% και το 1990 με -2,4%! Η καταλήστευση αυτή έγινε βάσει του Νόμου 1611/1950, και, με τιμές του 2000 ανήλθε στο ποσό των 58 δισεκατομμυρίων ευρώ. Οι εργαζόμενοι του '50 και '60 -γράφει ο Μπογιόπουλος στη σελίδα 330 του βιβλίου του Είναι ο καπιταλισμός, ηλίθιε- είναι οι σημερινοί συνταξιούχοι των 300 και 400 ευρώ. 

Αν σε όλα αυτά, προσθέσουμε τα θαλασσοδάνεια προς "επιχειρηματίες" που τα μετέτρεπαν σε καταθέσεις στην Ελβετία και εξωχώριες εταιρείες, τα παιχνίδια με το Χρηματιστήριο, τις ρεμούλες, τα δομημένα ομόλογα, αλλά και την αναγκαστική επένδυση των χρημάτων ΜΑΣ σε ομόλογα του Δημοσίου τα οποία πρόκειται να κουρευτούν κατά 50%, καταλαβαίνουμε γιατί οι συντάξεις πετσοκόβονται ανηλεώς, το σύστημα υγείας καταρρέει και οι νεότερες γενιές δεν θα πάρουν σύνταξη ποτέ (Αλβανέ, Αλβανέ).

Το βιβλίο του Ν. Μπογιόπουλου (εκδ. Λιβάνη, 2011) είναι μια πολύ καλή μελέτη. Θα προτιμούσα, βέβαια, να έλειπαν καμιά τριανταριά σελίδες από το τέλος, στις οποίες ο συγγραφέας μάς παίρνει πατερναλιστικά από το χεράκι για να μας δείξει ότι "ένα είναι το κόμμα". Τα στοιχεία που παραθέτει, καθώς και τα συμπεράσματα που προκύπτουν, είναι αρκετά για να μας προβληματίσουν και να καταλήξουμε στα δικά μας "διά ταύτα"...