Είδα το ντοκιμαντέρ της πέρυσι την άνοιξη, στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος, και συγκινήθηκα. Αφορούσε το διαπολιτισμικό σχολείο που στεγάζεται σε ένα από τα παλαιότερα και ωραιότερα κτήρια της Λευκωσίας.
Εκεί, στο πρώην παρθεναγωγείο Φανερωμένης, εμπνευσμένοι Δάσκαλοι βοηθούν παιδιά μεταναστών να κάνουν τα πρώτα τους βήματα στην καινούρια πατρίδα. Τι σκέφτονται και τι φοβούνται αυτά τα παιδιά; Έχουν φίλους ή βιώνουν επώδυνη μοναξιά;
Και τελικά, τι ονειρεύονται; Σε ποια γλώσσα; Σε εκείνη των γονιών τους ή στα ελληνικά; Γελαστά αγοράκια, ντροπαλά αλλά θαρραλέα κορίτσια, θυμωμένοι έφηβοι μιλούν για τη ζωή τους και ζητούν να γίνουν αποδεκτοί.
Το ονόμασε "Όνειρα σε άλλη γλώσσα".
Η τύχη τό' φερε, ώστε ένα δελεαστικό πακέτο διακοπών να μας στείλει στην Κύπρο το ίδιο καλοκαίρι. Κι εκεί, είχαμε την ευκαιρία να περιπλανηθούμε μέσα σε αυτό το φωτεινό, ψηλοτάβανο σχολείο. Που απέπνεε ζεστασιά και καλοσύνη. Που γοήτευσε και την ίδια τη Λουκία Ρικάκη.
Τη θυμάμαι στην έξοδο της Ταινιοθήκης να δέχεται γελαστή τα συγχαρητήριά μας. Με τις ατίθασσες μπούκλες και τα γυαλάκια της. Έμοιαζε πολύ νέα, σχεδόν παιδί. Ένα παιδί ανέμελο και ταλαντούχο. Ευαίσθητο και αεικίνητο...
Και πριν από λίγες ώρες άκουσα ότι πέθανε. Στα 50 της χρόνια. Είναι δυνατόν;
Το φοβερό 2011 μάς στέρησε πολλούς αγαπημένους. Που είχαν ακόμα κι άλλα να προσφέρουν. Λες και δεν είναι αρκετές οι άλλες μας απώλειες.
Σε ποια γλώσσα να ονειρεύεσαι τώρα, Λουκία;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου