Τα παιδιά στην Πλατεία είναι η μόνη μου ελπίδα

Αυτό το 48ωρο, το Πανελλήνιο Σοκ παρουσιάστηκε σε όλη του τη δόξα:

Οι διορισμένοι και καλά ταϊσμένοι ηλεκτροδηγοί του ΗΣΑΠ, με δύναμη μόλις 5%, κατάφεραν να αποκλείσουν πολλούς ανθρώπους που ήθελαν να κατέβουν στο Σύνταγμα, αλλά δεν είχαν άλλο μέσο. Έτσι τους ξεπλήρωσαν την υπομονή που έδειξαν στις τρίμηνες απεργίες, τα εκατοντάδες χιλιόμετρα που διήνυσαν πεζοί οι φτωχότεροι κι οι μετανάστες, και τα λεφτά που σπατάλησαν σε ταξί οι πιο εύποροι. 

Ο  υπουργός του "Σαμίνα" έδωσε την άδεια στα λυσσασμένα σκυλιά του να χτυπήσουν ανελέητα όσους κατάφεραν να φτάσουν στην Πλατεία. Και αυτά επιτέθηκαν ακόμα και σε τουρίστες στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, σε παιδάκια και παππούδες που απλώς κάθονταν σε καφενεία! Έπνιξαν στα χημικά όλο το κέντρο, το Μετρό Συντάγματος, αλλά και το... Παγκράτι. Χτύπησαν και τα ιατρεία, κάτι που δεν επιτρέπεται ούτε κατά τη διάρκεια πολεμικών συρράξεων! Οι τραυματίες μεταφέρονταν στο σταθμό του Μεγάρου Μουσικής, όπου παραλαμβάνονταν από τα ασθενοφόρα,  διότι και πάλι ο σταθμός του Ευαγγελισμού έμεινε κλειστός. Εν ολίγοις, ο Σαμίνας και οι αρχιμπάτσοι έπαιξαν στα ζάρια ανθρώπινες ζωές! Ευτυχώς, ο Χάρος ήταν απασχολημένος.

Ο πολύς Αλέξανδρος Αθανασιάδης, με τις φοβερές δηλώσεις των προηγούμενων ημερών περί ανταρσίας, δήλωσε σήμερα ότι ικανοποιήθηκε από τις διαβεβαιώσεις του Μπένι για τη ΔΕΗ και υπερψήφισε το Μεσοπρόθεσμο. Βλέπετε, τον ενδιέφερε μόνο η πελατεία του στην Κοζάνη! 

Ο πρόεδρος της Βουλής Φίλιππος Πετσάλνικος τού έδωσε τη δυνατότητα να δικαιολογήσει τη θετική του ψήφο, σε αντίθεση με όσα ορίζει το Σύνταγμα. Εξάλλου, το Σύνταγμα έχει ήδη καταπατηθεί. Τι πειράζει μια ακόμα καταπάτηση; Σιγά τα ωά!

Βέβαια, η σημερινή μέρα μάς έδωσε και τη χαρά να απολαύσουμε τον ποιητικό λόγο της νεοδημοκράτισσας Έλσας Παπαδημητρίου, η οποία τελικά έδωσε την ψήφο της για την καταστροφή της Ελλάδας. Κάτι τέτοιες στιγμές, θυμάμαι τον Γιάννη Σκαρίμπα, που έλεγε ότι πρέπει να αφαιρείται το δικαίωμα ψήφου μετά τα 65, για να μην αποφασίζουν οι γέροι για το μέλλον των νέων. 

Η "έκπληξη", λένε κάποιοι, ήταν ο Παναγιώτης Κουρουμπλής, βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας. Καταψήφισε, αφού προηγουμένως κατήγγειλε το αδιέξοδο της πολιτικής του Μεσοπρόθεσμου και την απόφαση της κυβέρνησης να στραγγίξει τους αδύναμους χωρίς να πατάξει τη φοροδιαφυγή. Με εντυπωσίασε. Είδα έναν άνθρωπο σοβαρό (είδος εν ανεπαρκεία στην ελληνική, και όχι μόνο, πολιτική) και αξιοσέβαστο.

Σε αντίθεση με τη Σοφία Σακοράφα, της οποίας την πορεία παρακολουθώ τόσα χρόνια, δεν τον γνώριζα. Ανέτρεξα, λοιπόν, στο διαδίκτυο για να δω το βιογραφικό του (http://www.kouroumplis.gr/biography/view): τυφλώθηκε σε μικρή ηλικία, αγωνίστηκε να το ξεπεράσει, έκανε λαμπρές σπουδές και υπερασπίστηκε με πάθος το δικαίωμα των τυφλών στη ζωή χωρίς να ζητιανεύουν.

Τον είδα και απόψε στο δελτίο της ΝΕΤ. Η Έλλη Στάη, αγενής όπως πάντα, δεν τον άφηνε να πει ελεύθερα την άποψή του, αλλά αυτός δεν πτοήθηκε. Στο τέλος είχε το θράσος να τον ρωτήσει αν μετάνιωσε, δεδομένου ότι ο ΓΑΠ τον διέγραψε ακαριαία. "Κατηγορηματικά όχι!", απάντησε εκείνος. Δεν είναι όλοι κλασομπανιέρες, Έλλίτσα μου.

Να αποτολμήσω μια σύγκριση με τον Αθανασιάδη; Όχι μόνο φυσιογνωμικά, αλλά και βιογραφικά; Ποντιακής καταγωγής και οι δύο, αλλά... καμία σχέση! Το βιογραφικό του Κοζανίτη βουλευτή (http://www.aalekos.gr/bio.html) μου θύμισε τον περίφημο διάλογο του Μαυρογιαλούρου με τον κομματάρχη του: σε κάποια σκηνή της ταινίας, ο συμπαθής υπουργός ρωτάει τον κομματάρχη τι δουλειά κάνει. "Μα εγώ μια ζωή δουλεύω για το κόμμα!", απάντησε εκείνος.

Κι αυτός ήταν καλεσμένος της Στάη, για να αφηγηθεί πόσο τον σόκαρε ο προπηλακισμός του στη Βουκουρεστίου. Φοβάμαι ότι θα του φανεί πταίσμα αν οι Κοζανίτες δεν πεισθούν από τις εξηγήσεις του.

Μέσα στον ζόφο των ημερών, τα παιδιά της Πλατείας είναι η μόνη μας ελπίδα! Ακόμα κι αν το κίνημα διαλυθεί, απέδειξαν ότι πράγματι ΥΠΑΡΧΕΙ μια άλλη Ελλάδα. Γελαστή, αλληλέγγυα, οργανωτική χωρίς φανφάρες και πολλά λόγια, που διψάει για αληθινή Δημοκρατία και παλεύει για αυτήν. Αξιοποιεί την τεχνολογία, τον ενθουσιασμό και τις γνώσεις των εθελοντών, για να μας δείξει έναν άλλο δρόμο. 

Τις προάλλες, στη Λαϊκή Συνέλευση της Κάτω Βουλής, μια κυρία άφησε μια επιστολή στη Γραμματεία. Με αυτήν, ευχαριστούσε δυο κορίτσια κι ένα αγόρι, τα οποία στις 15 Ιουνίου, όταν τα ΜΑΤ έριξαν χημικά στο σταθμό του Μετρό, της έσωσαν τη ζωή χώνοντας το κεφάλι της στον εξαερισμό. "Είμαι με μισό πνεύμονα", εξηγούσε η κυρία, "κι αν αυτά τα παιδιά δεν ενεργούσαν αστραπιαία, θα είχα πεθάνει"!