Έγινε παρεξήγηση!

Για πάνω από έναν χρόνο, είχαμε γίνει ο περίγελως των ευρωπαϊκών ΜΜΕ -από σοβαρές εφημερίδες μέχρι φτηνιάρικα περιοδικά για το πόπολο- ως τα χαϊδεμένα κωλόπαιδα που σπαταλούσαν τους πόρους της ΕΕ. Το εμπεδώσαμε. 

Δεχτήκαμε σχεδόν αδιαμαρτύρητα τις περικοπές σε μισθούς και συντάξεις. Βλέπαμε να μεγαλώνει η ανεργία και απλώς ευχόμασταν να μην μας συμπεριλάβει. Κάπου στο βάθος ξέραμε πως, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, σχεδόν όλοι είχαμε χορέψει στο "πάρτι". 

Κοιτάξαμε πίσω και συνειδητοποιήσαμε πως η ευημερία της πασοκικής Μεταπολίτευσης στηρίχτηκε στα πήλινα πόδια των δανείων, για να καθιερώσει τη νοοτροπία της αρπαχτής, τον χυδαίο ατομικισμό και τον σταρχιδισμό. Κι αυτή η γάγγραινα έχει διαβρώσει τα πάντα.

Αρχίσαμε να συζητάμε. Αυτό είναι πρωτόγνωρο για εμάς και χρειάζεται να το μάθουμε από την αρχή. Αναζητήσαμε τις λύσεις που έδωσαν χώρες, οι οποίες πτώχευσαν στο πρόσφατο παρελθόν, όπως η Αργεντινή:

Αλληλεγγύη!

Αυτή ήταν η λέξη-κλειδί, της οποίας τη βαθύτερη ουσία οφείλουμε να ανακαλύψουμε ξανά. Το δυνατόν συντομότερο. Διότι πληθαίνουν τα κρούσματα καννιβαλισμού! Και, ξαφνικά, καθώς δεν προσέχαμε, μέσα σε δύο μέρες χάσαμε δύο από τους ανθρώπους που την ενσάρκωναν:

Με εκείνο τον ιερό ενθουσιασμό της νιότης που άνθιζε κάποτε -μακριά από συμβιβασμούς τύπου "ψηφίζω το κόμμα, το οποίο ο μπαμπάς μου λέει ότι στηρίζει τα συμφέροντά μας"-  ο Λάκης Σάντας μαζί με τον Μανώλη Γλέζο (κράτα καλά, Μανώλη!) κατέβασαν τη ναζιστική σημαία από την Ακρόπολη. Ήταν το 1941. Ακολούθησε ο σκληρός χειμώνας που αποδεκάτισε τον πληθυσμό της Αθήνας. Ο Σάντας πολέμησε στην Αντίσταση και το πλήρωσε, μετά την "Απελευθέρωση", με εξορία στην Ικαρία και μετά στη Μακρόνησο. Ουδέποτε εξαργύρωσε τον ηρωισμό του. Παρέμεινε μέχρι το τέλος σεμνός και έντιμος. Όταν η Ιστορία απαίτησε τη συμμετοχή του είχε δηλώσει παρών. Τα υπόλοιπα είναι για τους κίβδηλους. 

Στη Μακρόνησο έκανε τη θητεία του κι ο πολυαγαπημένος μας Θανάσης Βέγγος. Ο αυτοδίδακτος ηθοποιός που ενσάρκωσε στο πανί την ωραιότερη εκδοχή του Έλληνα: ευρηματικός, αισιόδοξος, ακαταπόνητος, με ηθικές αρχές που δεν θυσίαζε για όλο το χρυσάφι του κόσμου, με αγάπη για όλους και πρόσωπο που φωτιζόταν από ένα πλατύ καλοκάγαθο χαμόγελο! Ο τίτλος της ταινίας "Πολυτεχνίτης κι ερημοσπίτης" συμπυκνώνει αυτήν ακριβώς την έντιμη ευρηματικότητα.

Νοιαζόταν πάντα για τους άλλους. Δεν τον ενδιέφερε η προσωπική προβολή. Μέχρι και την αποκοτιά να περάσει αφύλακτη διάβαση, την έκανε διαφήμιση για την οποία δεν πληρώθηκε. Στην εξαιρετική ταινία του Παντελή Βούλγαρη "Όλα είναι δρόμος" κλέβει την παράσταση στο ρόλο ενός θηροφύλακα, τόσο ταγμένου στο οικολογικό του καθήκον, ώστε να πυροβολήσει τον ασυνείδητο που σκότωσε για πλάκα την "τελευταία νανόχηνα"! Μάλλον ήταν η μοναδική φορά που είχε καταφέρει να τιθασσεύσει την παροιμιώδη κινητικότητά του, για να αποδώσει το ρόλο με το μελαγχολικό βλέμμα και τις ανεπαίσθητες εκφράσεις του προσώπου του.

Ο θάνατος του Βέγγου, τόσο κοντά σε εκείνον του Παπάζογλου, προσθέτει ακόμα μεγαλύτερη θλίψη στην καρδιά μας.

Είπαμε να ξεμπερδεύουμε με τη Μεταπολίτευση. Όχι να χάσουμε τα καλύτερα παιδιά της Ελλάδας! Μήπως δεν διατυπώσαμε σωστά το αίτημά μας; Κάποια παρεξήγηση έγινε. Παρακαλώ, να διαλυθεί αμέσως!

Συμπαράσταση και αλληλεγγύη ζητούσαμε. Όχι να μείνουμε μόνοι, με τους 800 πρώην βουλευτές που ζητούν αναδρομικές αυξήσεις στις συντάξεις τους! Δεν θα το αντέξουμε! Ακούει κανείς;