Σήμερον κρεμάται επί ξύλου...

... ο μικρός Παλαιστίνιος, που βλέπει το τείχος να φυλακίζει τη μικρή του ύπαρξη, και ο ύπνος του είναι γεμάτος εφιάλτες.

... η μικρή Ιρακινή που πέφτει για ύπνο με το φόβο μήπως την ξυπνήσουν κάποιοι σαλταρισμένοι πεζοναύτες.

... ο μικρός Αφρικανός που δουλεύει στα ορυχεία κάτω απ' τον καυτό ήλιο, για να μπορούμε εμείς να χαζεύουμε το καινούριο μας γκαζετάκι.

... η μικρή Αφγανή, που ήδη ξέρει ότι η ζωή της θα αξίζει όσο υπάρχει άντρας να την προστατεύει. Μετά, θα γίνει άλλη μια γαλάζια σκιά που θα ζητιανεύει στους δρόμους. Χωρίς μόρφωση, χωρίς δικαιώματα και χωρίς δουλειά.

... το παιδάκι της Φουκουσίμα, που περιμένει στωικά τη σειρά του για τη μέτρηση της ραδιενέργειας στο μικρό του σώμα.

... η μικρή Ταϊλανδή, που εκπορνεύεται σε χυδαίους τουρίστες, για να φέρει χρήματα στην οικογένεια.

... το παιδί στην πάμπτωχη Υεμένη, που δεν ξέρει αν οι γονείς του θα επιστρέψουν στο σπίτι.

... το παιδί στην Ελλάδα, που βλέπει τα όνειρά του για σπουδές να σβήνουν, μετά την απόλυση των γονιών του.

... το προσφυγάκι στον Έβρο, που ήλπιζε να βρει ειρήνη και ψωμί, μα το στοιβάζουν με εκατοντάδες άλλους σε βρόμικο παράπηγμα.

Μια νύχτα σαν κι αυτή, δεν σκέφτομαι τον Ιησού -που ίσως και να μην υπήρξε ποτέ. Συλλογίζομαι αυτούς τους μικρούς Χριστούς, που ζουν τον Γολγοθά και την σταύρωση κάθε μέρα, χωρίς ελπίδα για ανάσταση!