Τα ταμπάκικα της Σάμου από το http://tomonopatimou.blogspot.com/2010/02/blog-post.html
Καλοκαίρι του 1992, Σάμος. Ταξιδεύουμε οικογενειακώς για Καρλόβασι, ακούγοντας μουσική. Καθώς μπαίνουμε στα Ταμπάκικα, η φωνή του Νίκου Παπάζογλου σκίζει την απόλυτη ησυχία: "Εδώ, στη ρωγμή του χρόνου"...
Καλοκαίρι του 1993, Λέσβος. Μαθαίνουμε πως θα δώσει συναυλία στο Κάστρο της Μυτιλήνης και σπεύδουμε. Η ουρά είναι ατελείωτη! Όταν φτάνει η σειρά μου στο γκισέ, ρωτώ τον υπάλληλο αν υπάρχει παιδικό εισιτήριο. Ένας νεαρός μού ζητά να περιμένω και σε δύο λεπτά επιστρέφει: "Ο κ. Παπάζογλου είπε να μπουν δωρεάν τα παιδιά"! Καθώς ο Νικόλας τραγουδά το "Τρελή κι αδέσποτη", ένας άγγλος τουρίστας χοροπηδάει κρατώντας τη μπίρα του, ενώ ένας άλλος κρατάει το ίσο με το πόδι του, ανεβασμένος στον τοίχο...
Νομίζω πως ήταν καλοκαίρι του 1998 όταν, βγαίνοντας από ένα κτήριο στην Πλάκα, έπεσα πάνω σε έναν άντρα με μακριά μαλλιά και μπαντάνα. "Με συγχωρείτε", είπαμε ταυτόχρονα. Καθώς εκείνος απομακρυνόταν, συνειδητοποίησα ποιος ήταν. "Κύριε Παπάζογλου;" ρώτησα, κι εκείνος στράφηκε γελαστός. "Πώς από τα μέρη μας;" "Κάνω πρόβες με τη Χαρούλα. Πάμε στην Αμερική για περιοδεία", απάντησε. "Καλή επιτυχία". "Ευχαριστώ".
Θα διαβάσετε πολλά αφιερώματα στη μνήμη του. Βιογραφικά και δισκογραφικά. Θα σας θυμίσουν πως, μαζί με τον Νίκο Ξυδάκη και τον Μανώλη Ρασούλη, έγραψαν ιστορία με την "Εκδίκηση της Γυφτιάς". Πως η ελληνική μουσική τού χρωστάει πολλά.
Σήμερα πήγε να συναντήσει τον Μανώλη. Ίσως και τον Ιάκωβο Καμπανέλη. Αφήνοντάς μας φτωχότερους.
Για μένα και την οικογένειά μου ήταν ο αγαπημένος μας Σαλονικιός, προτού καν γνωρίσουμε τη Θεσσαλονίκη. Θα μείνει για πάντα ο ροκάς κι ο τροβαδούρος μας, τα νιάτα κι η ωριμότητά μας, το κύμα στο Καρλόβασι κι οι πέτρες της Μυτιλήνης. Ο δικός μας γενναιόδωρος Έλληνας. Που νομίζαμε πως δεν θα πεθάνει ποτέ!
Καλό ταξίδι, Νικόλα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου