"Ο φθόνος είναι η κινητήρια δύναμη σε αυτή τη χώρα", σχολίασε τις προάλλες μια δημοσιογράφος στο ραδιόφωνο. Και η μνησικακία, θα πρόσθετα.
Οι εξελίξεις αυτής της εβδομάδας στη Νουδούλα υπενθυμίζουν ότι η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο: 17 χρόνια μετά, ο Μητσοτάκουλας εκδικείται μέσω της κορούλας του τον Αντωνάκη. Και το κάνει αργά και βασανιστικά. Λέτε αυτό να τον κρατούσε τόσα χρόνια αειθαλή; Μήπως τελικά δεν ήταν η επιθυμία να δει τη Ντόρα πρωθυπουργό, αλλά να τιμωρήσει στο πολλαπλάσιο τον Σαμαρά;
Μήπως, λέω, μήπως, όταν όλα αυτά τελειώσουν, θα πάψει επιτέλους να στοιχειώνει την πολιτική μας ζωή;
3 σχόλια:
κ. Λωτοφάγε,
αν όλο κι όλο το πρόβλημα του "στοιχειώματος" της πολιτικής ζωής ήταν ο Μητσοτάκης, να πάω να τόν σκοτώσω, γμτ, να ...ξεστοιχειωθούμε...
Δεν είναι όμως... Οπότε προκρίνω να συνεχίσω την ενάρετη ζωή μου.
2 Γιατί να λερώσεις τα χέρια σου; Τι ψυχή θα παραδώσεις; :))
Εξάλλου, τι είναι 100 χρόνια Μητσοτάκης μπροστά στην αιωνιότητα;
Ο Μητσοτάκης είναι σύμβολο, φίλε μου. Κάτι σαν τους δίδυμους πύργους.
Κι ομως,ακομα μπορει να πιστευει οτι θα δει τη κορη του πρωθυπουργο!
Καλο βραδυ φιλε
Δημοσίευση σχολίου