Μέρα Μαγιού

Όλα μου προκαλούν θλίψη:
Το καμένο κτήριο της Marfin που το στοίχειωσε ο φρικτός θάνατος των τριών νέων ανθρώπων. Τα κεράκια και τα λουλούδια. Η ενός λεπτού σιγή που κρατήσαμε περνώντας από εκεί σήμερα.
Ο επίσης φρικτός θάνατος του παιδιού από το Αφγανιστάν, που έγινε αντικείμενο εκμετάλλευσης από όλους, ενώ αυτοί οι «όλοι» τον ξέχασαν την επόμενη μέρα. (Ποιο παιδί;)
Ο συνεχιζόμενος εξευτελισμός της Ελλάδας από τα ξένα ΜΜΕ. Δεν υπάρχει τίποτε χειρότερο από το να ντρέπεσαι για τη χώρα σου. Το είχα ξανανιώσει όταν ο κοντοπίθαρος που ορκιζόταν στην «ισχυρή Ελλάδα» έβγαλε ένα ευρώ από μια παλιοσακούλα για να το προσφέρει στον τότε πλανητάρχη.
Η συμφωνία Ερντογάν-Λούλα-Αχμαντινετζάντ. Σε εμάς, ο σύγχρονος σουλτάνος δεν έδωσε ούτε ξεροκόμματο. Με τους άλλους, όμως, υπέγραψε μια συμφωνία που αναβαθμίζει σημαντικά το ρόλο της Τουρκίας. Ας μην στενοχωριέμαι, όμως. Εμείς έχουμε Δρούτσα! (Αλήθεια, πού χάθηκε αυτός ο γίγαντας του ΥΠΕΞ;)
Ο αποκλεισμός του Φώτη Κουβέλη από το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Μπορεί να διαφωνώ οριζοντιοκαθέτως με το φλερτ Ανανεωτικής Πτέρυγας και ΠΑΣΟΚ, αλλά υποστηρίζω τον ΣΥΡΙΖΑ ακριβώς για την ελευθερία έκφρασης που επέτρεπε. Αν η νέα τάση είναι να μιμηθεί το ΚΚΕ, τότε ας ενωθεί μαζί του να τελειώνουμε.
Η συγκέντρωση του ΠΑΜΕ, η οποία όχι μόνο έγινε και πάλι χωριστά, αλλά, αντί να πορευτεί προς τη Βουλή, κατέβηκε την Πειραιώς (!) και διαλύθηκε στο… Θησείο, προκαλώντας την έκπληξη των συμμετεχόντων.
[Τελικά, η λογική «όλοι όλοι αντάμα κι ο ψωριάρης χώρια» βρίσκει σύμφωνους τους οπαδούς του ΚΚΕ; Κι αν όχι, γιατί δεν διαμαρτύρονται και αφήνονται σαν πρόβατα που τα σαλαγάει ο τσοπάνης;]
Η αναιμική ελπίδα για κοινή δράση της Αριστεράς που γεννήθηκε την 6η Μαΐου -όταν η πορεία του ΠΑΜΕ έφτασε στις παρυφές του Συντάγματος όπου ήμαστε οι υπόλοιποι- και πέθανε προτού καν σαραντίσει, παρόλο που ο Τσίπρας υποστήριξε το ΚΚΕ απέναντι στις ψοφοδεείς κατηγορίες του ΛΑΟΣ και παρά την επίθεση φιλίας κάποιων στελεχών του Συνασπισμού.
Οι γελοίες αναλύσεις για τη παραίτηση Γκερέκου. Ασφαλώς και ΟΦΕΙΛΕ να παραιτηθεί. Στην Ιαπωνία θα έκανε χαρακίρι (δεν βάζω ιδέες, μια σύγκριση κάνω). Εφόσον οι σύζυγοι κάνουν κοινή δήλωση, γνωρίζουν τα εισοδήματα ο ένας του άλλου. Εκτός κι αν οι ακατανόητες κορώνες του ΛΑΟΣ στη Βουλή περί κρυφών λογαριασμών των συζύγων ήταν στην πραγματικότητα μπηχτές για την υφυπουργό. Πάντως, εκτός από ένα όμορφο πρόσωπο, δεν χάσαμε και τίποτε σπουδαίο.
Ο δήμαρχος του Ελληνικού Χρήστος Κορτζίδης, ο οποίος συμπλήρωσε 22 μέρες απεργία πείνας, προτού η ΚΕΔΚΕ εκδώσει επιτέλους ψήφισμα συμπαράστασης. Αίτημά του να μην ενωθεί ο Δήμος του με εκείνον της Αργυρούπολης, διότι θα πάει χαμένος ο προπέρσινος αγώνας για την ανοιχτή παραλία. Δεν ξέρω τι συμβαίνει εκεί, αλλά του συμπαραστέκομαι χωρίς δεύτερη σκέψη.
[Παρεμπιπτόντως, του Ραγκούση ήταν η ιδέα να ονομαστεί το σχέδιο αυτό «Καλλικράτης»; Τι σχέση έχει ο αρχιτέκτονας του Παρθενώνα; Ο ταλαίπωρος ο Θησέας είχε συνενώσει τους αττικούς δήμους, αλλά πρόλαβε να γίνει νονός σε μάλλον άσχετο πρόγραμμα. Θα πρότεινα, λοιπόν, «Κέκροπας» ή και «Κάδμος». Τέλος πάντων, όλα αυτά τα σχέδια και προγράμματα ένα όφελος έχουν: μας μαθαίνουν Ιστορία και Μυθολογία.]
Η σφαγή στην Ταϊλάνδη, μια χώρα που εκπορνεύεται στους λευκούς διεστραμμένους τουρίστες της. Αν οι γνωστοί για την εγκαρτέρησή τους Ασιάτες έφτασαν στο σημείο να πυρπολήσουν τράπεζες, ξενοδοχεία και χρηματιστήριο, συμπεραίνω ότι η ζωή τους είναι αληθινή κόλαση!
Η φυγή των πιο δραστήριων και επιτυχημένων μεταναστών μας. Επιστρέφουν στις χώρες τους ή πηγαίνουν σε άλλα κράτη. Όταν θα μείνουμε με τον Καρατζαφέρη, θα καταλάβετε τι σημαίνει το παλιό σύνθημα σε τοίχο των Αμπελοκήπων, «Μετανάστες, μην μας αφήνετε μόνους με τους Έλληνες»!