Εντυπώσεις από τέσσερις ταινίες

Περασμένα μεσάνυχτα Κυριακής προς Δευτέρα, γράφω στο βίντεο τη «Γη της Επαγγελίας» (ΕΤ1) για να τη δω αύριο και λέω να μιλήσω για –τι άλλο;- ταινίες:

Υπερηφανεύομαι πως έχω δει τις καλύτερες ταινίες επιστημονικής φαντασίας που έχουν γυριστεί. Αγαπώ το είδος από τότε που μάζευα το παιδικό μου χαρτζιλίκι για να αγοράσω κόμικς και τα βιβλία του Έριχ φον Ντένικεν.

Εννοείται πως έσπευσα να δω τρισδιάστατο το Avatar και δεν έκλαψα τα 12 ευρουδάκια μου. Τα εφέ είναι πράγματι εκπληκτικά! Σε ταξιδεύουν. To οικολογικό μήνυμα είναι απλοϊκό, αλλά δεν περίμενα τίποτε περισσότερο από το Χόλιγουντ. Διάβασα ότι το δάσος των Νάβι, οι ανέμελες πτήσεις και η κοινωνία τους προκάλεσαν καταθλιπτικές κρίσεις σε πολλούς Αμερικανούς. Ίσως πάσχουμε όλοι, λίγο έως πολύ, από το σύνδρομο του χαμένου Παράδεισου. Ίσως πάλι είναι διαφημιστικό κόλπο. 

Μια άλλη ταινία, όμως, που έχει ήδη βγει σε DVD, αξίζει πολύ περισσότερο. Λέγεται District 9 και σκηνοθέτης της είναι ο Νοτιοαφρικανός Neill Blomkamp. Πάνω από το Γιοχάνεσμπουργκ φτάνει ένα εξωγήινο διαστημόπλοιο και μένει μετέωρο. Ως εδώ θυμίζει το βιβλίο του Άρθουρ Κλαρκ «Οι Επικυρίαρχοι». Κάποια στιγμή, ο στρατός θα τολμήσει να το προσεγγίσει και ανακαλύπτει κάποιους εξαντλημένους εξωγήινους που μοιάζουν με τεράστιες γαρίδες. Δεν είναι πανίσχυροι ούτε οπλισμένοι. Θυμίζουν καραβοτσακισμένους μετανάστες. Οι γήινοι θα τους κλείσουν στο γκέτο District 9 και θα τους ξεχάσουν για 30 χρόνια. Για να πατάξει τη βία της νεότερης γενιάς, αλλά κυρίως για να βάλει στο χέρι την εξωγήινη τεχνολογία, η εταιρεία που έχει αναλάβει τη φύλαξή τους, αποφασίζει να τους μετακινήσει σε άλλο γκέτο. Στέλνει έναν υπάλληλο με κινηματογραφικό συνεργείο για να τους επιδώσει την απόφαση έξωσης. 

Η κάμερα ακολουθεί λαχανιασμένα τον πρωταγωνιστή, ο οποίος είναι ευγενικός και προσηνής όπως τον έχουν δασκαλέψει. Κανείς, όμως, δεν θα δεχθεί να υπογράψει, εκτός από έναν μυστηριώδη πατέρα και τον μικρό του γιο. Τότε ακριβώς, ο ήρωάς μας θα έρθει σε επαφή με το εξωγήινο DNA και θα αρχίσει να μεταλλάσσεται, θυμίζοντας τη «Μεταμόρφωση» του Κάφκα. Μαζί με τη μορφή του, αλλάζει και ο τρόπος που βλέπει τη γήινη κοινωνία, όπως και ο τρόπος που τον αντιμετωπίζει αυτή. Και από κυνηγός γίνεται θήραμα.

Η «ΝΗSOS» του Χρήστου Δήμα είναι μια γλυκόπικρη κωμωδία. Αν και γυρισμένη στη Σίφνο, δεν προβάλλει τις ομορφιές της, αλλά τους περίπλοκους χαρακτήρες που εμπλέκονται στην υπόθεση: ένας μάλλον μισάνθρωπος άρχοντας κληροδοτεί την τεράστια περιουσία του στους προύχοντες (δήμαρχο, αστυνόμο, ιερέα και δάσκαλο), αρκεί να διαβάσει ο καθένας μια επιστολή με τα «άπλυτά» του, μπροστά σε όλο το χωριό. Φυσικά, κανένας από τους τέσσερις δεν θέλει κάτι τέτοιο και προσπαθούν να βρουν μια άλλη λύση, ενώ ταυτόχρονα μαθαίνουμε τι σκελετούς κρύβουν στη ντουλάπα. Ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης δίνει ρεσιτάλ στον κόντρα ρόλο του φασίστα αστυνόμου, ενώ η Ελισάβετ Κωνσταντινίδη αφήνει την τηλεπερσόνα στην οποία την είχαν περιορίσει και ερμηνεύει με ειλικρίνεια και τρυφερότητα την κυρία Δημάρχου.Με λίγα λόγια, επιτέλους μια κωμωδία χωρίς χυδαίες ευκολίες, που δεν σου βγάζει το γέλιο με το ζόρι αλλά σε κρατάει σε αγωνία, διασκεδάζοντάς σε.

Στη «Χρυσόσκονη» της Μαργαρίτας Μαντά, τρία αδέλφια ερίζουν για την πατρική μονοκατοικία. Ο δικηγόρος αδελφός (Αργύρης Ξάφης) θέλει να το δώσουν αντιπαροχή, ενώ η μία από τις δύο αδελφές του, η ονειροπαρμένη πιανίστρια Άννα (Μάνια Παπαδημητρίου) αρνείται κατηγορηματικά. Οι τρεις τους θα συναντηθούν όταν αποφασίσουν να ενηλικιωθούν και να δουν με ειλικρίνεια τη ζωή τους. Αληθινή όμως πρωταγωνίστρια είναι η Αθήνα, καθώς οι ήρωες κινούνται διαρκώς στους δρόμους της. Μια άξενη, θορυβώδης και βρόμικη πόλη που συνθλίβει τους πιο ευαίσθητους χαρακτήρες. Η Μαντά δεν κινηματογραφεί τις όμορφες ή γραφικές περιοχές, αλλά τις συνοικίες όπου ζούμε οι περισσότεροι..