Μυρίζω... μπαρούτι

Ευτυχώς σήμερα δεν επαναλήφθηκε η ίδια βλακεία: ο ΗΣΑΠ λειτούργησε από τις 10 το πρωί μέχρι τις 4 το απόγευμα, με αποτέλεσμα μια πολύ μεγάλη πορεία. 

Όταν με το μπλοκ της ΚΟΕ και της Νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ, που ήταν και το τελευταίο, πλησιάζαμε την Κλαυθμώνος, η κορυφή είχε ήδη κατέβει την Πανεπιστημίου και διαλυόταν στην Ομόνοια! Εξάλλου, ο Γιάννης Παναγόπουλος, σε μια ποιητική έξαρση χτες βράδυ, μας παρότρυνε να βγάλουμε «μυριόστομη κραυγή»! Ήταν δυνατόν να μην υπακούσουμε στην προεδράρα;

Φυσικά, δεν έλειψαν τα επεισόδια: Γωνία Σταδίου, στα Χαυτεία, οι προθήκες του καταστήματος Bershka είχαν σπάσει. Στο ύψος της Πεσμαζόγλου ακούγονταν εκρήξεις. Επειδή δεν φυσούσε καθόλου, κατεβαίνοντας αργότερα την Πανεπιστημίου πνιγήκαμε στα χημικά και στον καπνό από τους κάδους που καίγονταν. Πάνω σε έναν κάλαθο αχρήστων μάλιστα, είχαν αφήσει κι ένα τηγάνι, ως αισθητική παρέμβαση, και γύρω οι φωτορεπόρτερ το απαθανάτιζαν! Όπως πάντα, τα κανάλια ενδιαφέρονται μόνο για φωτιές και αίμα.

Αλλά το χειρότερο ήταν πως κάποιοι με κασμάδες είχαν καταστρέψει τα μαρμάρινα κάγκελα της εισόδου του Μετρό! Εννοείται ότι θα τα πληρώσουμε εμείς, με τον αυξημένο ΦΠΑ και τον 14ο που αποχαιρετούμε κουνώντας το μαντίλι. Είναι τα ίδια αυτά παιδιά που δεν μάθανε να σέβονται τη δημόσια περιουσία και, με την πρώτη ευκαιρία, προκαλούν φθορές στα σχολεία και τα πανεπιστήμια. Που βάζουν στην ίδια ζυγαριά τόσο τα Προπύλαια όσο και το Audi του ανόητου, ο οποίος το είχε αφήσει στη γωνία Βερανζέρου και Πατησίων και το βρήκε κάρβουνο! Σου λέει, «περιουσία το ένα, περιουσία και το άλλο». Οι αγράμματοι δεν καταλαβαίνουν τη διαφορά.

Σιγά σιγά φαίνεται να ξυπνάμε από το λήθαργο. Ίσως, ύστερα από 35 χρόνια, να έκλεισε ο κύκλος της Μεταπολίτευσης και να προχωράμε στην «επανίδρυση λαού», όπως είχε επισημάνει πέρσι ο Λαζόπουλος –ο οποίος, έστω κι αν πολλές φορές με εξοργίζει με το λαϊκισμό του, είναι από τους πιο οξυδερκέστερους Έλληνες. Μακάρι.

Να θυμίσω, άλλωστε, πως στις 6 Μαρτίου συμπληρώθηκε ένας αιώνας από την εξέγερση στο Κιλελέρ. Θα μου πείτε πως δεν συγκρίνεται η εξαθλίωση του 1910 με τη σημερινή φτώχεια. Ωστόσο αναρωτιέμαι μήπως η σημερινή είναι πιο οδυνηρή: τόσοι πειρασμοί, τόση πλύση εγκεφάλου, κι εσύ με την τσέπη άδεια να ζεις σε μια χώρα που έχει λησμονήσει τι σημαίνει αληθινές αξίες, φιλότιμο και αλληλεγγύη... 

Στο μεταξύ, το μάθατε, έτσι; 93%. 

Με το περήφανο 93% απέρριψαν οι φίλτατοι Ισλανδοί το χαράτσι που θέλουν να τους φορτώσουν οι άπληστοι Βρετανοί και Ολλανδοί. Εύγε και πάλι εύγε, αδέλφια! Και στα δικά μας.