Τριάντα χρόνια πέρασαν χωρίς τον Αρχάγγελο της Κρήτης! Τριάντα χρόνια χωρίς τη ρωμαλέα φωνή και τη λεβέντικη θωριά του Νίκου Ξυλούρη! Το 1971 έβγαλε τον πρώτο του δίσκο, στις 8 Φεβρουαρίου του 1980 πέθανε. Πώς πρόλαβε, Αρετούσα μου, να αφήσει ανεξίτηλο το σημάδι του στην ελληνική μουσική;
Τυχαία έπεσα σήμερα το απόγευμα πάνω σε ένα αφιέρωμα που του έκανε η εκπομπή "Συν & πλην" του ΡΙΚ, και άκουσα ένα εξαιρετικό συγκρότημα, την "Ανατολική Μεσόγειο", με τον τραγουδιστή Μιχαήλ Χατζημιχαήλ και την υπέροχη (και όμορφη) τραγουδίστρια Βασιλική Χατζηαδάμου να ερμηνεύουν κάποια από τα τραγούδια του σπουδαίου εκείνου καλλιτέχνη.
Τότε δεν είχα συνειδητοποιήσει γιατί ο Νίκος Ξυλούρης μάς προκαλούσε ανάταση ψυχής. Ήταν μια εποχή που, ούτως ή άλλως, νομίζαμε πως μπορούσαμε να αλλάξουμε τον κόσμο: μόλις στα 18 μας, απαλλαγμένοι από τη χούντα, τραγουδούσαμε με πάθος μαζί του "Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί"! Θυμάσαι;
Άκουσέ τον, όμως, σήμερα να τραγουδά το στίχο "Γεια σου, χαρά σου, Βενετιά" και θα ανέβεις πάνω από τη βλαχομιζέρια και την ξεφτίλα της καθημερινής ζωής, πάνω από τη μικρότητα και τη βλακεία της περιρρέουσας ατμόσφαιρας. Θα νιώσεις απαλλαγμένη από τα βαρίδια που μας κρατούν τόσο ταπεινωμένους. Θα καταλάβεις, τότε, γιατί τα μάτια του έδειχναν να βλέπουν πέρα από τον κόσμο τούτο...
Μετά, άκουσε τον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη να αποκρούει τον ρατσισμό του ΛΑΟΣ, εξηγώντας ότι "οι ΗΠΑ έχουν... μουσουλμάνο πρόεδρο χωρίς όμως κανένα πρόβλημα" και... θα προσγειωθείς!
4 σχόλια:
Kαλημέρα φίλε μου!
Τι να πρωτοπεί κανείς κανείς για τον αείμνηστο Νίκο Ξυλούρη. Πραγματικό γέννημα της Λεβεντογέννας, εκτός από τα αξέχαστα λεβέντικα και επαναστατικά τραγούδια, τη στεντόρια φωνή του το αντρίκιο γνήσιο βλέμμα του, την ψυχή του... έφυγε νωρίς μα άφησε πίσω του παρακαταθήκες που δεν θα ξεχαστούν από κάποιους. Λείπουν πολύ και εκείνος και ο Μάνος και τόσοι άλλοι που έφυγαν νωρίς, σε μια εποχή που δεν την έζησα μα θά'θελα. Μια εποχή που καταλαβαινόμασταν, ήρεμα κι'απλά...
Ένα μεγάλο μπράβο που τον θυμήθηκες
Να έχεις μια πολύ καλή μέρα από καρδιάς
Είχα την τύχη να τον γνωρίσω προσωπικά και να παρακολουθήσω όλη την πορεία του από τα Ανώγεια μέχρι την Αθήνα, τη δόξα και το θάνατο. Μεγάλη καρδιά...
@ Καλησπέρα, Έκτορα. Νομίζω ότι σήμερα, περισσότερο από ποτέ, άνθρωποι σαν τον Ξυλούρη και ον Λοΐζο μάς λείπουν οδυνηρά! Βιάστηκαν να φύγουν, σαν να μη θέλανε να δουν την κατάντιά μας. Νέοι και ωραίοι.
@ Ήσουν τυχερός, Αλδεβαράν. Ό,τι απομένει, τελικά, είναι οι αναμνήσεις μας. Κι αν αυτές είναι τόσο σπουδαίες, νιώθουμε πλούσιοι, έτσι δεν είναι;
Δημοσίευση σχολίου