Ενυδρεία

Ένας νεαρός ινδός αστροφυσικός ενημερώνει τον αφροαμερικανό συνάδελφό του για το ασυνήθιστο μέγεθος των ηλιακών εκλάμψεων, οι οποίες στέλνουν τεράστιες ποσότητες καταστροφικών σωματιδίων στη Γη. Εκείνος, με τη σειρά του, επιβεβαιώνει το γεγονός και προσπαθεί να πείσει τους στρατιωτικούς και πολιτικούς προϊσταμένους του να πάρουν μέτρα.

Ένα-δυο χρόνια αργότερα, ένας ελαφρόμυαλος και αποτυχημένος συγγραφέας και τέως σύζυγος πάει τα παιδάκια του κατασκήνωση σε αποκλεισμένη από τον στρατό περιοχή και γνωρίζει έναν μισότρελο που προσπαθεί να "ξυπνήσει" την αποκοιμισμένη στους καναπέδες Αμερική για τον όλεθρο που έρχεται.

Την ίδια στιγμή, η Κίνα κατασκευάζει οκτώ κιβωτούς, για να σωθούν δείγματα της γήινης πανίδας. Βέβαια, η μία κιβωτός θα χαλάσει στην πορεία, διότι... αυτό συνήθως συμβαίνει με τα κινέζικα προϊόντα!! Η καταστροφή επιταχύνεται απροσδόκητα, ενώ ο "πατέρας" εξελίσσεται σε σούπερ ήρωα, οδηγώντας την τέως σύζυγο, τα παιδάκια και τον αντίζηλό του μέχρι την κιβωτό.

Ο αμερικανός αστροφυσικός έχει ήδη ανακαλύψει ότι τα "εισιτήρια" της σωτηρίας έχουν δοθεί, όχι σε διάνοιες των επιστημών, αλλά σε πάμπλουτους γέρους έναντι 1.000.000 $ το καθένα! Από εδώ και πέρα, η προπαγάνδα του Χόλιγουντ απογειώνεται:

Ο ήρωάς μας και η οικογένειά του συνεργάζονται με ρώσο μεγιστάνα -χοντρό και άξεστο με όμορφη ερωμένη και δύο κακομαθημένα παιδιά- ο ινδός αστροφυσικός πνίγεται μαζί με ολόκληρη την Ινδία, ο αμερικανός πρόεδρος (πρότυπο καλόβολου πατριάρχη) θυσιάζεται για την κόρη και τον λαό του, οι ευρωπαίοι ηγέτες δέχονται συγκινημένοι να μπει στις κιβωτούς και η πλέμπα που τις πολιορκεί, ενώ όλες οι ήπειροι βυθίζονται στο νερό (εκπληκτικά τα εφέ!).

Όλες; Όοοοχι. Η Αφρική είναι η μόνη που ανυψώνεται και θα δεχτεί για μια ακόμη φορά τους λευκούς αποίκους που θα αποβιβαστούν στις ακτές της! 

Γράφτηκε ότι η ταινία "2012" έχει αφελές σενάριο. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, αφελείς είναι εκείνοι που έγραψαν κάτι τέτοιο! Είναι βαθιά αντιδραστική και ιμπεριαλιστική και αναπαράγει ασύστολα όλα τα στερεότυπα για την καλή αποικιοκρατία και τη λευκή ανωτερότητα, τους μπρουτάλ Ρώσους και τους κακούς στρατιωτικούς, τους αγνούς επιστήμονες και τους αγαθούς αμερικανούς ηγέτες!

*   *   *

Χώρος, διαμέρισμα σε "κοινωνικές" κατοικίες του Έσεξ, αλλά θα μπορούσε να είναι οπουδήποτε στην αγγλική επαρχία: η εξώπορτα είναι μόνιμα ανοιχτή, όπως και η τηλεόραση, που δείχνει συνεχώς ριάλιτι, ενώ στο ψυγείο σπανίως υπάρχει αληθινό φαγητό. 

Εκεί μεγαλώνει η 16χρονη Μία, με την ανύπαντρη νεαρή μητέρα της και τη μικρότερη αδελφή της. Καμιά τους δεν φαίνεται να εργάζεται, αλλά ούτε και να πηγαίνει συστηματικά σχολείο. Μιλούν με βαριά προφορά, οι λέξεις fucking, bitch και cunt είναι στην ημερήσια διάταξη και το αλκοόλ ρέει άφθονο.  Η "flirty" μητέρα έχει χάσει τον έλεγχο -αν τον είχε ποτέ- και αδιαφορεί για το πού βρίσκονται τα παιδιά της. Η Μία (εξαιρετική η Κέιτι Τζάρβις) περιφρονεί τις συμμαθήτριές της που βάφονται, φορούν προκλητικά ρούχα και ονειρεύονται να αναδειχθούν ως αισθησιακές χορεύτριες στο ¨Βρετανία, έχεις ταλέντο". Η ίδια προσπαθεί να μάθει μπρέικντανς, μαζεύει τα μαλλιά της σε αλογοουρά, πλένεται σπανίως και φοράει φαρδιές φόρμες.

Όμως, στο βάθος, είναι μονάχα ένα τρυφερό παιδί, που συμπάσχει με τους αδύναμους και αναζητά απεγνωσμένα λίγη προσοχή. Αυτή την ανάγκη θα εκμεταλλευτεί ο νέος εραστής της μητέρας της και θα της "πουλήσει" ενδιαφέρον. Όταν η αλήθεια αποκαλύπτεται, η ταινία φτάνει σε ένα δραματικό κρεσέντο χωρίς όμως τραγικό τέλος -ακριβώς όπως στην καθημερινή ζωή. Η αγάπη μητέρας και παιδιών θα διαφανεί, όταν πλέον δεν διακρίνεται στον ορίζοντα καμιά ελπίδα. Γι' αυτό και τίποτε δεν μπορεί να σωθεί. Ούτε η αξιολάτρευτη Μία, που μάλλον θα ακολουθήσει τα βήματα της μητέρας της.

Το "Fish Tank" (ενυδρείο) της Άντρεα Άρνολντ ανήκει στη σχολή του Κεν Λόουτς και -εν μέρει- του Στίβεν Φρίαρς. Μια σχολή που αγαπώ πολύ, επειδή απεικονίζει την πραγματικότητα χωρίς ωραιοποιήσεις. Αφήνει τους νέους ανθρώπους να μιλήσουν για την ανεργία, την υποκρισία, την έλλειψη δημιουργικών διεξόδων, τους φόβους τους, σε μια αποπνικτική κοινωνία που ενταφιάζει τα όνειρα πριν καν ειπωθούν! Που δεν άλλαξε καθόλου από το 1963, όταν γράφτηκε ο "Μπίλι ο Ψεύτης".